Berlinale 18 - Ρόσαμουντ Πάικ: "Η αμφιβολία δημιουργεί δράμα"

Όταν κάνεις μια ταινία που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, πόσο μάλλον την αληθινή ιστορία της αεροπειρατίας από Παλαιστίνιους (και Γερμανούς) ενός αεροσκάφους με Ισραηλινούς (μεταξύ άλλων) επιβάτες το 1976, οφείλεις να είσαι πολύ προσεκτικός, να ερευνήσεις καλά το θέμα σου και να διασταυρώσεις τις πηγές σου. Δεν παίζουν με τέτοια θέματα.

Ο Χοσέ Παντίγια πάντως, δεν έδειξε να φοβήθηκε την καυτή πατάτα που είχε στα χέρια του και τις πιθανές αντιδράσεις από το εβραϊκό λόμπι, καθώς στην συνέντευξη τύπου του "7 days in Entebbe", ξεκαθάρισε ότι υπήρξε πλήρως προετοιμασμένος: "Κάναμε έρευνα στο Ισραήλ, γνωρίσαμε ανθρώπους που έζησαν από κοντά της ιστορία, από απλούς επιβάτες του αεροπλάνου, μέχρι και στρατιωτικούς και στρατιώτες που ενεπλάκησαν στην επιχείρηση. Και αποδώσαμε την ιστορία βασισμεένοισ τις δικές τους μαρτυρίες, διασταυρώνοντας παράλληλα τα γεγονότα, χωρίς να παραλείπω να δείχνω την ιστορία παράλληλα και απο τα δύο στρατόπεδα, αναλύοντας τα κίνητρά τους. Για παράδειγμα, οι Παλαιστίνιοι αεροπειρατές το έκαναν από αγάπη για την πατρίδα τους, οι Γερμανοί αεροπειρατές από μίσος για τους πολιτικους χειρισμούς της δικής τους, ως γνήσιοι αριστεροί ιδεαλιστές".

"Πάντως το φιλμ ήταν πολύ κοντά στα αληθινά γεγονότα, έμοιαζε σχεδόν αυθεντικό", ομολόγησε ο κύριος Ζακ Λεμουάν, ένας γηραιός κύριος που βρέθηκε στο πάνελ και που ήταν ο μηχανικός του αεροπλάνου που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο φιλμ, ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ. 

Συνολικά ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης (των εξαιρετικών Εlite Squad 1 & 2, μην ξεχνάμε) εμφανίστηκε πολύ άνετος και με ξεκάθαρη πολιτική συνείδηση και άποψη, απαντώντας άφοβα στις σχετικές ερωτήσεις αναφορικά με το λεπτό θέμα της ταινίας του (όταν μάλιστα κάποιος δημοσιογράφος παρατήρησε ότι του θύμισε κάτι από τις ταινίες του Κώστα Γαβρά, κοκκίνησε και παραδέχθηκε ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα κοπλιμέντα που του έχουν κάνει...), κάτι που παραδέχθηκαν και οι δύο πρωταγωνιστές του, Ντάνιελ Μπρουλ και Ρόσαμουντ Πάικ.

Ο Μπρουλ, προσήνης, άνετος και χαλαρός, υπερτόνισε: "Ο Χοσέ έχει δυνατή πολιτική συνείδηση, ήμασταν σε πολύ καλά χέρια, μας υποστήριζε συνεχώς σε πιθανό αυτοσχεδιασμό, ενώ είναι παράλληλα ιδιαίτερα ενεργητικός στην σκηνοθεσία του, διαθετει ένα guerilla στυλ συναρπαστικό, με συνεχείς νέες ιδέες και προτάσεις για την κάθε σκηνή". 

Για να συμπληρώσει η -κομψή και sexy τόσο όσο- Πάικ πως "Πήρε κάποια ρίσκα με την προσέγγισή του, ήθελε οι θεατές να προβληματιστούν και να το συζητήσουν μετά, ενώ αυτοσχεδίαζε πολύ συχνά, ενώ σου δίνει και την ελευθερία να ψαχτείς και ο ίδιος και να προτείνεις. Προφανώς όταν υποδύεσαι αληθινά πρόσωπα, υπάρχει ευθυνη στην ερμηνεία σου, αλλά σίγουρα ο Έντι Μάρσαν και ο Λίορ Ασκενάζι που υποδύονταν τους δύο Ισραηλινούς πολιτικούς (Ιτζάκ Ραμπίν και Σιμόν Πέρεζ) είχαν πολύ μεγαλύτερη πίεση καθώς υπήρχε πολύ περισσότερο υλικό διαθέσιμο (και προσβάσιμο) σε όλους. Εμείς αντίθετα είχαμε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων συγκριτικά, περισσότερα κενά και μεγαλύτερη αμφιβολία, η οποία οπως ξέρετε, δημιουργεί το δράμα".

Και αφού ο Χοσέ Παντίγια είπε κάτι πολύ αστείο και σίγουρα αρκετά αληθινό ("Αν θες να γίνεις σκηνοθέτης, πρέπει να είσαι καλός ηθοποιός: προσλαμβάνεις έναν πολύ καλό μοντέρ και έναν εξαίρετο διευθυντή φωτογραφίας και υποκρίνεσαι ότι όλα πάνε καλά..."), τελειώνουμε το κείμενο με την χειρότερη ερώτηση μέχρι στγμής στο φεστιβάλ που δέχθηκε από μια ισραηλινή δημοσιογράφο: "Γιατί επιλέξατε τόσο εμφανίσιμους και συμπαθητικούς ανθρώπους (σ.σ.: Ρόσαμουντ Πάικ & Ντάνιελ Μπρουλ) για να ερμηνεύσουν τους τρομοκράτες;", για να πάρει συστημένη απάντηση: "Δηλαδή έπρεπε κατά την γνώμη σας να κάνω κάστινγκ αληθινούς, βλοσυρούς τρομοκράτες; Είναι άνθρωποι με συνείδηση και αυτοί, δεν είναι ζόμπι. Και στο κάτω κάτω, αυτό λέγεται ηθοποιία...".