Berlinale 2023: Δύο από τις καλύτερες ταινίες της ήταν στο Panorama

Oλοκληρώνουμε με αυτό το post την κάλυψη του 73ου Φεστιβάλ Βερολίνου, μιας σπουδαίας κινηματογραφικής γιορτής που το MOVE IT κάλυψε και φέτος, πιστό στο ραντεβού του με την κινηματογραφική μαγεία ενός εκ των σημαντικότερων φεστιβάλ του κόσμου για 13η συνεχόμενη χρονιά. 

ΣΧΕΤΙΚΑImmaculate

Η ομάδα του MOVE IT είδε συνολικά 31 ταινίες, σταθερά τις περισσότερες από κάθε άλλο μέσο και είμαστε φυσικά ιδιαίτερα υπερήφανοι γι'αυτό.

Θα σας γράψουμε για τρεις ταινίες από το σταθερά ανήσυχο τμήμα του Πανοράματος, δύο πραγματικά εξαιρετικές και μία με μεγάλη προοπτική που απογοήτευσε. Στο τέλος του κειμένου μπορείτε να βρείτε το λινκ για να μεταφερθείτε στην συνολική μας κάλυψη για την διοργάνωση. 

Reality

Μια γυναίκα γυρίζει σπίτι της από το μανάβικο, όπου την περιμένουν δύο άντρες του FBΙ και της ανακοινώνουν ότι έχουν ένταλμα έρευνας για το σπίτι της, το αυτοκίνητό της και το κινητό της. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο χώρος θα γεμίσει με άντρες του FBI που θα την ανακρίνουν, χωρίς να γνωρίζει η ίδια τον λόγο. Ή μήπως τον γνωρίζει;

Η Τίνα Σάτερ στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της μεταφέρει ένα δικό της θεατρικό και πρωταγωνιστεί η Σίντνεϊ Σουίνι του «Euphoria» και της πρώτης σεζόν «White Lotus», η οποία εκτός από κουκλί, αποδεικνύει ότι δουλεύει πολύ και ερμηνευτικά.

Η ταινία βασίζει πολλά πάνω στο εύρημα της ακριβούς αναπαράστασης αυτής της ανάκρισης, η οποία χρησιμοποιεί σαν σενάριο την ακριβή απομαγνητοφώνηση των πρακτόρων του FBI, σε χρονική συνέχεια πολύ κοντά σε real time συνθήκες. Μάλιστα για την απόλυτη αληθοφάνεια, παραλείπονται όλες οι ατάκες που έχουν διαγραφεί από την κυβερνητική λογοκρισία ως «άκρως απόρρητες», όλα αυτά προσδίδουν σημαντικά στην αληθοφάνεια και τον ρεαλισμό ατού του καλοστημένου και με σημαντική ένταση θρίλερ που σε κρατάει στη θέση σου alert συνεχώς.

Η Σουίνι είναι πραγματικά εξαιρετική, με διαφορετικά επίπεδα στην ερμηνεία της και κάποιες στιγμές που σε πιάνει απροετοίμαστο, ενώ αντιλαμβάνεσαι το πόσο καλή είναι προς το τέλος και μετά το τέλος της ταινίας, όταν και πληροφορείσαι τι τελικά είχε συμβεί. Τρομερός επίσης και ο Τζος Χάμιλτον στον ρόλο του βασικού ανακριτή, νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις πιο ενδελεχείς κινηματογραφικές αποτυπώσεις πως θα έμοιαζε ακριβώς μια ανάκριση από το FBI σε έναν πολίτη.

Και στην προκειμένη περίπτωση είμαστε τυχεροί που δε γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία (όπως το αμερικάνικο κοινό, ας πούμε), οπότε όσο λιγότερα πληροφορηθείτε πριν δείτε το φιλμ (αν το πετύχετε κάπου τέλος πάντων), τόσο το καλύτερο. A.K. (8 / 10)

