"Lisey's story": Με την σφραγίδα του Στίβεν Κινγκ

Σύνοψη: Η ιστορία ακολουθεί την Lisey Landon, την χήρα του Scott Landon, ενός πολύ δημοφιλούς συγγραφέα. Έχουν περάσει δυο χρόνια από τον θάνατο του συζύγου της και η Lisey βρίσκεται σε διαδικασία εκκαθάρισης του γραφείου του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Όμως, μια σειρά γεγονότων θα φέρει αντιμέτωπη την Lisey με συγκεκριμένες αλήθειες γύρω από τον σύζυγο της, αλήθειες που η ίδια είχε καταπιέσει και ξεχάσει.

Άποψη: Stephen King και Pablo Larrain, ένας σούπερ σταρ συγγραφέας τρόμου και ένας πολύ ταλαντούχος ιδιοσυγκρασιακός Χιλιανός σκηνοθέτης, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μεταφέρουν στην μικρή οθόνη, για λογαριασμό της Apple, ένα βιβλίο του King, το Lisey’s Story, την Ιστορία της Lisey, και ας μην είναι δική της η ιστορία αλλά του συζύγου της.

Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που μια γυναίκα χρησιμοποιείται στον τίτλο ή και στην υπόθεση ως οδηγός της ιστορίας αλλά στην ουσία η ιστορία αφορά τον άντρα και ως δορυφόρος η πορεία της γυναίκας κινείται γύρω από την δική του. Έτσι λοιπόν και εδώ έχουμε τον νεκρό εδώ και δύο χρόνια Scott Landon, τον οποίο βλέπουμε να ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Clive Owen στα πολλά flashbacks, με την σύζυγό του να μένει πίσω και να έχει να αντιμετωπίσει αφενός τον πρόωρο θάνατό του υπό μυστηριώδεις συνθήκες, αφετέρου εκείνους που θέλουν τα χειρόγραφα που είχε κρύψει ο συγγραφέας ώστε να τα πάρουν στα χέρια τους.

Ο King δεν είναι μόνος συγγραφέας του βιβλίου, αλλά και σεναριογράφος της σειράς στην οποία εμφανίζονται όλα τα γνώριμα μοτίβα του, ο μεταφυσικός τρόμος, οι εμμονές, ο διάσημος συγγραφέας και οι φανατικοί θαυμαστές, η εξαφάνιση και ο θάνατος και φυσικά ένα παρελθόν καλά κρυμμένο. Σαν να συνοψίζεται όλη η πορεία του.

Ο Larrain, έπειτα από την σπουδαία κινηματογραφική δουλειά του στο No, στο Neruda, στην Jackie και καθώς περιμένουμε άλλη μια ταινία για την ζωή πραγματικού προσώπου, το Spencer για την Πριγκίπισσα Νταϊάνα με την Kristen Stewart, ξαφνιάζει αναλαμβάνοντας την συγκεκριμένη τηλεοπτική δουλειά. Τα καταφέρνει αρκετά καλά και η σκηνοθετική του προσέγγιση, παρότι δεν θυμίζει ακριβώς Larrain, σίγουρα δείχνει μια δουλειά σκηνοθέτη και όχι απλώς άλλη μια μεταφορά βιβλίου του Stephen King, με κάποια στοιχεία που βλέπουμε και στις ταινίες του να επιστρέφουν, όπως το παιχνίδι με τον χρόνο και οι συναισθηματικές εναλλαγές.

Παρόλα αυτά, πέφτει θύμα του χρόνου και ίσως της επιθυμίας του συγγραφέα να βάλει τα πάντα. Η σειρά εκτείνεται σε οκτώ πενηντάλεπτα επεισόδια και άνετα θα μπορούσε να είχε την μισή διάρκεια από ό,τι τελικά είχε. Πολλές περιττές σκηνές, ακόμα και επεισόδια ολόκληρα που δεν χρειάζονται αλλά υπεραναλύουν τα πάντα, σαν ο συγγραφέας, επειδή ακριβώς είναι και ο σεναριογράφος της σειράς, να μην ήθελε να βγάλει ούτε μια σελίδα και έτσι μοιάζει σαν να έχει μεταφερθεί λέξη προς λέξη όλο το βιβλίο.

Ο King άλλωστε είναι γνωστό ότι δεν του αρέσουν να πειράζουν τα βιβλία του και γι’ αυτό μίσησε την Λάμψη του Kubrick, την μακράν καλύτερη ταινία που έχει γίνει ποτέ πάνω σε βιβλίο του, ενώ ο ίδιος, αν κρίνουμε από όταν του δίνεται η δυνατότητα να έχει λόγο πάνω στο σενάριο, προτιμά το by the book αλλά σε βαθμό εξαντλήσεως του θεατή.

Έχει βέβαια ένα πολύ δυνατό καστ που σε κρατά σε εγρήγορση λόγω των ερμηνειών τους, με αρχηγό την Julianne Moore αλλά και τις πολύ καλές Joan Allen και Jennifer Jason Leigh καθώς βέβαια και τον Clive Owen στα πολλά (!) flashback. Με λιγότερη διάρκεια μπορεί και να μιλάγαμε για μια από τις πολύ καλές μεταφορές του Stephen King.