36ο Πανόραμα - Πολ Λάβερτι: Να κατανοήσουμε τι δηλητηρίασε τη ζωή μας..."

Το 36ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου συνεχίζεται με ένα πρόγραμμα για όλα τα γούστα, αλλά οι δράσεις του δεν περιορίζονται μόνο στις προβολές ταινιών.

ΣΧΕΤΙΚΑ36o Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου: Τα βραβεία

Στη γεμάτη κόσμο αίθουσα του κινηματογράφου ΑΣΤΟΡ, ο σταθερός συνεργάτης του Κεν Λόουτς, σεναριογράφος Πολ Λάβερτι, μίλησε ανάμεσα σε άλλα, για τη νέα τους ταινία "The Old Oak" και τη σχέση αγάπης με τον αγαπημένο στην Ελλάδα Βρετανό σκηνοθέτη.

Η άποψη του MOVE IT για το «The old oak»

«Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι θα ξεκινούσα μια νέα καριέρα ήταν όταν όλο το συνεργείο της ταινίας Carla's Song χτυπήθηκε από τρομερή ασθένεια στη Νικαράγουα. Όλοι αρρώστησαν εκτός από εμένα, επειδή είχα ήδη ανοσία σε όλα τα μικρόβια από προηγούμενα ταξίδια. Είχαμε συζητήσει να γυρίσουμε το (στο Λος Άντζελες γυρισμένο) Bread and Roses, αλλά ο Κεν ήταν καταρρακωμένος μετά από αυτό το γύρισμα. Την ώρα που τον αποχαιρετούσα στο αεροπλάνο μου είπε: "Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε μια ιστορία πιο κοντά στο σπίτι μας... Γιατί δεν σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία στη Γλασκώβη;". Κι εγώ σκέφτηκα: "Ουάου, θα μπορέσω να φτιάξω άλλη μια ιστορία", γιατί ποτέ δεν είχα υποθέσει ότι θα το ξαναέκανα. Από εκεί προέκυψε το My Name is Joe και η συνέχεια είναι γνωστή. Έκτοτε έχουμε γυρίσει 14 ταινίες, έχουμε βραβευθεί στις Κάννες και στα Bafta και έχουμε πιστωθεί την ευαισθητοποίηση για όλα τα θέματα που άπτονται της κοινωνικής δικαιοσύνης, από τα κοινωνικά επιδόματα, μέχρι τον εθισμό, τη βία και τις αντεργατικές συμβάσεις εργασίας.

 Ο Ken είναι σκηνοθέτης, εγώ είμαι σεναριογράφος και συναντιόμαστε στη μέση ως κινηματογραφιστές. Ο Ken δεν μου λέει τι να γράψω, και εγώ δεν απαιτώ να προσπαθήσει να σκηνοθετήσει κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Νιώθουμε πραγματικά ενωμένοι στο ισχύο, μοιραζόμαστε ένα είδος παρόμοιας ευαισθησίας για τον κόσμο. Θυμώνουμε και γελάμε με τα ίδια πράγματα.

 Η διασκέδαση και η πνευματική τροφή που προκύπτει από τη συνεργασία με έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο, είναι πολύ μεθυστικό πράγμα. Και να σκεφτείς ότι τώρα ο Ken είναι 87 ετών και ότι αυτή θα είναι μάλλον η τελευταία μας ταινία... Αυτό είναι σοκ για μένα. Πρώτα απ'όλα όμως είναι φίλος μου και από αυτή την άποψη χαίρομαι που θα έχει την ευκαιρία να χαλαρώσει λίγο σωματικά, γιατί πνευματικά παραμένει ακόμα τόσο έξυπνος και τόσο φωτεινός. Όλο αυτό, πάντως, ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι!

Μάνατζερ δεν είχα ποτέ. Ο Paul από την αρχή της συνεργασίας μας μ' έβαλε στους τίτλους κάτω από τ'ονομά του. Είναι ένας υπέροχος σεμνός άνθρωπος...

Σχετικά με το «The old oak»

Το να περάσουμε χρόνο με αυτούς τους ανθρώπους και να ακούσουμε τις ιστορίες τους ήταν πολύ σημαντικό για τη δημιουργία αυτής της ταινίας.

 Πάντα δημιουργώ πολύπλοκους χαρακτήρες. Κεντρικό σκηνικό της ταινίας είναι η παλιά παμπ, το δημόσιο κατάστημα, το μπαρ στο κέντρο του χωριού. Και ο άνθρωπος που τη διευθύνει είναι κάποιος που ξεκίνησε ως ανθρακωρύχος, ήταν αγωνιστής και εργάστηκε για να φέρει τους ανθρώπους κοντά. Στη συνέχεια αγοράζει την παμπ, και καθώς το χωριό έχει διαλυθεί, οι ελπίδες του υποχωρούν. Βλέποντας τα συντρίμμια γύρω του, γίνεται πολύ δύσκολο να διατηρήσει την αισιοδοξία του σε αυτές τις συνθήκες. Είναι ένας άνθρωπος παραιτημένος από μια αποτυχημένη κατάσταση.

 Μετά την απεργία των ανθρακωρύχων το 1984, πολλές από αυτές τις κοινότητες είχαν ξεχαστεί, είχαν αποξενωθεί. Και αν πάτε να τις επισκεφθείτε σήμερα, θα δείτε ότι έχουν χάσει όλα όσα κάνουν μια πόλη και μια κοινότητα να λειτουργεί: η βιβλιοθήκη, η εκκλησία, η παμπ, τα καταστήματα είναι κλειστά με σανίδες. Αυτό είναι μια μεγάλη τραγωδία. Υπάρχουν πάρα πολλές κοινότητες που αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα αλλά ταυτόχρονα υπάρχει αυτό το μεγάλο, ένδοξο παρελθόν που κατασκευάζουμε για τους εαυτούς μας. Έτσι, υπάρχει ένας απόηχος ελπίδας σε αυτή την ιστορία. Ελπίζω να υπάρχει.

 Νομίζω ότι υπάρχει ενδιαφέρον, από τη δική μας σκοπιά, για το πώς συνδέεται με τις δύο προηγούμενες ταινίες μας. Στην πραγματικότητα είναι το κλειδί για να καταλάβουμε πώς καταλήξαμε σε έναν κόσμο με το "I, Daniel Blake" και το "Sorry We Missed You". Επίσης, πώς κάποτε είχαμε συνδικάτα όταν υπήρχε οργάνωση της εργατικής τάξης. Πώς έγινε αυτός ο κόσμος έτσι... Πώς φτάσαμε στο Sorry We Missed You, όπου οι άνθρωποι εργάζονται δώδεκα και 14 ώρες την ημέρα; Πώς συνέβη αυτή η αλλαγή στη συνείδηση; Πώς φτάνουμε σε ανθρώπους όπως ο Daniel Blake, που ενώ είναι ένας πολύ ικανός εργάτης, κακοποιείται συστηματικά από ένα γραφειοκρατικό σύστημα; Αυτό αποτελεί μέρος και αποτέλεσμα μιας πολιτικής. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω για να δούμε τι συνέβη στον κόσμο του The Old Oak, και να κοιτάξουμε πίσω στο 1984. Να κατανοήσουμε τι δηλητηρίασε τη ζωή τότε και να προσπαθήσουμε να το ξεδιαλύνουμε..."

Tα πάντα για το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου θα τα βρίσκετε εδώ.