Νύχτες 15: "Fresh dressed" - REVIEW

Θες να δεις πως τα φαρδιά ‘’άκομψα’ ρούχα των swaggers των γκέτο κατέληξαν στη Ριάννα, τη Beyonce και στις πασαρέλες των μεγάλων οίκων; Δες το “Fresh Dressed” του Σάσα Τζένκινς σε παραγωγή του γνωστού ράπερ Nas.

Πριν τρία χρόνια, στις Νύχτες Πρεμιέρας, είχαμε δει μια άλλη, πιο σκοτεινή, βίαια και πιο μαχητική σκοπιά της ιστορίας της  hip hop κουλτούρας, στο  “Uprising: Hip Hop and the L.A. Riots” .

Εδώ, έχουμε την comme-il-faut πλευρά της ή μάλλον τη συνέπεια αυτού του κινήματος στη μεταμοντέρνα κουλτούρα. Δεν πρόκειται απλά για μια ταινία, αλλά περισσότερο για μια κοινωνιολογική προσέγγιση για το πώς οι κοινωνικές συνθήκες και η λεγόμενη κουλτούρα του δρόμου  από τις κακόφημες γειτονιές του Bronx και τις συμμορίες των Black Spades και των Savage Skulls στα 70s, το στυλ και αυτό η μουσική τους συνέβαλαν στο να ανέβει όλη αυτή η μόδα από τα αλώνια στα σαλόνια των μεγάλων οίκων από τη Stussy στη Chanel , στη συνεργασία μεταξύ Jeremy Scott και Adidas και τούμπαλιν.

Ήταν ουσιαστικά ένα κοινωνικό σχόλιο των καταπιεσμένων μαύρων στην υψηλή κοινωνία, ένας τρόπος να ‘βγάλουν γλώσσα’ και να διαταράξουν την κοινωνική τάξη που ήθελε συγκεκριμένα στερεότυπα. Το μπάσκετ, το γκραφίτι, οι MCs στις ντίσκο της περιοχής, τα κατά περιοχή ‘πρότυπα’ ενδυμασίας  (Μπρούκλιν,Χάρλεμ, Μπρονξ, Κουινς) ήταν κάποιοι από τους παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ιδιότυπης αυτής ‘μόδας’. 

Το “Fresh Dressed” προσπαθεί να διαλευκάνει ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο της hip hop κουλτούρας που έγινε τόσο μεγάλο θέλγητρο για τους σχεδιαστές, αυτή την ενέργεια, τα vibes που υποβόσκουν σε αυτή τη νοοτροπία ζωής. Μιλά για το πόσο συνέβαλαν σε αυτή τη μεταφορά της Hip hop κουλτούρας στα μεγάλα σαλόνια της υψηλής ραπτικής οι γνωστοί ράπερς και κυρίως οι RUN DMC, ο Nas, ο Tupac, οι Wu-Tang Clan και οι Mobb Deep,  ο Method Man μέχρι να φτάσουμε στον Pharrel, τον Kanye West και τον Jay J και τις δικές τους σειρές ..μόδας. To αιώνιο διακύβευμα αυτής της μεταστροφής παραμένει  πάντα  το ίδιο: πώς θα καταφέρεις να το ‘κρατήσεις αληθινό’ όταν θα ανέβεις τα σκαλοπάτια του ντεφιλέ.

Ξεκινά ως ωραίο ταινιάκι, ρυθμικό, με δυνατό soundtrack, γρήγορο μοντάζ  και ζωηρά animation που σπάνε τη μονοτονία της ‘αφήγησης’ και είχε αρκετές προοπτικές, αλλά δυστυχώς, από τη μέση περίπου της ταινίας και πέρα δεν καταφέρνει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον, κάνει κοιλιά και καταντά ίσως βαρετό.

Προβάλλεται απόψε στις 19.00, Όπερα 2

4,5 / 10