Poor Greg Drowning

Ο Greg(Graham Sibley) ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, όμως βρίσκεται στα πατώματα προσπαθώντας να ξεπεράσει την πρώην του, που τον παράτησε για τον θεραπευτή τους. Ψάχνοντας να βρει καινούργιο συγκάτοικο βρίσκει ταυτόχρονα καινούργιο ερώτα και νόημα στην ζωή του. Θα  καταφέρει να πατήσει ξανά στα πόδια του; 

Από την αρχή της ταινίας του Jeffrey Scott Collins καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα low-budget φιλμ, μη καλοφτιαγμένο και σκηνοθετημένο, δίνοντας πολλές φορές την εντύπωση ότι έχει γυριστεί με μια κάμερα μόνο. Αυτό φαίνεται από τα μικρά animated σκετσάκια που παρεμβάλλονται και αφηγούνται τα γεγονότα μέχρι και τα τελευταία λεπτά της. 

Εκτός αυτού, οι διάλογοι στην ταινία είναι περίεργοι, απωθητικοί και awkward. καθιστώντας δύσκολο να την παρακολουθήσει κανείς, ενώ δυσκολεύεται ο θεατής να συμπαθήσει η να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες της.

Συνήθως στις ταινίες τέτοιου είδους οι σχέσεις χτίζονται σταδιακά όπως και η προσωπικοτητα των χαρακτήρων, ενώ στην συγκεκριμένη φαίνεται ότι όλα κυλούν κάπως γρήγορα· o πρωταγωνιστής προσκολλάται κατευθείαν στην επόμενη γυναίκα που θα δεί και ερωτεύεται παράφορα αλλα δεν υπάρχει καμία εξελίξη στον χαρακτήρα του, ενώ το κωμικό στοχείο εκλείπει με τις ελαχιστες η μηδαμινές αστείες ατάκες στους διαλόγους των χαρακτήρων, κανοντας τους ακομά περισσότερο απρόσιτους στον θεατή.

Ακόμη, οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ανεπαρκείς, χωρίς χημεία μεταξύ τους και δεν γεμίζουν το κενό που αφήνουν οι κακογραμμένοι διάλογοι και ιδιαίτερα αυτή του Greg που προσπαθωντας να είναι συμπαθητικός στο κοινό ξεπερνάει τα όρια και γίνεται κάπως creepy. Επίσης, η ταινία σε όλη την διάρκεια της φαίνεται ότι ήθελε να περάσει κάτι- τους τρόπους που προσπαθεί να ξεπεράσει κανείς την μοναξιά, οι συνέπειες που η χρόνια μοναξια μπορεί να επιφέρει, καθώς και το πόσο επώδυνη είναι-  αλλά δεν τα καταφέρνει τελικά και αφήνει την αίσθηση ότι παρακολούθησε κανείς κάτι ανούσιο ειδικά αφότου δει το τέλος της.

Πέραν του ότι δεν συμπεριλαμβάνει πολλούς χαρακτήρες που συμμετέχουν σε όσα συμβαίνουν, φαίνεται  εν τέλει ότι δεν υπάρχουν εξελίξεις και γεγονότα μέσα στην ταινία, πέρα από το τέλος της που τοποθετεί όλες τις εξελίξεις μαζί χωρίς να καταφέρνει κιόλας να τις στηρίξει.

Είναι αξιοπροσεκτό το ότι προσπαθεί να διαπραγματευτεί το θέμα της μοναξιας και της απομόνωσης που πολλοί από εμάς έχουμε βιώσει σε διάφορες περιόδους της ζωές μας και μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε, αλλά θα μπορούσε να το διαχειριστεί, να το δείξει και να το σκηνοθετήσει καλύτερα, όπως οι ταινίες στις αφίσες που ήταν κολλημένες στο σπίτι του Greg ‘’Annie Hall’’ και ‘’I love you, man’’.  

Μαρία Πλουμάκη