Βασίλης Κεκάτος- Δάφνη Πατακιά: «Είμαι τόσοι πολλοί που χάνομαι»

Στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου, τον Φλεβάρη που μας πέρασε, μια από τις ταινίες που περιμέναμε πώς και πώς να δούμε είναι οι Άγριες Μέρες μας. Και αυτό διότι πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός δημιουργού που εκτιμάμε, του Βασίλη Κεκάτου. Από τις μικρού μήκους ταινίες του -βραβευμένη η μια με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες – μέχρι το Milky Way στο Mega -μια από τις καλύτερες ελληνικές σειρές των τελευταίων χρόνων- ήδη στα 34 έχει αφήσει ένα σκηνοθετικό αποτύπωμα. Μέσα σε ένα για άλλη μία φορά πλούσιο πρόγραμμα ταινιών και συνεντεύξεων, συναντήσαμε τον Κεκάτο αλλά και την πρωταγωνίστρια της ταινίας, Δάφνη Πατακιά, στην πρώτη τους συνεργασία, προκειμένου να μας μιλήσουν τόσο για την νέα τους δουλειά όσο και γενικά για το σινεμά και τα φεστιβάλ.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι άγριες μέρες μας

Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα αλλά και μετά στην διαδικασία προώθησης;

Είμαστε όλοι σαν οικογένεια, για αυτό και ήρθαν όλοι στην πρεμιέρα της ταινίας στο Βερολίνο, οριακά ήμασταν αποστολή 50 ατόμων. Ήρθαν πολλοί από την Τεργέστη που γυρίζουν την Μεγάλη Χίμαιρα με την Fos (Production). Ήταν η οικογένεια μου.

Συμμετέχετε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ του Βερολίνου με ταινία σας. Πώς είναι η εμπειρία;

Είναι ένα ευτύχημα. Δεν μπορείς να το προκαλέσεις με κάποιον τρόπο. Πολύς κόσμος, συνήθως κόσμος που δεν έχει πάει ποτέ σε μεγάλο φεστιβάλ, αισθάνεται ότι υπάρχει κάποια μυστική συνταγή. Θα έλεγα μακάρι να ήταν έτσι γιατί θα ήταν πολύ βολικό. Παρόλα αυτά δεν είναι. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα πετύχει. Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε, που έλεγε και ο Σεφέρης. Πάντα ελπίζεις για το καλύτερο γιατί είναι ένα ωραίο ταξίδι. Είναι ένα καλό εναρκτήριο σημείο για τον μαραθώνιο που είναι η διανομή μιας ταινίας στις αίθουσες. Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Μπερλινάλε, είναι μια ευτυχής συγκυρία.

Υπάρχει άγχος στα φεστιβάλ για κάποια διάκριση; Ή περισσότερο ελπίδα;

Ένας καλός μου φίλος μου είπε «παίζουμε για κανένα βραβείο;». Παίζουμε του λέω. «Και; Τι σημαίνει όλο αυτό». Του λέω θα σου πω κάτι. Αν δεν πάρουμε βραβείο δεν σημαίνει τίποτα. Αν πάρουμε βραβείο σημαίνει τα πάντα.

Οι Άγριες Μέρες μας είναι η πρώτη σου μεγάλου μήκους ταινία. Τι άλλαξε σε σχέση με τις μικρού μήκους και την σειρά;

Σκηνοθετικά και από άποψη γυρίσματος μου έχουν φανεί ένας ευχάριστος περίπατος. Από τις μικρού μήκους των 4, 5 ή και μιας μέρας (γύρισμα) στο Milky Way των 104 ημερών, στις Άγριες Μέρες των 40 ημερών, όλα μου έχουν φανεί ένα φανταστικό ταξίδι. Και εύκολο στα αλήθεια γιατί είχα παρά πολύ ωραία παρέα κάνοντάς τα. Θα μπορούσα να γυρίζω όλη μέρα ταινία. Δεν κουράζομαι. Δεν αγχώνομαι. Νιώθω πολύ πιο αγχωμένος να πάρω το μετρό να πάω κάπου παρά σε μια σκηνή σε καταιγίδα.

