Contraband

Προβλεπόμενο σε βαθμό κακουργήματος

Πρώην λαθρέμπορος ο Mark Wahlberg στο Contraband αλλά δυστυχώς νυν ηθοποιός και για λόγους που χάνονται στις Πύλες της Δημιουργίας το Hollywood τον θέλει πρωταγωνιστή. Πόσο το σκέφτηκε ο Ισλανδός σκηνοθέτης/ ηθοποιός που κρατούσε τον βασικό ρόλο στο ισλανδικό φιλμ “Reykjavik-Rotterdam” του οποίου το Contraband αποτελεί remake;

Μπορεί και καθόλου ή να τον επέβαλε το στούντιο που προσέγγισε για να κάνει την αμερικάνικη εκδοχή. Το θέμα της επιστροφής στα κόλπα για λόγους ανωτέρας βίας ξαναχτυπά και κουράζει αφού ο πρωταγωνιστής παρότι έχει γυναίκα και δύο παιδιά ξαναπέφτει στα λύματα της παρανομίας και για λίγες μέρες ξεχνά τον ενάρετο βίο. Ναι, υπάρχει αρκετή δράση στο φιλμ όμως όλα είναι προβλεπόμενα σε βαθμό κακουργήματος αφού ο σκηνοθέτης σε αφήνει να χαλαρώσεις πολύ εύκολα - το αντίθετο του Χίτσκοκ.

Ο πρωταγωνιστής κάνει ότι παρανομία υπάρχει στον πλανήτη εκτός του να εισάγει ναρκωτικά στη χώρα του. Ενώ το λαθρεμπόριο, η κλοπή, η βοήθεια στο γαμπρό βαποράκι κόκας είναι ok; Αυτό «η οικογένεια υπέρ πάντων» είναι εξωφρενικά μαφιόζικο, ενοχλητικά αμερικάνικο και πολιτικά τελείως μα τελείως διεστραμμένο.

Γιάννης Τσάκαλος (2/10)

Ενδιαφέρον, αλλά σχηματικό

Όταν το φιλμ ξεκινά, νομίζεις ότι θα δεις ακόμα μία ταινία δράσης, που εμβαθύνει στο κόσμο του λαθραίου εμπορίου και των ναρκωτικών, διανθισμένη με politically correct μηνύματα για την αγάπη και την οικογένεια. Στέκεσαι όμως σε δύο διαφοροποιητικούς παράγοντες: 1) To σκηνοθέτη και 2) Τον πρωταγωνιστή. Και οι δύο συντελούν ώστε το Contraband να αποκλίνει σε ένα μικρό βαθμό από τα συνηθισμένα…

Ο Baltasar Kormákur είναι ο άνθρωπος πίσω από το 101 Reykjavík, το ισλανδικό διαμαντάκι του 2000. Φαίνεται πως αρέσκεται σε σκοτεινές οικογενειακές συγκρούσεις και σε μια «cool» προσέγγιση των πραγμάτων. Εδώ, ανάμεσα στις εκρήξεις και στα εφέ, βρίσκει μια χαραμάδα για να μας μιλήσει για τις επιλογές ζωής και την αποδοχή της φύσης μας, ακόμα κι αν αυτή έχει σκοτεινά μυστικά. Από την άλλη, είναι ένας ακόμη αμφίσημος ρόλος για τον Μark Wahlberg, όπως π.χ. στο Τhe Fighter ή στο The Lovely Bones, ο οποίος και ως κινηματογραφική persona αλλά και ως προσωπικότητα ακροβατεί επιτυχημένα ανάμεσα στο «κακό» και το «καλό» παιδί.

Τα παραπάνω κάνουν το φιλμ αρκετά ενδιαφέρον και ελκυστικό, όμως οι ρυθμοί προς το τέλος γίνονται κάπως κουραστικοί και οι χαρακτήρες σχηματικοί, ίσως γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος για επιπλέον ανάπτυξη. Δεν μπορεί κανείς, όμως, να μην το εκτιμήσει για την προσπάθεια να προκύψει μια ατμόσφαιρα περιπετειώδης και κάπως διαφορετική από το συνηθισμένο, αλλά και για τον (για μερικούς) καλτ Diego Luna, που μεγάλωσε ωραία, σε ένα ακόμα αξιομνημόνευτο πέρασμα.

Εύη Αβδελίδου (5/10)

www.thinkingonfilms.blogspot.com