It must be heaven

Σύνοψη: Ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης Ελία Σουλεϊμάν υποδύεται τον εαυτό του στην ταινία, όπου ταξιδεύει ανά τον κόσμο σε μια απόπειρα να βρει χρήματα για το επόμενο πρότζεκτ του. Καθώς οι προσπάθειές του δεν βγάζουν πουθενά, παρατηρεί τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων στις χώρες που επισκέπτεται και εντοπίζει ομοιότητες με την πατρίδα του, την Παλαιστίνη.

Άποψη: Ο Σουλεϊμάν είναι ένας Παλαιστίνιος auteur όπου ξεχώρισε με το προσωπικό του ύφος σε ταινίες όπως το Divine Intervention (2002) και The Time That Remains (2009). Γνωστός για τις τραγικωμωδίες του με βασικό μοτίβο τις παραδόσεις, τις παραξενιές της χώρας του και εν γένει την βίωση της παλαιστινιακής ταυτότητας, πάντα με ένα χαμογελαστό, αισιόδοξο τρόπο.

Στην νέα του ταινία, It Must Be Heaven, συνδέει το φελινικό 81/2 με το σινεμά του Jacques Tati και του Buster Keaton από το οποίο ανέκαθεν επηρεαζόταν. Υποδύεται μια εκδοχή του εαυτού του, τον σιωπηλό και ταξιδιώτη Ελία Σουλεϊμάν, ο οποίος προσπαθεί να βρει χρηματοδότηση για την νέα του ταινία ταξιδεύοντας στο Παρίσι και την Νέα Υόρκη.

Μια αυτο-αναφορική και συνάμα αναφερόμενη στην συλλογική συνείδηση των Παλαιστινίων. Με αφετηρία την πατρίδα του και με προορισμό χώρες της Ευρώπης και την Αμερική, ο σκηνοθέτης αφηγείται μια αναρχική ως προς την αφήγησή της ταινία δοκιμιακού χαρακτήρα, ένα διαλογικό road movie αναζήτησης της πατρίδας.

Κοινή συνισταμένη των ταξιδιών του είναι η εύρεση συμπατριωτών του και η γκετοποίηση που έχει γίνει με την συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές μεγαλουπόλεις.

Πάντα με μια κωμική διάθεση, ορισμένες φορές στα όρια της παρωδίας και ταυτόχρονα με μια ξεκάθαρα ποιητική ματιά. Συχνά στρέφεται σε έναν ποιητικό ή μαγικό ρεαλισμό, ξεπερνώντας τα όρια της πραγματικότητας ή του φυσιολογικού και αναμενόμενου, καταλήγοντας στον σουρεαλισμό. Όλα αυτά όμως με μέτρο, ένα μέτρο που χαρακτηρίζει και το σινεμά του Tati.

Ο υπολογισμός και η σκέψη πίσω από το καθετί είναι καθόλα εμφανής. Μια ταινία χαλάρωσης, μια feelgood ταινία που δίνει νέα διάσταση στον όρο μιας και νιώθεις ευχάριστα σκεπτόμενος σημαντικά ζητήματα που θίγονται μέσω των ανάλαφρων μικρών ιστοριών ή περιστατικών που συμβαίνουν στην ταινία. Προς το τέλος της ταινίας κάνει μια σύντομη εμφάνιση και ο Gael Garcia Bernal συμμετέχοντας σε μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας.

Ο Σουλεϊμάν συλλογίζεται, αναρωτιέται πάντα όμως με έναν βουβό τρόπο ο ίδιος, μιας και μιλάει ελάχιστα στην ταινία, αφήνοντας τους υπόλοιπους να δώσουν το στίγμα τους και να κάνουν την δήλωσή τους.