"Love, death & robots" season 2: Με εκλάμψεις

Η 2η σεζόν «Love, death & robots» στριμάρει ήδη στο Netflix, την περιμέναμε με ανυπομονησία, μάλλον απογοητευτήκαμε. Δεν πειράζει, θα ξαναδούμε την πρώτη, άλλωστε μετά το τέλος του 8ου επεισοδίου, ξεκινάει αμέσως να παίζει ο πρώτος κύκλος.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Μάλλον καθόλου τυχαίο, μιας και ο δεύτερος κύκλος για την animation σειρά ανθολογίας που δημιούργησαν ο Ντέιβιντ Φίντσερ και ο Τιμ Μίλερ του Deadpool, μοιάζει να αποτελείται από περισσεύματα της πρώτης σεζόν, μικρού μήκους που δεν χώρεσαν στην επιλογή του 2018, η οποία αποτελούνταν από 18 επεισόδια, ενώ η τωρινή μόλις από οκτώ.

Από τα οποία ένα δεν έπρεπε καν να υπάρχει (All through the house) και άλλα δύο ήταν επιεικώς μέτρια (Αutomated customer service & Ice).

Τα υπόλοιπα παρουσιάζουν ενδιαφέρον και σίγουρα σε αποζημιώνουν για τον χρόνο σου (που δεν είναι και μεγάλος, μη φανταστείς, 10-17 λεπτά διαρκεί το κάθε ένα), περισσότερο ωστόσο για το αισθητικό αποτέλεσμα και την αίσθηση διαφορετικής αισθητικής και τεχνοτροπίας που αποπνέει το κάθε επεισόδιο και την εξαιρετική δουλειά που έγινε στην τεχνική της κατασκευής του, με τον φωτορεαλισμό να ξεχωρίζει στα περισσότερα από αυτά.

Ξεχωρίσαμε καταρχήν το «Pop Squad» που θίγει το ζήτημα της αιώνιας ζωής σε συνδυασμό με αυτό του υπερπληθυσμού (απαγορεύονται οι γεννήσεις, διότι η ανθρώπινη κοινωνία για να ελέγξει τον υπερπληθυσμό, έχει δημιουργήσει τον τρόπο να παραμένει όπιος το επιθυμεί, αθάνατος). Υπέροχη δυστοπική αισθητική και μια καλή αφορμή για μελλοντική ταινία. Κάτι που ισχύει και για το παρόμοιας αισθητικής (αλά και συγγενούς ιστορίας) «Snow in the desert», όπου όλοι οι κυνηγοί επικυρηγμένων έχουν βάλει στο σημάδι τον μοναδικό αθάνατο, ώστε να ανακαλύψουν το μυστικό του.

Η αλλόκοτη ιστορία του «The drowned giant» είναι βαθιά αλληγορική με πολυεπίπεδη ηθικοικοινωνική δόμηση στην αφήγησή του, το «Tall grass» είναι μια ατμοσφαιρική μικρού μήκους ταινία τρόμου με άψογη καλλιτεχνική δουλειά στο τελικό αποτέλεσμα, η οποία μοιάζει να ξεπήδησε από τις σελίδες κάποιου διηγήματος του Στίβεν Κινγκ, ενώ το «Life Hutch» εντυπωσιάζει καθαρά με το τεχνικό του κομμάτι (και ελάχιστα με την ιστορία του), με τα πειστικά cgi εφέ να δυσκολεύουν κάποιον να συνειδητοποιήσει ότι δεν παρακολουθεί τον Μάικλ Μπι Τζόρνταν, αλλά την μορφή του σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από κάποιον υπολογιστή.

Η δεύτερη σεζόν του Love, Death & Robots, δεν κατάφερε να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, είχε λίγες εντυπωσιακές στιγμές, συνολικά δεν αρκούν, αλλά μιλάμε για σύνολο κάτι περισσότερο από 100 λεπτά, οπότε «δεν πάθαμε και τίποτα».

Eδώ η γνώμη μας για την σαφώς καλύτερη πρώτη σεζόν.