"The stolen girl": Χάνει την αίσθηση του μέτρου

Σύνοψη: Μια φαινομενικά συνηθισμένη απόφαση φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της Ελίζα, μητέρας δύο μικρών παιδιών.

ΣΧΕΤΙΚΑHolland

Όταν η 9χρονη κόρη της Λουτσία ζητάει να περάσει τη νύχτα με τη νέα της καλύτερη φίλη, τη Τζόσι, η Ελίζα συμφωνεί. Η Ρεβέκκα, η μητέρα της Τζόσι, είναι μια γοητευτική γυναίκα που τη βάζει αμέσως στη θέση της… και το σπίτι τους είναι πανέμορφο. Αλλά καθώς η Ελίζα καληνυχτίζει την κόρη της, δεν έχει ιδέα ότι πρόκειται να βιώσει τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού.

Άποψη: Το μυθιστόρημα Playdate (2020) της νορβηγοαμερικανίδας συγγραφέα Alex Dahl που ξέρει από νορβηγικό νουάρ μεταφέρεται από το Freeform της Disney σε ένα γρήγορο ψυχολογικό θρίλερ κυνηγητού γάτας-ποντικιού, τόσο γρήγορου που δεν προλαβαίνεις να αναρωτηθείς και πολλά μιας και κάποια θα κατέρρεαν υπό το βάρος της κοινής λογικής, αν υποθέσουμε πως υπάρχει.

Μια μάνα, αεροσυνοδός στο επάγγελμα, και ένας πατριός ποινικολόγος χάνουν το παιδί τους ενώ το έχουν αφήσει σε μια νέα φίλη που έκανε στο σχολείο, άρτι αφιχθείσα από άλλη περιοχή. Κανείς δεν γνωρίζει πολύ καλά την μητέρα της αλλά της εμπιστεύονται για άγνωστους λόγους την κόρη τους για ένα ολόκληρο βράδυ. Όταν την επόμενη μέρα δεν μπορούν να την εντοπίσουν, θα εμπλακεί η αστυνομία, οι δημοσιογράφοι και φυσικά οι ίδιοι οι γονείς που θα κινήσουν γη και ουρανό για να την βρουν, ενόσω βγαίνουν στο προσκήνιο μυστικά και από τις δύο πλευρές για το παρελθόν τους και παρότι ανά επεισόδιο θολώνουν τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.

Σίγουρα είναι μια διασκεδαστική σειρά που βλέπεται ευχάριστα και εύκολα με μόλις πέντε σαραντάλεπτα επεισόδια τα οποία αρκούν για ένα βράδυ με πίτσα και σασπένς με το πρωινό να ξημερώνει και να περνάει την σειρά στην σφαίρα της λήθης.

Πολλά κλισέ του είδους κακοχωνεμένα μέσα σε μια σειρά που θέλει να είναι δράμα, ψυχολογικό θρίλερ, θρίλερ εκδίκησης, κοσμοπολίτικο κατασκοπευτικό θρίλερ, με τραυματισμένο παρελθόν, γονείς με εγκληματικά λάθη, απροσδόκητους θανάτους, μυστήριο εξαφάνισης, δημοσιογραφικό scoop αναζήτησης της αλήθειας, δράμα φυλακής με μερικούς κακοποιούς από το παρελθόν του καθενός.

Πολλά μοτίβα που κάπου έχουμε όλοι ξαναδεί μα εδώ συσσωρεύτηκαν ατάκτως ερριμμένα σε μια ιστορία που ελάχιστα πείθει και περισσότερο διασκεδάζει σαν ένα ριάλιτι ανεξιχνίαστων εγκλημάτων. Ειδικά στο τελευταίο επεισόδιο, όταν πλέον βουτάει στο μελό, χάνει την αίσθηση του μέτρου που εξαρχής είχε φανεί πως δεν έχει κατέχει.

Η Holliday Grainger και η Denise Gough (που θυμόμαστε από το Monday του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου) δημιουργούν ένα δυνατό γυναικείο δίδυμο με την καθεμία να προσπαθεί για κάτι διαφορετικό αλλά και οι δύο στην τελική να χρησιμοποιούν τα παιδιά και όλον τον αγώνα αναζήτησης και εξαφάνισης πρωτίστως για να επουλώσουν δικά τους τραύματα, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε ποια είναι τελικά η κακιά παρανοϊκή της ιστορίας;

Αν κάτι κρατήσουμε από την σειρά είναι η συνειδητοποίηση αυτού που πολύ καλύτερα και με τελείως διαφορετικό τρόπο έδειξε το Adolescence, πως εκεί που το παιδί θα βρει μια σπιθαμή είτε για να αναζητήσει εκτός σπιτιού την ευτυχία είτε την βία και την παραβατικότητα, είναι και στις δύο περιπτώσεις είναι η πλήρης παραμέληση του παιδιού άσχετα με το αν είναι ή δεν είναι φαινομενικά καλό το οικογενειακό περιβάλλον και τα ανεπούλωτα κενά των κηδεμόνων, αν και όλες αυτές οι διαπιστώσεις προκύπτουν τόσο γρήγορα που σκέφτεσαι «ναι θέλουμε μια σειρά να έχει γρήγορο ρυθμό, αλλά όχι και έτσι».