36ο Πανόραμα: "The Old Oak" - Κριτική

Σύνοψη: Το «Old Oak» (Παλιά Βελανιδιά) είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Είναι η τελευταία παμπ, ο μοναδικός δημόσιος χώρος που έχει απομείνει σε μία κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια.

ΣΧΕΤΙΚΑ36o Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου: Τα βραβεία

Ο ιδιοκτήτης TJ Ballantyne (Dave Turner) παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η παμπ γίνεται αντικείμενο έριδας μετά την άφιξη προσφύγων από τη Συρία.

Εν τω μεταξύ, μία απρόσμενη φιλία ανθίζει ανάμεσα στον TJ και μία νεαρή Σύρια, τη Yara (Ebla Mari). Θα μπορέσουν να βρουν έναν τρόπο ώστε οι δύο κοινότητες να καταλάβουν η μία την άλλη;

Άποψη: Η Τελευταία Παμπ δεν είναι απλώς το τελευταίο παραδοσιακό μέρος συνεύρεσης των πολιτών μιας μικρής κοινότητας.

Είναι πιθανόν και η τελευταία ταινία του βετεράνου βρετανού σκηνοθέτη και δις βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα, Κεν Λόουτς, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου. Αν πράγματι ευσταθεί αυτή η δήλωση και δεν υπάρξει κάποια αλλαγή, τότε μιλάμε για ένα κύκνειο άσμα που συνοψίζει όλη την φιλμογραφία του με τα καλά και τα κακά της.

Τα ατού και οι αδυναμίες του σκηνοθέτη, όσο και του συνεργάτη του και σεναριογράφου της ταινίας, Paul Laverty είναι ορατά σε κάθε σκηνή.

Μια ακόμα ταινία που μοιάζει να έχει την ευγενική χορηγία του κόμματος των Εργατικών της Μεγάλης Βρετανίας, ξεκάθαρα ανθρωπιστικό και φιλεύσπλαχνο όσο και προσχηματικό και απλουστευτικό στην πλοκή του.

Αντίθετα με τις δύο τελευταίες ταινίες του -I , Daniel Blake και Sorry We Missed You- στις οποίες σε μικρότερο ρόλο συμμετείχε ο πρωταγωνιστής της Τελευταίας Παμπ, Dave Turner, όπου το ενδιαφέρον εστιάζεται στην εργατική τάξη και στις συνθήκες διαβίωσης σε ένα σύγχρονο αστικό, βιομηχανικό, καπιταλιστικό και μετααποικιοκρατικό σύστημα που δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο αλλά για την δική του αυτοπροστασία, αυτή την φορά ο Λόουτς σαφώς σχολιάζει την κοινωνία της χώρας του μέσα όμως από την θεματική του προσφυγικού και μεταναστευτικού που απασχολεί ολόκληρη την Ευρώπη.

Η μαγειρική γίνεται το μέσο για να συμπορευτούν οι ετερόκλητοι άνθρωποι. Έτσι θα αισθανθούν την ομόνοια και την σύμπνοια και θα προσπαθήσουν να λύσουν τις διαφορές τους.

Ο Λόουτς ανασύρει στην επιφάνεια και βάζει την Αγγλία αλλά και την Ευρώπη να κοιταχτεί στον ρατσιστικό και πρώην αποικιοκρατικό εαυτό της και να δει την πραγματικότητα. Μόνο που και εκείνος την βλέπει απλουστευτικά, χωρίς να διεισδύει σε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα που δεν λύνεται με τσιτάτα και εύκολες απόψεις.

Τα χρόνια προβλήματα της φιλμογραφίας του Λόουτς, οι μελοδραματικές κορώνες για την συγκίνηση του κοινού, οι μονοσήμαντοι ρόλοι καλών-κακών και η ευθείας πορείας επίλυση του όποιου κάθε φορά ζητήματος κάνουν την εμφάνισή τους και στην τελευταία του ταινία, την Τελευταία Παμπ που μοιάζει να είναι το alter ego του σκηνοθέτη-ένα ρομαντικό και μελαγχολικό απομεινάρι του παρελθόντος.

Tα πάντα για το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου θα τα βρίσκετε εδώ.