Νύχτες 2019: 4 ελληνικές μικρού μήκους που μας άρεσαν πολύ

Ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του 25ου Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας που ολοκληρώθηκε χθες, ήταν κάποιες από τις ελληνικές μικρού μήκους ταινίες που καταφέραμε να δούμε και οι οποίες πραγματικά είχαν πράγματα να πουν και να καταγράψουν, κάποιες με ακατάπαυστες ατάκες, κάποιες άλλες με ελάχιστο διάλογο και μία από αυτές (σίγουρα αυτή που μας άγγιξε περισσότερο) χωρίς τον παραμικρό διάλογο.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Και αναφερόμαστε στα «Πορτραίτα» του Χρήστου Πυθαρά, ένα συγκλονιστικό μικρού μήκους διάρκειας 22 λεπτών φιλμ, όπου δεκαεννέα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας και χρώματος, βρίσκονται μπροστά από την κάμερα και απαντούν σε προσωπικές ερωτήσεις – χωρίς τη χρήση του λόγου. Η γυναίκα ως σύντροφος, φίλη, ερωμένη, κόρη, μάνα, με τη δύναμη του βλέμματος να ερμηνεύει τη σκέψη, σε μια ειλικρινή, ιμπρεσιονιστική ματιά στην εκφραστικότητα πέρα από τις λέξεις. Και είναι ακριβώς αυτό, με ορισμένες τρομερά δυνατές και εύγλωττες μέσα στην σιωπή τους στιγμές, με το συνολικό αποτέλεσμα να σε κρατά καθηλωμένο στην οθόνη, να πάσχεις και να συμπάσχεις μαζί τους. Στις χαρές και στις λύπες.

Η πολυβραβευμένη «Λεωφόρος Πατησίων» του Θανάση Νεοφώτιστου περιγράφει την ιστορία της Κατερίνας που τρέχει να προλάβει ίσως την πιο σημαντική οντισιόν της ζωής της, όταν δέχεται τηλεφώνημα από τον γιό της, Γιάννη, που την ενημερώνει ότι είναι μόνος στο σπίτι. Μέσα από μία σειρά τηλεφωνημάτων παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στους πιο σημαντικούς ρόλους της ζωής της, ενώ διασχίζει μία από τις πιο αμφιλεγόμενες περιοχές της Αθήνας, την Λεωφόρο Πατησίων.

Ένα μονοπλάνο που πάλλεται, με κοφτερό μοντάζ, μια μόνιμη αίσθηση ταχυπαλμίας και την Μαρίνα Συμέου να χρωματίζει με την χροιά της φωνής της κάθε πλάνο (ακόμα ηχεί μέσα μας το «καλά;»). Αν έλειπε και το μάλλον "εύκολο" τέλος, θα μιλούσαμε για κάτι σπουδαίο.

Ο «Ηλεκτρικός Κύκνος» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Σύμφωνα με την σύνοψη: Υποτίθεται πως τα κτίρια δεν κουνιούνται. Αλλά στη Λεωφόρο Λιμπερταδόρ 2050, ένα κτίριο κουνιέται. Μια περίεργη ναυτία εισχωρεί στους τοίχους και αποσυντονίζει τους κατοίκους. Αυτοί που ζουν στους ψηλούς ορόφους φοβούνται οτι θα πέσουν- αυτοί που μένουν από κάτω φοβούνται οτι θα πνιγούν.

Ένα κομψοτέχνημα μινιμαλισμού γυρισμένο εξ’ολοκλήρου στην Αργεντινή όπου πέρασε δύο χρόνια από την ζωή της η Ελληνίδα δημιουργός, με υφέρπουσες εντάσεις έτοιμες να αναδυθούν στην επιφάνεια (αλλά ποτέ να μην συμβαίνει αυτό) και μια έκδηλη αλληγορία, ίσως όχι τόσο πετυχημένη στην ουσία της, αλλά με μια ακαθόριστη αίσθηση μαγείας και μια υποβλητική φωτογράφηση.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αριάν Λαμπέντ, «Olla», με την Ρομάνα Λόμπατς να υποδύεται την ομώνυμη πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που έρχεται σε ένα προάστιο μιας γαλλικής πόλης για να ζήσει με τον Πιερ, έναν άντρα που γνώρισε μέσω ενός site γνωριμιών με γυναίκες της ανατολικής Ευρώπης. Ο Πιερ φροντίζει την ηλικιωμένη άρρωστη μητέρα του, η Ολα δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με αυτόν, και η επικοινωνία τους είναι δύσκολη. Η Όλα θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί, αλλά θα συνειδητοποιήσει ότι θέλει την ελευθερία της.

Ο χυμώδης νατουραλισμός της πρωταγωνίστριας ξεχειλίζει σχεδόν σε κάθε πλάνο, μιας ταινίας με πολλές σιωπές, αλλά και χειμαρρώδεις εξάρσεις συναισθημάτων και ηδονών. Με αισθητικές awkward πινελιές από το σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά αισθητή διαφοροποίηση στην οπτικοποίηση του πάθους, πρόκειται για ένα φιλμ που αφήνει υποσχέσεις για μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα.