Aftershock

Υβρίδιο καταστροφικού gore

Καλές οι προθέσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και στο «Aftershock» μένεις με την εντύπωση ότι θα μπορούσες να δεις κάτι πολύ καλύτερο. Και μπορεί ο Ιλάι Ροθ να έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σαν παραγωγός στην ταινία του Χιλιανού Λόπεζ, αλλά σε καμία περίπτωη μην περιμένεις να δεις κάτι ανάλογο επιπέδου «Cabin Fever» ή «The Hostel».

Μπορεί το αίμα να ρέει άφθονο και το gore να ζει και να βασιλεύει σε πολλές σκηνές του εσχατολογικού αυτού θρίλερ (και τις οποίες υπογράφει ξακάθαρα ο Ροθ), όμως παρά το στοχευμένο μάυρο χιούμορ σε 1-2 πολύ επιτυχημένες στιγμές και το –επιτέλους- όχι happy end, στο μεγαλύτερο μέρος του καταντά άθελά του αστείο και γραφικό, ίσως και κάπου αυτό το υβρίδιο ταινιών καταστροφής και θρίλερ gore τρόμου να εκνευρίζει με την προχειρότητά του. Δεν αποκλείεται μάλιστα να αναρωτηθείτε μήπως ο Ροθ συμμετείχε στο πρότζεκτ (και σαν ηθοποιός δυστυχώς, όπου δεν... στρίβει με τίποτα) απλά και μόνο για να δικαιολογήσει και την πλουσιοπάροχη διαμονή του στη Χιλή...

Είναι σαν το πρόσφατο «The impossible» με τη Ναόμι Γουοτς και τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, να συναντά το Piranha 2, υπό το πρίσμα και την μηδενιστική ματιά του «Funny Games», χωρίς φυσικά τον κάφρικο χαβαλέ του τρίτου και την ψυχρή υπολογιστική ματιά του τελευταίου...

Cool το μηδενιστικό φινάλε, πάντως...

Απόστολος Κίτσος