Δύο ελληνικά ντοκιμαντέρ προσεχώς στους κινηματογράφους

Κατ' αρχάς είναι το Encardia, H Πέτρα που Χορεύει, το ντοκιμαντέρ του Άγγελου Κοβότσου, το οποίο αποτελεί οδοιπορικό στα ελληνόφωνα χωριά της Νότιας Ιταλίας και παρακολουθεί το ελληνικό μουσικό συγκρότημα Εncardia που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια μέσα από την πλούσια μουσική παράδοση των Ελληνοφώνων της περιοχής. Συστηματικά από την ίδρυσή του συγκροτήματος (εδώ και 8 περίπου χρόνια) τα μέλη του, ταξιδεύουν στην Νότια Ιταλία, ερευνώντας και αναδεικνύοντας δύο βασικά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού που αναπτύχθηκε εκεί:

Τα «γκρίκο», ένα αρχαιοελληνικό γλωσσικό ιδίωμα με προσμίξεις ιταλικών λέξεων, που μιλιέται στις περιοχές της Γκρετσία Σαλεντίνα και της Καλαβρίας στη Νότια Ιταλία μέχρι σήμερα. Η χρήση της γλώσσας σήμερα περιορίζεται στους ηλικιωμένους και τείνει να εξαφανιστεί, παρά τις προσπάθειές για διάσωση και διδασκαλία της στους νεωτέρους. Ό, τι όμως δεν καταφέρνει η εκπαίδευση το καταφέρνουν οι ντόπιοι μουσικοί, παλιοί και νέοι, μέσα από τα τραγούδια και την ποίηση. Αυτοί οι “ξεχασμένοι” πάντα συνόδευαν τις στιγμές της ζωής τους με τραγούδια ερωτικά,εργατικά,μοναδικής αξίας μοιρολόγια, νανουρίσματα, αλλά και…την ταραντέλλα πίτσικα.

Το Encardia, H Πέτρα που Χορεύει θα προβάλλεται από αυτήν την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στο Γκάζι.

Ακολουθεί σε ένα μήνα περίπου η κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ της Στέλλας Θεοδωράκη, Ημερολόγια Αμνησίας.

Η ταινία ακολουθεί  την παράδοση του “diary film” συνθέτοντας ένα είδος προσωπικού ντοκιμαντέρ στα χνάρια του Chris Marker, της Agnès Varda και του Jonas Mekas. Πρόκειται για μια μοναδική καταγραφή των συναισθημάτων μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ταξίδεψε τη δεκαετία του ’80 και τώρα ζει στην Αθήνα της κρίσης, προσπαθώντας να κατανοήσει όσα συμβαίνουν γύρω της. 

Η Στέλλα Θεοδωράκη ανακαλύπτει κάποιες ξεχασμένες ταινίες super 8 που αναφέρονται στις χρονιές 1985-86, από την Ελλάδα, την Αυστραλία και το Παρίσι, όταν ήταν φοιτήτρια. Βρισκόμαστε στο 2010, σε μια περίοδο προσωπικών απωλειών αγαπημένων προσώπων για την σκηνοθέτρια σε μια εποχή που συμπίπτει με τη δραματική όξυνση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Βλέποντας αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια οξειδωμένα από το χρόνο προβάλει η ανάγκη να κινηματογραφήσει στιγμές από δύο καινούργιες χρονιές της ζωής της το 2010 και το 2011, προσωπικές μεν, αλλά σε ένα περιβάλλον κοινωνικών αναταραχών.

Η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται σε Αθήνα και Θεσσαλονίνη από τις 6 Δεκεμβρίου.