Η εξαιρετική, μα μοναχική συγγραφέας Λορέτα Σέιτζ (Σάντρα Μπούλοκ) έχει αφιερώσει την καριέρα της γράφοντας ρομαντικές περιπέτειες σε εξωτικά μέρη με πρωταγωνιστή τον «Ντας», τον οποίον ζωντανεύει στα εξώφυλλα των βιβλίων το πανέμορφο μοντέλο Άλαν (Τσάνινγκ Τέιτουμ.
Στη διάρκεια ενός προωθητικού ταξιδιού συνοδεία του Άλαν, η Λορέτα θα πέσει θύμα απαγωγής από έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο (Ντάνιελ Ράντκλιφ), ο οποίος ελπίζει πως μπορεί να τον οδηγήσει στον θησαυρό της χαμένης αρχαίας πόλης του τελευταίου μυθιστορήματός της. Ο Άλαν, θέλοντας να αποδείξει τον ηρωισμό του και στην πραγματική ζωή, θα αναλάβει να την απελευθερώσει. Ωθούμενο σε μια επική περιπέτεια στη ζούγκλα, το αναπάντεχο δίδυμο θα χρειαστεί να συνεργαστεί προκειμένου να σώσει τον αρχαίο θησαυρό, προτού χαθεί για πάντα.
Άλλη μια εξωτική περιπέτεια με κωμικά στοιχεία γι’αυτή την σεζόν, η τρίτη μετά το «Red Notice» και το «Uncharted» (στο οποίο μοιάζει περισσότερο.
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη για μια κομεντί με δράση, χιούμορ και εξωτικά τοπία, να βγει ο κόσμος σινεμά, να ξεσκάσει, ξεχαστεί, να αρχίσει σταδιακά να ξεπερνά τις παθογένιες του εγκλεισμού, αναγκαστικού ή οικειοθελούς, λόγω της πανδημίας.
Η συγκεκριμένη ταινία βέβαια, αν δεν είχε την Σάντρα Μπούλοκ (με φουλ μπότοξ btw), ίσως και να άξοζε την στάμπα straight to dvd, παρά την παρουσία (μικρή) του Μπραντ Πιτ.
Η 57χρονη ηθοποιός που την τελευταία τριετία απέκτησε ξανά ένα ρεύμα έντονης δημοσιότηττας και σχετικής αποδοχής με τα δύο δραματικά φιλμ (Bird Box & Unforgivable), εδώ δείχνει ξανά την κωμική της στόφα (αν και μάλλον ανταποκρίνεται χωρίς μεγάλη όρεξη σε ένα εξυπνακίστικα γραμμένο σενάριο) και δεν αποκλείεται να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες, αν και το πρώτο τριήμερο της χρονιάς με καλό καιρό, μάλλον θα αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα.
Προφανείς οι αναφορές στο «Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι»/1984 του Ρόμπερτ Ζεμέκις (ας μην γίνουν συγκρίσεις πάντως, αυτή εδώ η ταινία υστερεί), goofy γκάφες και αρκετά αστείες στιγμές, γαμάτη εμφάνιση του Μπραντ Πιτ ως κομάντο με φιλοσοφικές ανησυχίες, τοπία, ευχάριστη φωτογραφία, ζωντανές χρωματικές παλέτες, αλλά και αμέτρητα κλισέ, χαζοχαρούμενες καταστάσεις, ο Τσάνινγκ Τέιτουμ βαρετός και η χημεία του με την Μπούλοκ μάλλον κακή, ενώ η επιλογή του Ράντκλιφ στον ρόλο του εκκεντρικού δισεκατομμυριούχου, απλά τραγική.
Το δίδυμο των σκηνοθετών διεκπεραιώνει εστιάζοντας απλά στους πρωταγωνιστές του, χωρίς την παραμικρή τσαχπινιά, ένα μικρό (εκ του ασφαλούς, έστω) ρίσκο, μια αλλαγή ρυθμού, κάτι που να εξωκοίλει από το τετριμμένο και το αναμενόμενο.
Το χαζεύεις ανώδυνα, δεν συνδέεσαι ποτέ, ξοδεύεις ένα δίωρο. Αν σου περισσεύει.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων