23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου: "About Joan" - Κριτική

Σύνοψη: Μετά από την αναπάντεχη συνάντησή της με τον πρώτο της έρωτα, η Τζόαν (Ιζαμπέλ Ιπέρ) βυθίζεται στις αναμνήσεις της και προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της.

ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ

Γνώμη: Είμαστε αυτά που θυμόμαστε κι αυτά που έχουμε καταφέρει να ξεχάσουμε.

Γι’ αυτό και οι αναμνήσεις είναι ένα υλικό με το οποίο έχουν πειραματιστεί αναρίθμητοι κινηματογραφικοί δημιουργοί. Είτε αντλούν έμπνευση από προσωπικά βιώματα είτε επιχειρούν την κατασκευή και αναπαράσταση αυτών ενός χαρακτήρα, η υποκειμενική φύση, αυτό το εγγενές χαρακτηριστικό των αναμνήσεων, προσφέρεται σαν ένας μηχανισμός που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε και να συνδεθούμε με τα πρόσωπα που βλέπουμε στο πανί.

Στη δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία του, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λοράν Λαριβιέ (“Je Suis Un Soldat”) επιχειρεί να μας ταξιδέψει στον κυκεώνα αναμνήσεων της Τζόαν, οι οποίες ξεχύνονται με αφορμή τη συνάντησή της μετά από χρόνια με τον πρώτο της έρωτα. Στη συνάντηση αυτή, ο Λαριβιέ χειρίζεται επιδέξια την αμηχανία που συνοδεύει τέτοιου είδους συναντήσεις, τη δυσκολία του να μπορέσεις να συνοψίσεις σε μερικές κουβέντες σχεδόν μια ολόκληρη ζωή που έζησες χώρια από έναν άνθρωπο.

Και χωρίς να χάσει καθόλου χρόνου αποφασίζει να μας δείξει κομμάτια της ζωής αυτής, ξεκινώντας από τη γνωριμία και τη μετέπειτα ερωτική σχέση ανάμεσα στη νεαρή Τζόαν και τον Νταγκ, τη διάλυση του γάμου των γονιών της, τη μετέπειτα καριέρα της και τη σχέση με τον μοναχογιό της, ο οποίος την επισκέπτεται στο σπίτι τους στη γαλλική εξοχή, το μέρος όπου έχει καταφύγει για να θυμηθεί.

Στην προσπάθειά του αυτή να συνοψίσει τη ζωή της Τζόαν σε φλασμπακ, ο Γάλλος σκηνοθέτης αποτυγχάνει να διατηρήσει ένα συγκεκριμένο ύφος, με λίγες σκηνές να είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες –κυρίως αυτές στις οποίες επιχειρεί να απεικονίσει τον ψυχισμό της Τζόαν–, άλλες να μοιάζουν βγαλμένες από rom-com κι άλλες ελαφρώς κωμικές, με αποτέλεσμα ο θεατής να είναι σχεδόν ζαλισμένος την ώρα που έρχεται η κορύφωση του δράματος, με μια αποκάλυψη που την έχεις μυριστεί από χιλιόμετρα.

Τα λίγα πράγματα που μπορεί κανείς να συμπεράνει από τις νοητικές περιπλανήσεις της Τζόαν δυστυχώς δεν φτάνουν για να χτίσουν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, και σε αυτό δεν βοηθά πολύ και η Ιζαμπέλ Ιπέρ, της οποίας το σοβαρό και συγκρατημένο παρουσιαστικό, ενίοτε ακόμα και το ανασήκωμα ενός φρυδιού, είναι συνήθως τα δυνατά χαρτιά των ικανών σκηνοθετών. Ο Λαριβιέ φαίνεται σαν μην μπορεί να την καθοδηγήσει σωστά, ενώ η επιλογή του να τη συστήσει σ’ εμάς βάζοντάς τη να σπάει τον τέταρτο τοίχο δεν οδηγεί τελικά κάπου, μοιάζει απλά σαν έναν τρικ που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει, έπαιξε λίγο μαζί του και το παράτησε στην πορεία.

Έτσι, λίγα μένουν να αναπολήσει κανείς μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Το MOVE IT παρακολουθεί το 23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και σας τα γράφουμε όλα εδώ.