Dangerous animals

Η Ζέφιρ, μια μοναχική σέρφερ με ένα ταραγμένο παρελθόν, έχει έρθει στην Χρυσή Ακτή της Αυστραλίας για να βρει μια διέξοδο. Η ειρηνική της ύπαρξη διαταράσσεται όταν γνωρίζει τον Μόουζες, έναν τοπικό μεσίτη και επίσης σέρφερ. Μετά από ένα ρομαντικό βράδυ μαζί του, το σκάει προς τον ωκεανό, αλλά απαγάγεται από τον Τάκερ, έναν κατά συρροή δολοφόνο με εμμονή στους καρχαρίες.

Η Ζέφιρ ξυπνά και βρίσκει τον εαυτό της φυλακισμένο μαζί με μια άλλη νεαρή, τρομοκρατημένη γυναίκα, τη Χέδερ, και λίγες ώρες αργότερα, αναγκάζεται να παρακολουθήσει την κοπέλα να κατασπαράζεται ζωντανή από καρχαρίες, ενώ ο διεστραμμένος Τάκερ καταγράφει τη δολοφονία με μια παλιά βιντεοκάμερα. Για εκείνον, αυτή είναι η ύψιστη μορφή διασκέδασης.

Ο Αυστραλός Σον Μπερν, είναι ένας ικανός δεξιοτέχνης με την κάμερα που και στις προηγούμενες δύο δουλειές του («Τhe loved ones», «The devil’s candy») κατάφερε να κάνει λίγο καλύτερο το φιλμ που σκηνοθετεί, συγκριτικά πάντα με το σεναριακό υλικό του, που κυμαίνεται μεταξύ b-movie και exploitation.

Aναλογικά το ίδιο περίπου συμβαίνει και στο «Dangerous animals», όπου το σενάριο του νεοφερμένου Ντικ Λέπαρντ, αποτελεί τον μεγάλο εχθρό της ταινίας, μεγαλύτερο και από τους καρχαρίες.

Όπως μας είπε και στη συνέντευξη, ο Μπερν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος που επιτέλους σε μια ταινία με καρχαρίες δεν είναι αυτοί τα επικίνδυνα πλάσματα, αλλά οι άνθρωποι δίπλα μας και δη ο serial killer που ερμηνεύει (με φυσική πειστικότητα) ο Τζάι Κόρτνεί. Ένας τύπος με τραύματα από μικρός όταν δέχτηκε επίθεση από καρχαρία, ο οποίος σχεδόν ηδονίζεται να βιντεοσκοπεί γυναίκες να κατασπαράζονται από τα τρομακτικά (στην όψη) θηλαστικά, τα οποία όμως χειραγωγεί, σκοτώνοντας τελικά την πηγή του πόνου του ξανά και ξανά.

Η πλοκή όμως εξελίσσεται εντελώς μονοδιάστατα και κλισεδιαρισμένα, ο ρόλος του Κόρτνεϊ έχει βγει σαν από manual κινηματογραφικών serial killers, εντελώς basic σεταρισμένος. Η αξιοπρεπής Χάσι Χάρισον έχει επίσης... χάσει από τα αποδυτήρια, καθώς σκιαγραφείται σαν ένα πλάσμα που αντιστέκεται ικανά μεν, αλλά επίσης by the book.

Κάπου μεταξύ survival θρίλερ και σλάσερ, χωρίς κανένα από τα δύο να δώσει ξεκάθαρη σφραγίδα γνησιότητας και ένα σενάριο που λειτουργεί απλά ως ο συνεκτικός ιστός για να προκύψουν σκηνές βασανιστηρίων και δολοφονιών, το «Dangerous animals» καταφέρνει οριακά να ξεφύγει από τα αντίστοιχα ταινιάκια του σωρού.

Ο σκηνοθέτης του ξέρει να στήνει ατμοσφαιρικές απειλητικές σκηνές, το gore δείχνει να το κατέχει καλά, αν και εδώ σε καμία στιγμή δεν αποκτά ουσιαστική χρησιμότητα, παρά μόνο οφείλει να είναι εκεί, το κάνει όμως πιστευτά και καλοσκηνοθετημένα, με ένταση και ορισμένες απρόσμενες και αρκετά πετυχημένες μουσικές επιλογές.

Όλα όμως κάπως στον αυτόματο πιλότο.