Creed

Λαϊκό, εμπορικό σινεμά, λουσμένο με μια ακαταμάχητη νοσταλγία ενός franchise που διασκέδασε γενεές. Και που μπορεί να κέρδισε ένα από τα πιο άδικα Όσκαρ όλων των εποχών, όμως κατάφερε να εξελιχθεί σε μια εμβληματική κινηματογραφική ιστορία.

Είναι φοβερό: αυτός που αναλαμβάνει να γράψει τον συγκινητικό επίλογο (ή μήπως όχι; Τα βραβεία και οι εισπράξεις δεν αποκλείουν συνέχεια...) δεν είναι ο ίδιος ο Σταλόνε ή κάποια έμπειρη παλιοσειρά. Είναι ο μόλις 29χρονος Ράιαν Κούγκλερ (του αφοπλιστικού «Fruitvale station») με πρωταγωνιστή τον κολλητό του, 28χρονο Μάικλ Μπι Τζόρνταν. Οι οποίοι ούτε καν υπήρχαν ως σύλληψη στα μυαλά των πατεράδων και των μανάδων τους, όταν το πρώτο «Rocky» το 1976 βραβευόταν με χρυσά αγαλματίδια για ταινία, σκηνοθεσία και μοντάζ.

Και όμως, αυτός ο τύπος κατάφερε να συμπεριφερθεί στο κινηματογραφικό μύθο με τον οποίο αναμετρήθηκε, όπως του άξιζε: με ζεστασιά, σεβασμό, σεναριακή επιδεξιότητα, ευπρόσδεκτο σκηνοθετικό εκμοντερνισμό, μα πάνω απ’όλα συναίσθημα και γνώση του αντικειμένου και να παραδώσει ένα ατόφιο crowd pleaser.

Και κυρίως, μια εμφάνιση του Σιλβέστερ Σταλόνε που αποκλείεται να μην σας συγκινήσει.

Αυτός ο ολομόναχος στη ζωή, σχεδόν ξοφλημένος, άρρωστος, καταβεβλημένος πρώην λαϊκός ήρωας, ο οποίος αναζητά την λάμψη στη ματιά, την αναζωογόνηση, την πρόκληση να νιώσει ξανά ζωντανός. Και την βρίσκει στην προπόνηση του πιτσιρικά που παρατά την γιάπικη εργασία για να ακολουθήσει την ενστικτώδη πυγμαχική του δεξιότητα και να σηκώσει ανάστημα στην βαριά πατρική κληρονομιά.

Διότι, μην αμφιβάλλετε ούτε δευτερόλεπτο: μπορεί ο Μάικλ Μπι Τζόρνταν να ανταποκρίνεται εξαιρετικά (και τρομερά πειθαρχημένα), στο χτίσιμο ενός νέου, λαϊκού, hip hop ήρωα που θα ανακαθορίσει ενδεχομένως το franchise (θα προτιμούσα να μην συμβεί κάτι τέτοιο και να κλείσει έτσι όμορφα εδώ, αλλά φευ...), μπορεί ο Κούγκλερ να αποδεικνύεται μαστόρι αναπάντεχο στο να κουμαντάρει τόσο τις σκηνές στο ρινγκ, όσο και τις αντίστοιχες του πόνου, αλλά αυτός που απομυζεί την ενέργεια κάθε σκηνής που εμφανίζεται, είναι ο Ρόκι.

Όχι ο Σταλονε, ο Ρόκι. Ο Ρόκι Μπαλμπόα είναι αυτός που λογικά θα πάρει το Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου. Με τον παρά κάτι μήνες 70χρονο σταρ, να τσαλακώνει την κάποτε αγέρωχη εικόνα του με αυτοσαρκασμό και αναπάντεχη ταπεινότητα και να χαράσει ανεξίτηλα σε κάθε εκατοστό του προσώπου και του κορμιού του, την ανθρωπογεωγραφία ενός λαϊκού ειδώλου που έχει συμφιλιωθεί με την παρακμή και που ασθμαίνοντας ανεβαίνει τα σκαλιά ώστε να κοιτάξει με τα μάτια της ψυχής του και να δει ολόκληρη τη ζωή του...

Υπόθεση: Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ράιαν Κούγκλερ («Μια Στάση Πριν το Τέλος»), η ταινία «Κριντ: Η Γέννηση ενός Θρύλου» εξερευνά ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του «Rocky», με πρωταγωνιστή τον υποψήφιο για Όσκαρ, Σιλβέστερ Σταλόνε, στον θρυλικό ομώνυμο ρόλο. Η ταινία ξανασμίγει στη μεγάλη οθόνη τον Κούγκλερ με τον πρωταγωνιστή του, στο «Fruitvale Station», Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, ο οποίος υποδύεται τον γιο του Απόλο Κριντ.