Υπήρχε κάποια καινούργια πρόκληση να αντιμετωπίσεις;

Το μοντάζ ήταν challenge. Πώς θα κόψεις μια ιστορία στα 9 λεπτά, στα 500 ή στα 100. Αλλά είχα την τύχη να έχω μοντέρ τον Λάμπη Χαραλαμπίδη, ένα σπουδαίο κινηματογραφιστή και έχω μάθει φοβερά πράγματα πλάι του. Με έσωσε άπειρες φορές σε όλη αυτή την διαδικασία που ήταν αρκετά οδυνηρή.

Τι σε δίδαξε εμπειρία της μεγάλου μήκους ταινία σε σχέση με το μοντάζ;

 Όταν πας στο γύρισμα πας από το σενάριο στην ταινία. Όταν κάνεις μοντάζ δεν υπάρχει το σενάριο. Έχει πεθάνει. Έχεις το υλικό σου, έχεις πραγματικότητα. Πέραν του ότι ο κινηματογραφικός χρόνος είναι πολύ διαφορετικός από τον πραγματικό αλλά και τον προσωπικό. Έχω δει την ταινία μου στις 3 ώρες και μου άρεσε πολύ.

Οι Άγριες Μέρες ήταν η πρώτη ιστορία που σκέφτηκες για μεγάλου μήκους; Γιατί ξέραμε ότι σκεφτόσουν να κάνεις την μικρού μήκους σου, η Απόσταση ανάμεσα στον ουρανό και εμάς.

Έχω περάσει από διάφορες ταινίες που ήθελα να κάνω. Αυτή έκατσε γιατί την ήθελα πιο έντονα από τις άλλες. Στην αρχή υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να έκανα την μικρού μήκους σε μεγάλου (την Απόσταση) αλλά μετά ήρθε ο covid και άλλαξαν τα πράγματα. Σίγουρα μετά τις Κάννες αισθάνθηκα ότι έπρεπε να πω και κάτι άλλο. Όχι το ίδιο με περισσότερα λόγια, οπότε οδηγήθηκα στην ιστορία των Άγριων Μερών.

Ποια είναι η σχέση σου με τους χαρακτήρες σου και την επαρχία;

Σε όλες τις περιπτώσεις εγώ είμαι αυτό το παιδί. Και οι φίλοι μου. Μιλάω για την ζωή μου. Έχουμε μεγαλώσει στην ελληνική επαρχία, έχουμε ονειρευτεί και έχουμε αντιμετωπίσει τις τρομακτικές δυσκολίες, και το σκοτάδι και το φως της το έχουμε αγκαλιάσει. Όταν μιλάω για το πώς είναι να μεγαλώνεις στην ελληνική επαρχία, λέω την απόλυτη αλήθεια.

Στην συγκεκριμένη ταινία ποια είναι η αφορμή αλήθειας/πραγματικότητας από την οποία ξεκίνησες;

Είναι η λιγότερο πραγματική ταινία που έχω κάνει. Παρόλα αυτά είναι η αγάπη μου για το ταξίδι και η θέληση μου να πετύχω μια αλλαγή. Μάλλον είναι κάτι που θα θέλαμε να ζήσουμε στην σωστή ηλικία, αλλά τώρα έχει περάσει οπότε  μπορούμε να το κάνουμε ταινία. Οι χαρακτήρες μου είναι με κάποιον τρόπο αληθινοί. Τους ξέρω αυτούς τους ανθρώπους, τους έκανα απλώς represent μέσα στην ταινία. Θεωρώ ότι είναι ηττημένοι, ονειροπόλοι, μελαγχολικοί και αισιόδοξοι και κουβαλάνε όλη την ανάγκη να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Και ακόμα και αν δεν το πετυχαίνουν, ότι είναι μαζί τους αρκεί.

