The electric state

Σύνοψη: Σε έναν κόσμο που έχει διαλυθεί από την τεχνολογία, μια έφηβη ξεκινά ένα μοναχικό ταξίδι, παρέα με ένα ρομπότ, αναζητώντας όσα της έχουν απομείνει. Καθώς περνά μέσα από ερημωμένα τοπία και ξεχασμένες πόλεις,
αναμετριέται με έναν κόσμο που μοιάζει να έχει χάσει κάθε ελπίδα.

‘Αποψη: Το The Electric State, βασισμένο στο εμβληματικό graphic novel του Simon Stalenhag, έρχεται δια χειρός Joe και Anthony Russo. Αυτή τη φορά όμως, το ταξίδι τους είναι πολύ πιο ήσυχο, εσωτερικό και —δυστυχώς— κάπως άψυχο. 

Η ταινία, με πρωταγωνίστρια τη Millie Bobby Brown, πλαισιωμένη από τους Chris Pratt, Stanley Tucci και Jason Alexander, υπόσχεται ένα συναισθηματικό road trip μέσα σε ένα ερείπιο-μέλλον. Τη μουσική επιμέλεια ανέλαβε ο Steve Jablonsky (Transformers), δίνοντας έναν
λυρικό τόνο, που συχνά σώζει κάποιες στιγμές που το σενάριο αφήνει ξεκρέμαστες.

Οπτικά, το αποτέλεσμα είναι πραγματικά όμορφο — από αυτά που λες «να το κάνω wallpaper». Τα τοπία βγάζουν μια παράξενη νοσταλγία για έναν κόσμο που (ευτυχώς;) δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Όμως όταν το περιτύλιγμα είναι τόσο προσεγμένο και μέσα δεν υπάρχει αρκετό ζουμί, αρχίζεις να το νιώθεις. Και αυτό συμβαίνει γρήγορα.

Η Millie Bobby Brown δίνει μια ειλικρινή, σχεδόν καλούτσικη ερμηνεία, αλλά το σενάριο δεν της επιτρέπει να χτίσει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες περνούν από δίπλα της χωρίς να αφήνουν ουσιαστικό αποτύπωμα — κάπως σαν … σκιές... Ο Chris Pratt, παρ’ όλη την προσπάθειά του να φέρει μια πιο ανθρώπινη διάσταση, μένει σε δεύτερο πλάνο, ενώ ο Stanley Tucci δανείζει τη φωνή του σε ένα ρομπότ που, εν τέλει, μένει πιο αξέχαστο από πολλούς ανθρώπινους ρόλους.

Στο τέλος της διαδρομής, το The Electric State μοιάζει περισσότερο με ένα πανέμορφο όνειρο που βλέπεις, ξυπνάς και ξεχνάς. Έχει την οπτική δύναμη, έχει το συναίσθημα κρυμμένο κάπου μέσα του, αλλά δεν σε αγγίζει όσο θα ήθελες.

Και κάπως έτσι, αναρωτιέσαι εάν έχασες δύο ώρες στο Netflix ή αν πέρασες τον χρόνο σου ευχάριστα..