Άκι Καουρισμάκι: "Mε το συνεργείο μου δε μιλάμε, σφυρίζουμε"

Ο Άκι Καουρισμάκι άρχισε να αποκτά διεθνή αναγνώριση στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Το εύρος της δουλειάς του κυμαίνεται από τρελές κομικίστικες περιπέτειες (Calamari Union, 1985, Οι Λένινγκραντ Κάουμποϊς Πάνε Αμέρικα, 1989) μέχρι και αναθεωρητικές διασκευές κλασικών λογοτεχνικών έργων (Έγκλημα και Τιμωρία, 1983, Ο Άμλετ Κάνει Μπίζνες 1987). Έχει αποδειχθεί ικανός στο να συνδυάζει τον σκληρό, νουάρ ρεαλισμό με το πονηρό, σαρδόνιο χιούμορ (Άριελ, 1988). Το μινιμαλιστικό ύφος, η υψηλή του παραγωγικότητα και η αδυναμία που έχει στο ειρωνικό μελόδραμα έχουν οδηγήσει σε συγκρίσεις με δημιουργούς όπως ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ο Τζιμ Τζάρμους. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει γυρίσει ταινίες που αγαπήθηκαν ιδιαιτέρως από το ελληνικό κοινό: Ο Άνθρωπος Χωρίς Παρελθόν, 2002, Το Λιμάνι της Χάβρης, 2011, Η Άλλη Όψη της Ελπίδας, 2017.

ΣΧΕΤΙΚΑFallen leaves

Φέτος επιστρέφει με τα Πεσμένα Φύλλα που προβάλλονται ήδη στις ελληνικές αίθουσες, άλλη μία υπέροχη ταινία όπως σας έχουμε γράψει σχετικά.

Και φυσικά σχολιάζει ο ίδιος με το μοναδικό στυλ του:

Για τις επιρροές του: Κατά τη γνώμη μου, ο Τσάπλιν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Δημιούργησε το Χόλιγουντ -καλώς ή κακώς, και τον κινηματογράφο όπως τον ξέρουμε σήμερα. Μου αρέσουν πολύ ο Όζου, ο Μπρεσόν, ο Μαρσέλ Καρνέ, αλλά ο Τσάπλιν εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος, μέσα στην απλότητά του.

Για τη χώρα του: Αν έρθετε ποτέ στη Φινλανδία, μείνετε δύο βράδια το πολύ. Στις ταινίες μου μπορείτε να δείτε το καλύτερο μέρος της. Και αυτή η ταινία είναι ίσως η πιο ρεαλιστική που έχω φτιάξει… από την τελευταία μου και μετά.

Για τη μακροχρόνια σχέση του με την κινηματογραφική του ομάδα: Έχω το ίδιο συνεργείο από το 1983. Δεν χρειάζεται να μιλάμε - σφυρίζουμε.

Για την κινηματογραφική του κληρονομιά: Δεν παρακολουθώ τις ταινίες μου. Δεν με ενδιαφέρει. Χρειάζεται τόση συγκέντρωση για να κάνεις μια ταινία, και αν τις ξαναέβλεπα, θα έβλεπα μόνο λάθη. Κάνω ταινίες για το κοινό. Δουλεύω έναν χρόνο κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορώ, για να προσφέρω το καλύτερο που μπορώ να δώσω, αλλά μετά από αυτό, η ευθύνη φεύγει από μένα.

Για τα μελλοντικά του σχέδια: Έχω γράψει το 25% μιας τραγωδίας που βρίσκεται στο μυαλό μου και θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω σε αυτή για τα επόμενα δύο χρόνια - αν ζήσω!

Για την πίστη του στην ανθρωπότητα: Η ενσυναίσθηση και η ανθρωπιά είναι ό,τι μας έχει απομείνει και δεν έχουν απομείνει και πολλά από αυτές. Οπότε… adios amigos!

Για τα Πεσμένα Φύλλα: Αν και μέχρι στιγμής, η αμφιβόλου ποιότητος φήμη μου έχει δημιουργηθεί κυρίως μέσα από άσχετες βίαιες ταινίες, τελικά αποφάσισα, βασανισμένος από όλους τους παράλογους, περιττούς και εγκληματικούς πολέμους, να γράψω μια ιστορία για τα θέματα μέσα από τα οποία η ανθρωπότητα θα μπορούσε να έχει μέλλον: τη λαχτάρα για αγάπη, αλληλεγγύη, ελπίδα και σεβασμό για τους άλλους ανθρώπους, τη φύση και οτιδήποτε ζωντανό ή νεκρό. Με την προϋπόθεση ότι το θέμα το αξίζει.