Σύνοψη: Ο Ντάμπο, ένα γλυκό, νεογέννητο ελεφαντάκι με τεράστια αυτιά, είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στο ρημαγμένο τσίρκο του Μαξ Μέντιτσι. Κάποια στιγμή, ο Ντάμπο ανακαλύπτει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα τεράστια αυτιά για να πετάξει. Κάτι που δεν προλαβαίνει να χαρεί, όταν του στερούν την πολυαγαπημένη του μητέρα, με αποτέλεσμα να καταλήξει μόνος και φοβισμένος, και την ίδια στιγμή στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός φαντασμαγορικού λούνα παρκ που ονομάζεται Dreamland.

Άποψη: Ξαναβρήκαμε τον παλιό καλό Τιμ Μπάρτον που αναζητούμε (κάποιοι από το Sweeney Todd/2007) οι περισσότεροι από το Corpse Bride, 14 χρόνια πριν; Η απάντηση είναι ελάχιστο ναι, σαφώς περισσότερο όχι. Μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουμε κι άλλο ακόμη.

Ήταν και παραμένουν ξεκάθαρες οι αρετές του στην κατασκευή ενός πολύ ιδιαίτερου, σχεδόν δικού του κινηματογραφικού σύμπαντος, πολύ συχνά σκοτεινού, ασυμβίβαστου, με ξεχωριστή dark αισθητική. Όλα αυτά (ή σχεδόν όλα) τα βρίσκεις στο "Dumbo", αλλά με πινελιές που υπενθυμίζουν μεν το μεγαλείο του κάποτε σπουδαίου δημιουργού που εδώ όμως παρά την φαντασμαγορία και την αρτίστικη τελειότητα, δείχνει να έχει συμβιβαστεί (αν όχι παραδοθεί) στην δοκιμασμένη ντισνεϊκή συνταγή εύκολης συγκίνησης, με τον Μπάρτον να αρκείται στο εντυπωσιακά κατασκευασμένο οπτικά περιβάλλον που εξελίσσεται η ιστορία του, με την βιτρίνα της στουντιακής ιδιοτέλειας να φαντάζει φανταχτερή μεν, αλλά μάλλον ρηχή σε πραγματικά συναισθήματα.

Δίχως καρδιά και ψυχή όμως, χωρίς αληθινή σπαρακτική συγκίνηση, δεν τολμά πραγματικά, ίσως ένα μαγευτικό οπτικά υπερθέαμα για κάποιους, όχι όμως ένα μαγικό δημιούργημα για τους περισσότερους από εμάς. Χωρίς ένταση, χωρίς τρέλα, χωρίς σινεφιλική καύλα, στην τελική.

Πρώτη δημοσίευση: 28 Μαρτίου 2019, 10:58
Ενημέρωση: 4 Απριλίου 2019, 04:47
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Dumbo (Ντάμπο)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
112
Εταιρία διανομής: 
Release: 
28 Μαρτίου 2019

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos