Δεν αρκεί μόνο να είσαι προσεκτικός, ακριβής και με διασταυρωμένες πηγές όταν αναπαριστάς κινηματογραφικά μια αληθινή ιστορία (εν προκειμένω την αεροπειρατία από Παλαιστίνιους και Γερμανούς εξτρεμιστές ενός αεροσκάφους με Ισραηλινούς -μεταξύ άλλων- επιβάτες το 1976).

Πρέπει να δώσεις και το δικό σου στίγμα και όχι απλά να διεκπεραιώσεις επαγγελματικά, αλλά άψυχα. Διότι αυτό καταφέρνει τελικά ο Χοσέ Παντίγια με το «7 days in Entebbe», παρά την γεμάτη ενέργεια, συναισθηματική φόρτιση και πάθος εναρκτήρια (αλλά και τελική) σκηνή με τους Ισραηλινούς χορευτές που παρεμβάλει. Χαρακτηριστικά που η δική του ταινία δυστυχώς δεν διαθέτει (θυμηθείτε εδώ την συνέντευξη τύπου).

Το ληθαργικό θρίλερ του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη που μας έχει αφήσει μόνο με καλές αναμνήσεις από τα δύο «Tropa De Elite», αλλά και τις 2 πρώτες σεζόν του τηλεοπτικού Narcos, καταλήγει σε μια αναμική περιπέτεια με στερεοτυπικό σενάριο που είναι λίγο απ’όλα: και πολιτική και ανθρωπιστική και ιδεαλιστική και αγωνιώδης, αποτυγχάνοντας τελικά σε όλα.

Χωρίς νεύρο, πλούσιο σεναριακό συμπλεγματικό ιστό, βαρύγδουπες ατάκες που πέφτουν στο κενό της πλοκής και ερμηνείες που να ξεφεύγουν από την καρρικατούρα (όπως τα μονίμως γουρλωμένα απορημένα μάτια της Ρόσαμουντ Πάικ και το συνεχώς εκνευριστικά συνωμοτικό ύφος του Έντι Μάρσαν σαν Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Σιμόν Πέρεζ, αμφότεροι με ατυχέστατες επιλογές σε περούκες) ή την μετριότητα (με λένε Ντάνιελ Μπρουλ), το «7 days in Entebbe» ελάχιστα πράγματα έχει να προσφέρει στην κινηματογραφική ανάγνωση ενός συμβάντος που ήδη έχουμε δις στην μεγάλη οθόνη: με το Victory in Entebbe του 1976 (με Χέλμουντ Μπέργκερ, Κερκ Ντάγκλας, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Λίντα Μπλερ, Μπαρτ Λάνκαστερ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Άντονι Χόπκινς!), αλλά και το Raid in Entebbe του 1977 (με Πίτερ Φιντς, Τσαρλς Μπρόνσον, Τζακ Γουόρντεν, Ρόμπερτ Λότζια, Τζέιμς Γουντς). Για να μην αναφερθούμε σύγκριση με ανάλογου περιεχομένου φιλμ, όπως τα United 93, Zero Dark Thirty, ακόμα και το Argo…

O Παντίγια ξεκινά με ένταση το φιλμ του (η σκηνή της αεροπειρατείας), αλλά κρατά γενικώς αποστάσεις από την συναισθηματική εμπλοκή και διαιρεί την ταινία τους σε δύο παράλληλους αφηγηματικούς άξονες προσπαθώντας να εντοπίσει και να ξεκαθαρίσει τα αίτιαπου οδήγησαν στην στρατιωτική επέμβαση: τους Γερμανούς (κυρίως) τρομοκράτες που όσο παιρνούν τα 24ωρα αρχίζουν και έχουν κάποιες αναστολές και τους Ισραηλινούς πολιτικούς, μετριοπαθείς και πολεμοχαρείς. Η αγωνία του όμως για ισορροπημένη στάση οδηγεί ουσιαστικά σε συναισθηματική απάθεια, αλά καρτ ευαισθησίες, αποδυνάμωση του ενδιαφέροντος από τον θεατή, μια αίσθηση βαρεμάρας και ολοκληρώνει με μια απογοητευτική -για τα στάνταρ του ως κινηματογραφιστής-  τελική σκηνή «μάχης», απλοϊκή, ξέπνοη, μέχρι και κακομονταρισμένη.

Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε τι δήλωσαν στην κοινή συνέντευξη τύπου στο πρόσφατ Φεστιβάλ του Βερολίνου, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Χοσε Παντίγια και οι πρωταγωνιστές Ντάνιελ Μπρουλ, Ρόσαμουντ Πάικ. 

Πρώτη δημοσίευση: 16 Aug 2018, 21:13
Ενημέρωση: 23 Aug 2018, 01:54
Συντάκτης: 
Τίτλος:
7 days in Entebbe (7 ημέρες στο Εντέμπε)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
107
Εταιρία διανομής: 
Release: 
16 Αυγούστου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos