Coming home in the dark

Σύνοψη: Η πεζοπορία μιας οικογένειας θα διακοπεί βιαίως απο 2 αγνώστους, με αποτέλεσμα ένα αιματοβαμμένο road trip και μυστικά που δεν έπρεπε να ξεθαφτούν.

Άποψη: Με φόρα έρχεται αυτό το διαμαντάκι απο τη Νέα Ζηλανδία για να μας μαυρίσει τη ψυχή και να υπενθυμίσει οτι ακόμα και μικρές ιστορίες όταν παραδίδονται με τσαμπουκά τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά.

Ο δημιουργος της, James Ashcroft (ηθοποιός στην πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική του δουλειά), σκηνοθετεί μινιμαλιστικά, με συμμάχους τη μουντή εξοχή της χώρας και ένα μουσικό σκόρ που σου τρυπάει το στομάχι και παρουσιάζει ένα φίλμ που σε αρπάζει απο τα πρώτα 5 λεπτά και σε πνίγει σε όλη τη διάρκεια του.

Όλα αυτα βέβαια έχουν άξιους συμπαραστάτες τους χαρισματικούς 'κακούς' του έργου- ο Daniel Gillies στο ρόλου του ημίτρελου ψυχάκια Mandrake καταπίνει τη κάθε σκηνή, ενώ ο αμίλητος Tubs (Matthias Luafutu) μοιάζει απειλητικός με μια χαραμάδα ευαισθησίας και λογικής παίζει το αντίβαρο στη μεταξύ τους σχέση.

Ο πανικός και η απόγνωση της οικογενείας αποτυπώνεται όσο ρεαλιστικά γίνεται σε συνθήκες που κανείς δεν εύχεται να ζήσει και σε ένα ψυχολογικό βασανιστήριο δίχως τέλος. Τα κοντινά στα αγχωμένα πρόσωπα τους, αποτελούν ένα είδος τρόμου σε συνδυασμό με τα μονίμως απειλητικά βλέμματα των απαγωγέων.

Η ταινία δεν μένει όμως στο κόνσεπτ της απαγωγής και στη προσπάθεια απόδρασης των θυμάτων.Υπάρχει έξτρα ζουμί που αποδεικνύεται εξίσου ανατριχιαστικό με ανατροπές και ένα φτύσιμο στα μούτρα της ηθικής και στο τι είναι σωστό.

Η ξεδίπλωση του μυστηρίου αποκαλύπτεται μέσα σε όλο το ταξίδι προς τη λυτρωση (;) με βίαια pit stop, σιωπές που μοιάζουν με ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν και άπλετο σκοτάδι. Το λέει και ο τίτλος άλλωστε: όλοι θέλουν να γυρίσουν 'σπίτι' τους απλά αυτό θα γίνει μέσα απο βαθύ σκότος.

Αριστοτεχνικά αγωνιώδες ένα κράμα Hitcher, Wolf Creek και Sleepers, επιθετικά βίαιο με την αισιοδοξία να φαντάζει άγνωστη λέξη. Το φινάλε παραμένει ανοιχτό σε συζητήσεις και εκδοχές- στα συν θα το τοποθετούσαμε αυτό μακρυά απο ευκολίες και ηλιοβασιλέματα.

Πρόκειται για πολύ σκληρό φίλμ, οι λάτρεις του είδος όμως (όπως και εμείς) ας πάρουν μια βαθιά ανάσα πριν τη κατάβαση στον εφιάλτη.

Απο τις εκπλήξεις του 2021, προβλήθηκε στο φεστιβάλ Sundance και κοκκάλωσε πολύ κόσμο. Σκοτεινό, εκδικητικό και με αυτοπεποίηθηση, βάζει τα γυαλιά σε wannabe ταινιάκια τρόμου που ξεχνάς το επόμενο λεπτό. 

Μίλτος Παπατριανταφύλλου