Perpetrator

Στα χαρτιά, το “Perpetrator” έμοιαζε να είναι η horror έκπληξη της φετινής Berlinale, στην πράξη, όμως, η νέα ταινία της Τζένιφερ Ριντ (“Knives & Skin”) δεν ήταν πολλά παραπάνω από ένα συνονθύλευμα από tropes του είδους, φοβερά ατμοσφαιρικό μεν, αλλά τρομακτικά μπερδεμένο στις προθέσεις του. Η ιστορία της Τζόνι (Κία ΜακΚίρναν), η οποία στα 18 της ανακαλύπτει ότι διαθέτει ένα υπερφυσικό χάρισμα υπό την καθοδήγηση της θείας της (εξαιρετική η επιλογή της Αλίσια Σίλβερστόουν για τον ρόλο, αλλά θα θέλαμε να της έχει δοθεί περισσότερος χρόνος), είναι ουσιαστικά μια teen ταινία, ενδεδυμένη τον μανδύα του τρόμου, με κούφιες φεμινιστικές και queer προεκτάσεις κι ένα twist που είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. «Συνέχεια εξαφανίζεται κάποιο κορίτσι», λέει ένας χαρακτήρας της ταινίας, κι αυτό είναι μεγάλη αλήθεια, αλλά η Ριντ ενδιαφέρεται περισσότερο για το στυλιζάρισμα κι αφήνει την ουσία, κοινώς τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών, να πάει περίπατο, ειδικά από ένα σημείο και μετά. Έτσι, το “Perpetrator” δεν καταλήγει να είναι κάτι πέρα από μία χλιαρά διασκεδαστική προσθήκη στο αναδυόμενο είδος του queer-feminist horror. XΡ.Π. (4 / 10)

Drifter

Σύνοψη: Ο Moritz φτάνει στο Βερολίνο χωρίς ιδιαίτερα σχέδια. Μπορεί να σπουδάσει ιστορία της τέχνης, αλλά δεν υπάρχει βιασύνη, είναι μόλις 22 ετών. Έχει μετακομίσει εδώ για να είναι με τον φίλο του Jonas, έναν ελκυστικό φωτογράφο που είναι λίγο πιο συνηθισμένος στους χαλαρούς, αδέσμευτους τρόπους της πόλης. Αλλά ξαφνικά η σχέση τους τελειώνει. Συντετριμμένος και μόνος, ο Μόριτζ αρχίζει να αναζητά αυτό που τον γεμίζει. Σιγά σιγά το στυλ του και οι φίλοι του αρχίζουν να αλλάζουν, τα ναρκωτικά γίνονται μέρος της διασκέδασής του, η ζωή του γίνεται όλο και πιο νυχτερινή και οι καταπιεσμένες επιθυμίες του βγαίνουν στην επιφάνεια.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης Hannes Hirsch και ο σεναριογράφος River Matzke μίλησαν για πρώτη φορά σχετικά με αυτό το project στην Αθήνα και η κουβέντα τους συνεχίστηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπως οι ίδιοι αποκάλυψαν το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου στην πρεμιέρα του “Drifter”, στην 73 Berlinale. Σε μια γεμάτη αίθουσα, οι συντελεστές χειροκροτήθηκαν θερμά και μίλησαν για το αυτό το queer δράμα, φτιαγμένο από queer ανθρώπους, για queer ανθρώπους.

Με μια αισθητική ντοκιμαντέρ,  το “Drifter” ακολουθεί τον Moritz σε μια εξερεύνηση του εαυτού και τον ορίων του μέσα από το σεξ, τις σχέσεις και το clubbing με φόντο την queer νυχτερινή ζωή του Βερολίνου. Ρεαλισμός που δεν χάνει ποτέ σε συναίσθημα, αντίθετα το δυναμώνει, μοντάζ που δεν σε αφήνει να βαρεθείς και δυνατές ερμηνείες συνθέτουν τη συνταγή μιας ταινίας που όταν την παρακολουθείς ξέρεις ότι βλέπεις κάτι αυθεντικό.

Πρόκειται για μια προσέγγιση σύγχρονη και βαθιά ανθρώπινη που σε αφορά όποιες και αν είναι οι προτιμήσεις σου. Οι χαρακτήρες είναι αντιπροσωπευτικοί των διαφορετικών επιλογών, είτε αυτές είναι σεξουαλικές ή συναισθηματικές γενικότερα. Το “Drifter” τις αναδεικνύει με τρυφερότητα και υπενθυμίζει εύστοχα πως όλων των ειδών οι σχέσεις μπορούν να υπάρξουν εκεί έξω. Μ.Ζ. (7 / 10)

Το 73ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξήχθη 16-26 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρέθηκε στη γερμανική πρωτεύουσα για 13η χρονιά και σας μετέφερε όλα όσα συνέβησαν