"Succession" season 2: Σε αποζημιώνει

Σύνοψη: Ο πατριάρχης της οικογένειας Roy, ο Logan (Brian Cox) επιστρέφει δριμύτερος έπειτα από τα προβλήματα υγείας της πρώτης σεζόν. Έχει τα ηνία της μιντιακής εταιρείας που διευθύνει με τα παιδιά να προσπαθούν να βρουν τον ρόλο τους και να διεκδικήσουν την θέση τους.

ΣΧΕΤΙΚΑEmmys 2020: Κυρίαρχος το ΗΒΟ

Άποψη: Το «Succession» είναι από αυτές τις σειρές που είναι τόσο άψογες δραματουργικά αλλά πάντα βαριέσαι τόσο πολύ να φθάσεις μέχρι το τέλος, οπότε την εγκαταλείπεις κάπου στην μέση, αν όχι ήδη από την πρώτη σεζόν. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν της αξίζει κάτι τέτοιο, ιδίως αν φθάσεις στο καλύτερο επεισόδιο όλης της σειράς που είναι το τελευταίο της δεύτερης σεζόν, το «This is not for tears» σκηνοθετημένο από τον σκηνοθέτη εξαιρετικών επεισοδίων του «Game of Thrones», Mark Mylod και σε σενάριο του πολύ ταλαντούχου και βραβευμένου με Emmy σεναριογράφου, Jesse Armstrong (In the loop, The thick of it).

Η δεύτερη σεζόν ακολουθεί τα γεγονότα της προηγούμενης, δηλαδή ο Logan έχει βγει από το νοσοκομείο ενώ και τα παιδιά τα έχουμε αφήσει λίγο πολύ εκεί που ήταν. Τώρα όμως οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται, οι ρόλοι οριοθετούνται και οι άνθρωποι εκφράζουν πιο έντονα αυτά που νιώθουν. Ο Δον Κορλεόνε της εταιρείας, ο μοναδικός Brian Cox, παραμένει το ίδιο κυνικός και αυστηρός σε αυτά στα οποία πιστεύει, ενώ τα παιδιά παλεύουν να βρουν τις σταθερές τους μα πάνω από όλα τον εαυτό τους. Μέσα σε εννιά επεισόδια όλοι οι χαρακτήρες έχουν διανύσει μια μεγάλη διαδρομή αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού.

 Η σειρά βασίζει πολλά αφενός στο πολύ ταλαντούχο καστ ανάμεσα στους οποίους τους Kieran Culkin, Alan Ruck, Sarah Snook και Jeremy Strong, αλλά και στο πολύ δυνατό σενάριο. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που η σεναριακή ύφανση και ιδίως οι δυνατοί διάλογοι καλύπτουν όλα τα υπόλοιπα. Αυτό λίγο-πολύ συμβαίνει στα περισσότερα επεισόδια αλλά στο τελευταίο είναι εντονότερο, όταν μαζεύονται όλοι και λέγονται αυτά που (δεν) έπρεπε να ειπωθούν. Μπορεί η έκταση των επεισοδίων να κουράζει πράγματι πολλές φορές και να απαιτεί την υπομονή του θεατή που δεν θα δει γρήγορη δράση, που ακόμα και οι διάλογοι όσο καλοχτενισμένοι και αν είναι δεν είναι γρήγοροι τύπου Woody Allen, αλλά κινούνται πιο θεατρικά, ωστόσο στο τέλος αποζημιώνει τον αναμφισβήτητο κόπο του θεατή να δει όλη την σεζόν.

7 / 10

Eδώ η άποψή μας για την 1η σεζόν.