"Limitless", season 1: Να τo... καταπιώ το χάπι;

Oσοι, τώρα τελευταία, εξυμνούν την τηλεόραση, μιλάνε για τις δυνατότητες που δίνει στους δημιουργούς σε σχέση με το σινεμά, βέβαια χωρίς να γίνονται συγκεκριμένοι… Όταν το λένε σκηνοθέτες και ηθοποιοί, οφείλουν να το κάνουν, πληρώνονται από αυτό! Πολλές σειρές είναι συναρπαστικές. Θες να τις βλέπεις για τον πιο απλό λόγο που υπάρχει. Σου δείχνουν κάτι που δεν είχες ξαναδεί. ‘Η «πατάνε» πάνω σε κινηματογραφικά πρότυπα (από στόρι έως χαρακτήρες) και έχουν… όλο το χρόνο στον κόσμο να εξηγήσουν τα πάντα για έναν ήρωα.
Η εισαγωγή είναι απαραίτητη για μια νέα σειρά όπως το "Limitless", το οποίο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η ταινία του 2011. Ο Μπράντεϊ Κούπερ εθίστηκε σε ένα χάπι-ναρκωτικό με το όνομα NZT και ο εγκέφαλός του άνοιξε διάπλατα και τον έφερε μίλια μπροστά στη σκέψη σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. Πλέον, ο ψιλοάγνωστος ηθοποιός (αυτό δεν είναι βέβαια κακό) Tζέικ ΜακΝτόρμαν είναι ο νέος που ανακαλύπτει το NZT ενώ ο Κούπερ (παραγωγός της σειράς) έχει ήδη γίνει γερουσιαστής και ουσιαστικά –χωρίς να εμφανίζεται, παρά 1,2 φορές- ελέγχει τη μοίρα του πρωταγωνιστή. Η σειρά κατάλαβε πως δεν μπορείς να τραβήξεις σε έναν ολόκληρο κύκλο την ιδέα της ταινίας, κάτι που ούτε η ίδια είχε καταφέρει σε δύο ώρες.
Τι έκανε; Εβαλε τον πρωταγωνιστή της ανάμεσα σε ένα δίλημμα ζωής και θανάτου, «κλεμμένο» από τις ζωές σούπερ ηρώων σαν τον Batman ή τον Spiderman, που οφείλουν να προστατέψουν το μυστικό τους μαζί με την υγεία των κοντινών προσώπων τους. Και μαζί, η σειρά να μετατρέπεται σε ένα CSI με έναν πολύ έξυπνο τύπο να βοηθάει. Το καλό είναι πως ο ΜακΝτόρμαν (πρωταγωνιστεί και η Τζένιφερ Κάρπεντερ του "Dexter") είναι ένας συνηθισμένος τύπος, που όταν χαπακώνεται δεν αλλάζει σε αλαζόνα, όπως ο Κούπερ στην ταινία. Ουσιαστικά διατηρεί όλα τα ανθρώπινα στοιχεία του, το άγχος, το χαβαλέ, την ανασφάλεια. Περισσότερο θυμίζει ένα nerd σπασικλάκι που τα ξέρει όλα. Η σειρά θέλει να έχει χιούμορ (όχι πάντα πετυχημένα) αλλά η βασική πλοκή της εμπλοκής του γερουσιαστή, διατηρεί έναν μόνιμο σοβαρό τόνο.
Σε σχέση με όσα γράψαμε στην εισαγωγή, η σειρά έχει καλό ρυθμό, δεν βαριέσαι, αλλά δεν μένεις και με το στόμα ανοιχτό. Όχι πως περίμενες βέβαια κάτι τέτοιο. Δεν είναι φτηνοπαραγωγή, αλλά δεν αλλάζει και τίποτα.