Moonlight

Σύνοψη: Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Tarell Alvin McCraney “In Moonlight Black Boys Look Blue”, το Moonlight μας διηγείται την ιστορία του Chiron, ενός μαύρου αγοριού που μεγαλώνει στις φτωχογειτονιές του Μαϊάμι. Βλέπουμε τον Chiron σε 3 σημεία της ζωής του, την παιδική ηλικία, την εφηβεία και την ενήλικη ζωή, με την ταινία να είναι χωρισμένη στα ανάλογα κεφάλαια και χρονικά επίπεδα. Όταν μας συστήνεται ο 10χρονος Chiron, ζει με τη ναρκομανή, πλήρως αδιάφορη προς τον ίδιο μητέρα του και έχει ήδη αρχίσει να υφίσταται bullying λόγω της υποβόσκουσας ομοφυλοφιλίας του που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει. Μια μέρα, ενώ κρύβεται από τα άλλα αγόρια που τον κυνηγούν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, γνωρίζει τον Juan, drug dealer της περιοχής, από τον οποίο μάλιστα προμηθεύεται το κρακ της η μητέρα του, που όμως θα τον βοηθήσει, αποτελώντας ένα ιδιότυπο πατρικό πρότυπο για αυτόν. Μεγαλώνοντας, ο Chiron θα προσπαθεί να βρει και να αποδεχθεί τον εαυτό του και τη σεξουαλική του ταυτότητα, μέσα στη βία και τη σκληρότητα των γκέτο και του τρόπου ζωής που επιβάλλουν…

Άποψη: Ταινία που αγαπήθηκε όσο λίγες από τους κριτικούς, με Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας, αλλά και υποψήφια για 8 Όσκαρ σε όλες τις ‘μεγάλες’ κατηγορίες, το Moonlight φαίνεται να είναι ο ιδανικός τρόπος να εξιλεωθεί η Ακαδημία για τα περσινά #OscarsSoWhite. Πράγματι, στην Αμερική του Τραμπ, με συνεχή κρούσματα ξενοφοβικών και ομοφοβικών περιστατικών -με αποκορύφωμα το λουτρό αίματος στο gay bar του Orlando-, το black queer cinema (είδος υποεκπροσωπημένο), είναι απαραίτητο.

Όμως, το Moonlight δεν αποτελεί μόνο ένα καίριο κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο και ντοκουμέντο για τη ζωή και κοινωνική θέση των Αφροαμερικανών στην Αμερική του σήμερα ή ένα έξοχο δείγμα LGBTQI σινεμά. Είναι ένα από τα αμεσότερα δράματα χαρακτήρων που έχουμε δει, μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης που καταφέρνει όμως να διατηρεί μια ουμανιστική ματιά, ένα τρυφερό ρομάντζο που ανθίζει υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, μια ταινία για τους κρυφούς πόθους και τις καταπιεσμένες επιθυμίες μας, για την αναζήτηση της ταυτότητας και τον ακανθώδη δρόμο προς τον (αυτο)προσδιορισμό της. Η ταινία δεν υποπίπτει σε κανένα από τα κλισέ που έχουμε συνηθίσει σε ταινίες για τη ζωή Αφροαμερικανών που μεγαλώνουν στα γκέτο, αντιθέτως καταφέρνει να παραμείνει φρέσκια και αυθεντική, ενώ θέτει ηθικά ζητήματα στα οποία δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις: η σχέση του Chiron με μια μητέρα που παρ’ ότι τον αγαπά παραμένει εγκληματικά αδιάφορη (άραγε μπορεί να συγχωρεθεί?), η αντισυμβατική, μακριά από όλα τα κλισέ, πατρική φιγούρα του (ηθικά αμφιλεγόμενου) Juan, η απέλπιδη προσπάθεια του Chiron να θωρακίσει τον εαυτό του στα macho, αρρενωπά ανδρικά πρότυπα, χωρίς όμως να μπορέσει τελικά να πνίξει τα βαθύτερα συναισθήματα και επιθυμίες του, με τη λυτρωτική κορύφωση να έρχεται σε ένα από τα καλύτερα φινάλε που έχουμε δει ποτέ.

Όλα αυτά τα ζητήματα και πολλά ακόμα αναλύονται από τον Barry Jenkins με νηφάλιο και ρεαλιστικό τρόπο, δίχως να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς, παρουσιάζοντάς μας μια στέρεα και αποστασιοποιημένη, αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινη και συγκινητική εικόνα του τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος και μαύρος στη σύγχρονη Αμερική. Η φωτογραφία του James Laxton, που φέρνει στο φως όλη την κρυμμένη ομορφιά των εργατικών συνοικιών και των ακτών του Μαϊάμι, παίζοντας με τις αποχρώσεις του μπλε, και το πολυσυλλεκτικό soundtrack, στο οποίο εναλλάσσονται hip hop με κλασική μουσική, συνθέτουν ένα λυρικό slum poem, που μαγεύει με την απρόσμενη ομορφιά του. Τα συναισθήματα ρέουν αβίαστα, όχι από όσα λέγονται, αλλά από τις επίμονες σιωπές και τα νευρικά βλέμματα των ηρώων, τους οποίους η κάμερα του Jenkins ακολουθεί διαρκώς, με το αποτέλεσμα να είναι άμεσο και νατουραλιστικό αλλά καθόλου ντοκιμαντερίστικο, λόγω και της επιλογής του σινεμασκόπ. Οι χαρακτήρες είναι σύνθετοι και πολυεπίπεδοι, γι’ αυτό άλλωστε και τόσο αληθινοί, με τις ερμηνείες της Naomie Harris, του Mahersala Ali αλλά και του εξαιρετικού Trevante Rhodes, που υποδύεται τον Chiron ενήλικο, να είναι από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς.

Το Moonlight είναι ρεαλιστικός κινηματογράφος στα καλύτερά του, ένα εξαίρετο δείγμα σύγχρονου σινεμά, επάξιος διάδοχος του κορυφαίου “Killer of Sheep” του Charles Burnett, μια ταινία με απίστευτη δύναμη μέσα της, που βρίσκει το δρόμο της προς ένα βαθύτερο, κοινό σε όλους μας σημείο, αυτό που μας κάνει ανθρώπους.