Mammuth

Σινεφιλικός αυτισμός

Όταν είδα την αφίσα στους δρόμους χάρηκα. Road movie με πρωταγωνιστές τον Ντεπαρτιέ και μια μηχανή Munch Mammut δεν βλέπεις κάθε μέρα – η Mammut κυρίως σπάνια εμφανίζεται και κάθε ευκαιρία που σου δίνεται να την δεις και να την ακούσεις δεν πρέπει να την χάνεις. Όσο για την ταινία αποτελεί γνήσιο προϊόν της γαλλικής ιντελιγκέντσιας και όπως μαθαίνω οι σκηνοθέτες είναι παραπάνω από αρεστοί στους κύκλους της διανόησης.

Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό όμως είναι ξεκάθαρο ότι οι δημιουργοί του Mammuth παρά τις καλές προθέσεις και τα βαριά ονόματα (Ντεπαρτιέ, Μορό, Ατζανί και Μουγκλαλίς) δεν τα καταφέρνουν να σε βάλουν σε σκέψεις αλλά να βάλεις τα γέλια. Καλή εκκίνηση και πολύς καλός Ντεπαρτιέ σε προδιαθέτουν για μια αξιοπρεπή ταινία, πάντα σε γαλλικά πλαίσια, αλλά η συνέχεια είναι στα όρια του ψυχεδελικού και τα χωράφια του ασυνάρτητου. Σε πιάνει νευρικό γέλιο με τις ανούσιες υπερβολές και θέλεις να την δεις ως το τέλος μόνο και μόνο για να πεις ότι τα κατάφερες.

Όπως είπε και η συμβία μου: «πρόκειται για καθαρή περίπτωση σινεφιλικού αυτισμού».

Άσε που δεν ακούγεται ούτε μια καλή ξερογκαζιά από την Mammut. Κρίμα…

Γιάννης Τσάκαλος