Nύχτες Πρεμιέρας - Review της Χρυσής Αθηνάς

Η "Αθηνά" στον Άγιο Τόνι!

Με την απονομή της Χρυσής Αθηνάς στο Püha Tõnu Kiusamine / The Temptation of St Tony από την Εσθονία, oλοκληρώθηκαν -για 16η χρονιά- οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Βράβευση απόλυτα δικαιολογημένη για το εξαιρετικής ομορφιάς σουρεαλιστικό πόνημα του Βέικο Ουνπούου που ξεχώρισε με διαφορά από ένα μέτριο πρόγραμμα διαγωνιστικού.

Δικαιολογημένα ήταν επίσης τα βραβεία σκηνοθεσίας και σεναρίου. Ο Βέλγος Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε είναι τρομερά ταλαντούχος και το έδειξε με το Little Baby Jesus of Flandr, ενώ το σενάριο του Four Lions ήταν εξαιρετικό. Το Sebbe από τη Σουηδία κέρδισε το βραβείο κοινού (είναι να απορεί κανείς γιατί...), ενώ το ντοκιμαντέρ Benda Bilili! για την ομώνυμη αφρικανική μπάντα, πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο μουσικό διαγωνιστικό.

Το προηγούμενο βράδι είχαν απονεμηθεί τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενων στο ελληνικό σινεμά: στον Χρήστο Καρτέρη και την Μίνα Ορφανού για τις ερμηνείες τους στα Ψυχή Βαθιά και Στρέλλα, αντίστοιχα, αλλά και στον Βασίλη Ραΐση για την σκηνοθεσία του στο Τελευταίο Τραγούδι του Έλβις...

Ακολουθεί και το review:

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΟΝΙ

Σκηνοθεσία: Βέικο Ουνπούου

Ηθοποιοί: Ταάβι Ελμάα, Ραβσχάνα Κούρκοβα, Τίνα Ταουράιτε

Περίληψη: Ο Τόνι είναι ένας μεσήλικος άνδρας που ζει μια μουντή, συνηθισμένη ζωή. Το ξέσπασμα της κρίσης μέσης ηλικίας τον βρίσκει να αμφισβητεί την κοινωνικά αντικειμενική αξία του να προσπαθείς να είσαι καλός άνθρωπος. Κατά την διάρκεια της ενστικτώδους αναζήτησης του περιπλανιέται σε κηδείες και μπαρ, συνδιαλέγεται με αστυνομικούς και μαφιόζους και γεύεται όλα τα συστατικά της εσθονικής μεταβιομηχανικής κοινωνίας.

Review: Μια δύσκολη ταινία με πολλά επίπεδα ανάγνωσης, γεμάτη συμβολισμούς και σχόλια. Μια ταινία που παρόλη την μεταφυσική της υπόσταση καταφέρνει σχεδόν ενστικτωδώς και διαφοροποιεί την πραγματικότητα από την παραίσθηση. Αλληγορική και εντελώς ονειρική, μας ναρκώνει σε ένα οικείο οπτικό σύμπαν που θυμίζει Μπέλα Ταρ, Μπέργκμαν και λίγο Ταρκόφσκι, ο Πειρασμός είναι σίγουρα μια διανοητική παρά συναισθηματική υπόθεση.

Αν είχε γίνει πενήντα έτη πριν, οι άνθρωποι θα έλεγαν ακόμα πόσο λαμπρή είναι. Εντούτοις, στη μεταμοντέρνα εποχή, φαίνεται σχεδόν νοσταλγική αν και οπτικά μοντέρνα. Παρ όλο που ο Πειρασμός είναι μια σκληρή ταινία που δεν θέλει να αγκαλιάσει, κηρύττει την μεγαλύτερη αλήθεια και αυτή η αλήθεια είναι ότι η χλομάδα της ψυχής δεν φάνηκε ποτέ τόσο όμορφη όσο σε αυτή την ταινία.     3,5 / 5

Άννα Δημητρίου