Τα χρυσά μας χρόνια

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη γι'αυτό το υπερβολικά φλύαρο και comme il faut διανοουμενίστικο νεανικό μελόδραμα που φωνάζει ότι κατάγεται από την Γαλλία.

Πετυχαίνει μια νοσταλγική ατμόσφαιρα που ενδεχομένως να συγκινεί προσωρινά, όμως το ιδιαιτερα αυτάρεσκο ύφος κινηματογράφησης και οι περισπούδαστες αμπελοφιλοσοφίες που ξεστομίζουν οι πρωταγωνιστές του, αδυνατίζουν την -έτσι κι αλλιώς- αποσπαστική αφήγηση του φιλμ και υπονομεύουν την αυθεντικότητά του.

Σύνοψη: Ο Πολ θυμάται την παιδική του ηλικία... Τα ξεσπάσματα της μητέρας του... Τον ισχυρό δεσμό που είχε με τον αδερφό του, Ιβάν... Θυμάται... Οταν ήταν δεκαέξι χρόνων, τον απαρηγόρητο πατέρα του... Εκείνο το ταξίδι στη Ρωσία... Θυμάται όταν ήταν δεκαεννιά, την αδελφή του, τα ξαδέρφια του, τους φίλους που τον πρόδωσαν... Τις σπουδές στο Παρίσι... Μα πάνω απ' όλα, ο Πολ θυμάται την Εσθέρ. Ηταν το κέντρο του κόσμου του.