Θέλεις επομένως να υπηρετήσεις ένα πιο ρομαντικό σινεμά που δεν κρίνει τους χαρακτήρες του, αλλά τους αγκαλιάζει;

Ο Ελύτης στον Μικρό Ναυτίλο έλεγε «είμαι τόσοι πολλοί που χάνομαι». Και εγώ δεν είμαι ένας. Είμαι κυνικός, είμαι είρων, είμαι μαλάκας, είμαι καλός, είμαι τρυφερός, είμαι πολλά πράγματα. Έτσι είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Αυτό με βοηθά να κάνω τους χαρακτήρες μου πολύπλευρους. Ενδεχομένως βαρετούς για κάποιους γιατί έχουν πολλές πλευρές, δεν μπορείς να εστιάσεις ή να αποφασίσεις για την τύχη του, πώς θα ήθελες να είναι. Η Χλόη σε πολλές στιγμές της είναι μεγάλο κωλόπαιδο, αλλά εγώ την αγαπώ και σε αυτές τις στιγμές. Αυτό θεωρώ ότι λείπει. Γιατί είναι ωραίο το να κάθεσαι σε ένα καναπέ και να κρίνεις τους πάντες και να λες πόσο χάλια είναι όλοι, αλλά το να βγεις στην αγορά και να αναμετρηθείς με την δική σου μαλακία είναι αληθινή πρόκληση. Προσπαθώ να μην κάνω κακό στους άλλους, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαι καλός, και το αντίθετο. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που είμαστε αδύναμοι. Και πρέπει αυτό να το αγκαλιάσουμε, με λίγο σαρκασμό, αλλά να το αγαπήσουμε.

Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το σινεμά σου;

Στις ταινίες μου εμφανίζομαι λίγο γιατί θέλω να με θυμάμαι την περίοδο που τις γύριζα. Για κανένα άλλο λόγο. Όταν μεγαλώσω και κάνω παιδιά, να το βλέπω και να θυμάμαι ότι ήμουν τότε, που ήμουν ερωτευμένος με την τάδε γυναίκα, ή δεν μιλούσα με τον πατέρα μου, την μητέρα μου.

Ποιος χαρακτήρας από τις Άγριες Μέρες θα ήθελες να ήσουν;

Το τροχόσπιτο που παρόλες τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει, συνεχίζει να πηγαίνει τους ανθρώπους εκεί που θέλουν.

Μια άλλη αγάπη σου είναι τα βενζινάδικα (γελάει). Τα συναντούμε και στην Απόσταση και στο Milky Way και τώρα στις Άγριες Μέρες μας.

Κάτι με τραβάει στα βενζινάδικα. Επειδή έχω κάνει μεγάλα ταξίδια με αυτοκίνητο στην Ελλάδα, στην Αμερική, στην Ευρώπη, μου αρέσει πολύ να οδηγώ, όταν ταξιδεύεις πολύ και μπαίνεις σε επαρχιακούς δρόμους ή παλιές εθνικές οδούς, όταν οδηγάς στους μεγάλους δρόμους την νύχτα, τα βενζινάδικα παραμένουν ανοιχτά. Έχουν ένα φως και κάπως σου υπενθυμίζουν την ανθρώπινη παρουσία. Αυτό σε γεμίζει αισιοδοξία ότι μπορεί να συνεχίσει και άλλο και ότι έχεις κάπου να επιστρέψεις. Ένα μέρος τόσο μπανάλ, μπορεί να γίνει μαγικό επειδή δύο άνθρωποι κοιτάχτηκαν σε αυτό.

Ονειρεύεσαι να συνεχίσεις στο ελληνικό σινεμά ή σε κάτι πιο διεθνές;

Θα μπορούσα να κάνω ελληνικό σινεμά μέχρι να γεράσω και να κάνω ξένη ταινία αύριο. Εξαρτάται από την ιστορία και εγώ θα την ακολουθήσω σε όποια γλώσσα.

Η Δάφνη Πατακιά από την πλευρά της μας μίλησε και εκείνη για τον δύσκολο και πολύπλευρο χαρακτήρα της, για αυτό το κωλόπαιδο που αγαπά ο Κεκάτος.

