Thunderbolts*

Σύνοψη: Η διευθύντρια της CIA Βαλεντίνα Αλέγκρα ντε Φοντέν παγιδεύει μια ομάδα αντισυμβατικών μισθοφόρων, αναθέτοντάς τους μια μυστική αποστολή αλληλοεξόντωσης. Καταφέρνοντας όμως να επιζήσουν, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκδικηθούν.

Άποψη: Αναμενόμενα κάποια στιγμή θα ερχόταν ο κορεσμός της Marvel και έτσι τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταφέρει να πιάσει τον παλμό και το σεντούκι με  τις λίρες, με την μία ταινία να είναι χειρότερη από την άλλη.

Το Thunderbolts, χωρίς φυσικά να είναι κάτι αξιοσημείωτο ή κάτι που θα θυμόμαστε σε ένα χρόνο από τώρα, είναι ίσως η καλύτερη νέα προσθήκη στο μαρβελικό σύμπαν.

Με την διάθεση παρωδίας του υπερηρωικού σινεμά που μας δίδαξε ο Deadpool, δίχως βέβαια το τόσο meta και κάφρικο χιούμορ, και με την σκοτεινιά των αποτυχημένων του Suicide Squad της DC, το Thunderbolts συστήνει ένα μάτσο φαινομενικά loosers, που με τις υπερδυνάμεις τους αδυνατούν να σώσουν τον κόσμο αφού κατ΄αρχάς δεν έχουν καταφέρει να σώσουν τους εαυτούς τους.

 Άνθρωποι τραυματισμένοι με μαύρο και άραχνο παρελθόν, με τον Μπομπ να έρχεται να το ξεσκονίσει και το επαναφέρει στην επιφάνεια και μια διευθύντρια στον ρόλο μιας τραμπικής λογικής εξουσιομανή, που διψά για εξουσία και δημοσιότητα έχοντας ως στόχο και προορισμό το προσωπικό της όφελος με όποιο κόστος και όσες προδοσίες ή κωλοτούμπες στην διαδρομή.

Αν κάπου χωλαίνει η αφήγηση, είναι που δεν ξέρουμε ήδη πολλούς από τους χαρακτήρες και έτσι πολλά μένουν στην μέση ως υποϊστορίες. Ελάχιστα αναπτύσσονται και έτσι εν τέλει τους βλέπουμε μόνο ως μαριονέτες μιας συγκεκριμένης ιστορίας που τους φέρνει αντιμέτωπους με τον μετά-Avengers κόσμο που αναζητά νέους σωτήρες για τις ΗΠΑ-πρωτίστως.

 Έχει ενδιαφέρον βέβαια που για μια σπάνια φορά σε ταινία της Marvel οι υπερήρωες δεν έρχονται αντιμέτωποι μόνο με ένα τεράστιο και απέθαντο κακό που απειλεί την ανθρώπινη ύπαρξη-το οποίο προφανώς και συμβαίνει μιας και ακολουθεί πιστά όλα τα κλισέ του είδους, όσο και αν σποραδικά τα διακωμωδεί-αλλά κυρίως έρχονται αντιμέτωποι με την σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους. Αυτούς πρέπει να σώσουν για να μπορέσουν εν τέλει να φανούν κάπου χρήσιμοι.

Μια ετερόκλητη ομάδα από έναν πατέρα και μια κόρη ρωσικής καταγωγής, έναν αποτυχημένο Captain America, τον λίγο βαρεμένο και σε καθεστώς προσωρινής αμνησίας Μπομπ και βέβαια τον Μπάκι του Σεμπάστιαν Σταν που εύκολα κλέβει την παράσταση, δίνοντας μας και μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας. Λίγες είναι αυτή την φορά οι εντυπωσιακές σκηνές δράσης μιας και περισσότερο βαυκαλίζεται σε αστειάκια και αγώνα εσωτερικής επιβίωσης. Ο David Harbour είναι σαν να ξανακάνει τον μεθύστακα Άγιο Βασίλη του Violent Night, παρότι έχει τις πιο αστείες σκηνές, μα ταυτόχρονα εύκολα αστείες για εφήβους και παιδάκια. H δε Florence Pugh είναι αυτή που δυστυχώς συντρίβεται από το μαρβελοσύμπαν, παραδίδοντας μια τόσο αδύναμη ερμηνεία που κάποιος/α που δεν έχει παρακολουθήσει την πορεία της (είναι αναμφίβολα μια από τις πιο ταλαντούχες και ενδιαφέρουσες ηθοποιούς της γενιάς της) θα νόμιζε ότι είναι ατάλαντη. Πέραν του ότι έχει μια από τις πιο αστεία κακές ρωσικές προφορές αγγλικών που έχουμε δει να προσπαθεί να κάνει αγγλόφωνος ηθοποιός σε αγγλόφωνη ταινία.

Μια μίξη ταινιών και ιδεών έρχονται να στροβιλιστούν στην ιστορία των Thunderbolts, ενώνοντας τους Avengers, ένα σφηνάκι από Iron Man, Wandavision, Deadpool αλλά και Inside Out 2 και Inception, σε μια ταινία διασκεδαστική που όμως ακροβατεί ανάμεσα στην πλάκα και στην σοβαροφάνεια, ανάμεσα σε χαζά αστεία μεθυσμένου μεσήλικα και συζήτηση για την φιλοσοφία του Κίρκεγκορ.