"After Life" season 2: Μια υπόκωφη, γλυκόπικρη ωδή στην απώλεια

Ένας πικρόχολος αρθρογράφος τοπικής εφημερίδας παλεύει να συνεχίσει την ζωή του και να αποδεχθεί τον θάνατο τη γυναίκας του από καρκίνο, αλλά με την συμπεριφορά του διώχνει μακριά του όσους προσπαθούν να τον βοηθήσουν.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Στην κριτική μας για την πρώτη σεζόν, είχαμε υπογραμμίσει πως τα 6 επεισόδια του «After Life» είναι (χωρίς να προσποιείται στο ελάχιστο) μια από τις πιο συγκινητικές σειρές του 2019.

Έρχεται η δεύτερη σεζόν να διατηρήσει αυτόν τον τίτλο, με πολύ πιο έντονο το στοιχείο της θλίψης και την ισορροπία μεταξύ γέλιου και δράματος να δοκιμάζεται αρκετά.

Ο δεύτερος κύκλος ξεκινά από εκεί ακριβώς που σταμάτησε ο πρώτος, χωρίς το παραμικρό χρονικό άλμα: ο Τόνι (Ρίκι Τζερβέις) εξακολουθεί να παραμένει συντετριμένος από την απώλεια της συζύγου του και βιώνει ουσιαστικά τα πέντε στάδια του πένθους μιας σοβαρής απώλειας: Άρνηση και απομόνωση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή.

Ίσως από αυτή την οπτική, θα έπρεπε να θεωρηθεί μια ενιαία σεζόν, βοηθάει άλλωστε και το μέγεθος: σύνολο 6+6 επεισόδια των 25-30 λεπτών το κάθε ένα. Όλοι οι συμπρωταγωνιστές (και μερικοί μάλιστα πολύ καλογραμμένοι δεύτεροι ρόλοι, ο ταχυδρόμος!), αλά και οι υποϊστορίες παραμένουν ίδια και απαράλλακτα.

Η ιδιόρρυθη, κυνική ντραμεντί του με τις σήμα-κατατεθέν μανιέρες/ατάκες/ύφος του, έχει ζουμί και ουσία, αλλά και αναπάντεχες συναισθηματικές εκρήξεις από τον είρωνα κωμικό (η ερμηνεία του παραμένει καταπληκτική). Οι οποίες στην 2η σεζόν είναι πιο πολλές, πιο έντονες και ακόμα πιο συγκινητικές.

Σε βαθμό μάλιστα που ίσως αυτός ο κύκλος να φανεί και οριακά καταθλιπτικός σε ορισμένους, όμως είναι τόσο ξεχωριστό το ταλέντο του Τζερβέις να εμπλουτίζει μια σκηνή με σαρκασμό, ενώ την ίδια στιγμή ισορροπεί με φινέτσα μεταξύ προσβλητικού και δικαιολογημένου ξεσπάσματος, που οριακά σε συνεπαίρνει με την απλότητα και την ειλκρίνειά του.

Ειδικά, αν έχεις χάσει σχετικά πρόσφατα κάποιον δικό σου άνθρωπο είναι αδύνατον να μην συγκινηθείς και να μη δεις τον εαυτό σου στον πρωταγωνιστή.

Μια υπόκωφη, γλυκόπικρη ωδή στην απώλεια.