Ναι, υπάρχουν στιγμές που η Χλόη (η ηρωίδα της) κάνει πράγματα που σοκάρουν. Όταν βρίσκεται με τον κύριο που είναι ανάπηρος, κάνει πράγματα που δεν είναι καθόλου σωστά. Το θέμα δεν είναι να την κρίνουμε, είναι σε μια κατάσταση χασίματος που κάνει πράγματα ηθικά μη σωστά, αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Βασίλη Κεκάτο;

Είχαμε πολύ ωραία συνεργασία. Ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί του και έτσι επεδίωξα αυτή την συνάντηση μαζί του.

Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να παίζεις σε μια ελληνική ταινία, δεδομένου ότι έχεις την εμπειρία των διεθνών παραγωγών;

Δεν το βλέπω έτσι, ως εύκολο ή δύσκολο. Με τραβάει ο σκηνοθέτης και τι θέλω να κάνω την παρούσα στιγμή.

Βλέπετε αλλαγές στο ελληνικό σινεμά;

Οι αναφορές μας είναι πλέον πιο διαφορετικές και πολυσυλλεκτικές. Νιώθω πως έχει αλλάξει. Δεν είναι αρκετό ακόμα αλλά υπάρχει μια αλλαγή προς μια άλλη κατεύθυνση. Οι σκηνοθέτες που θέλω να δουλέψω έχουν αυτές τις ευαισθησίες, νομίζω. Είναι σημαντικό για εμένα να μην ανακυκλώνονται τα ίδια στερεότυπα. Δηλαδή και στην ερωτική σκηνή την συζητήσαμε πολύ με τον Βασίλη. Συνήθως τα περισσότερα σενάρια γράφουν «φιλιούνται, κάνουν σεξ» και μετά πας στο γύρισμα και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δεν έχει οργανωθεί καθόλου. Βρίσκεσαι σε άβολη θέση και κάνεις ο,τι έχεις δει και στις υπόλοιπες ταινίες. Τελικά αυτή η σκηνή δεν λέει τίποτα παραπάνω για την πλοκή, για τους χαρακτήρες.

Τι διαφορετικό λοιπόν έχει η δική σας ερωτική σκηνή, που πράγματι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές της ταινίας.

Το συζητήσαμε πολύ, βλέπεις κάτι που είναι πιο κοντά στην αλήθεια. Έχει να πει πολλά πράγματα για τι ζουν εκείνη την ώρα οι χαρακτήρες, πώς νιώθουν, πώς επιλέγουν να ελευθερωθούν, να συναντηθούν μέσα από αυτό. Την χορογραφήσαμε.

Υπήρχε στην ταινία intimacy ordinator;

Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό. Πολλοί το θεωρούν λογοκρισία, ότι θα μας απαγορεύει να κάνουμε αυτό και το άλλο, ενώ ίσα ίσα όταν ο καθένας θέσει τα όρια του και οι σκηνές συζητηθούν, μπορούμε να πάμε ακόμα πιο μακριά στο τι θα αφηγηθούμε επειδή θα νιώσουμε ασφάλεια και δεν θα νιώσουμε άβολα επειδή θα κάνουμε κάτι στο περίπου που δεν θα ξέρουμε. Αλλά στην ταινία δεν είχαμε, είχαμε όμως έναν χορογράφο που βοήθησε και έτσι κάπως ανέλαβε αυτόν τον ρόλο.

Υπήρχε κάποια σκηνή που πραγματικά να ήταν δύσκολη;

Νομίζω οι σκηνές με θυμό. Έχω θέμα με τον θυμό. Είναι κάτι που με δυσκολεύει γενικά. Τις φοβόμουν αυτές τις σκηνές.

Όνειρο για κάποια μελλοντική συνεργασία;

Σίγουρα μου αρέσουν πολύ, αν και δεν θεωρώ ότι θα συνεργαστώ ποτέ μαζί της, αλλά θα ήθελα να συνεργαστώ με την Αντρέα Άρνολντ. Είναι μια σκηνοθέτιδα που θαυμάζω πολύ για τη αγάπη που δείχνει και πως δεν κρίνει τους πρωταγωνιστές.

Oι άγριες μέρες μας έρχονται στις αίθουσες 12 Ιουνίου.