Attenberg

Η Μαρίνα μεγαλώνει με τον αρχιτέκτονα πατέρα της σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Το ανθρώπινο είδος την απωθεί. Το παρατηρεί εξ’ αποστάσεως.

Μιλώντας για ένα σινεμά παγκόσμιο (και όχι αποκλεισμένο στα εθνικά χαρακτηριστικά), το «Attenberg» έχει στα σίγουρα τη δική του θέση σε αυτό το ιδιόμορφο σύμπαν. Εκεί που η άρτια καλλιτεχνική αισθητική συνταιριάζει το θεατρικό παιχνίδι με τα ταμπού θέματα της σεξουαλικότητας, του θανάτου, και των ενίοτε προβληματικών ενίοτε σφιχτοδεμένων σχέσεων πατέρα-κόρης και φίλης-ερωμένης. Κουβαλώντας στην πλάτη του τις συγγενικές σχέσεις με τον Λάνθιμο (είναι και ηθοποιός και παραγωγός, άλλωστε) και τον «Κυνόδοντα» του, αναπόφευκτα το μυαλό όλων πηγαίνει στην περυσινή απρόσμενη επιτυχία του νεαρού σκηνοθέτη.
Πάντως και για να είμαι ειλικρινής, η κατά τα άλλα αβαν γκαρντ κινηματογράφηση της Τσαγγάρη στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας (μια περιοχή με πολύ ενδιαφέρον, και ένα μπράβο στη δημιουργό για την επιλογή της), με το υποδειγματικό βάθος του σεναριακού της κόσμου, δείχνουν ότι φυσικά και την υποτιμούν οι τυχόν συγκρίσεις. Ένας διαφορετικός και οξυδερκής Μουρίκης, μια ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη Λαμπέντ (βραβείο ερμηνείας στη Μόστρα της Βενετίας), στο «Attenberg» του –όντως- νέου ρεύματος στο ελληνικό σινεμά.

Νέστορας Πουλάκος