Berlinale 18: "Madeline's Madeline" - Κριτική

Σύνοψη: H 16χρονη Μάντελιν είναι το ταλαντούχο, νεότερο σε ηλικία μέλος μιας θεατρικής ομάδας που ετοιμάζει μια πειραματική παράσταση υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της απαιτητικής Εβάντζελιν. Η προστατευτική μητέρα της Μάντελιν ανησυχεί για τον αντίκτυπο που φαίνεται να έχει η ενασχόληση της κόρης της με το θέατρο στον ήδη κλονισμένο ψυχισμό της.

Άποψη: Στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, η πριγκίπισσα του αμερικάνικου πειραματικού indie σινεμά Τζόζεφιν Ντέκερ («Butter on the Latch», «Thou Wast Mild and Lovely») παίζει με τις προσδοκίες και τις αισθήσεις του θεατή, προσπαθώντας να χαρτογραφήσει τα όρια του performance και τη σύνδεσή του με την ψυχική ασθένεια.

Έχοντας ως όπλο την αποκαλυπτική πρωτοεμφανιζόμενη Ελένα Χάουαρντ στον απαιτητικό ρόλο της Μάντελιν, η Ντέκερ ξεκινά να διηγείται την ιστορία της μέσα από τον κόσμο των ονείρων για να καταλήξει σε μια ωμά ρεαλιστική στιγμή προσωπικής έκφρασης που λυτρώνει τόσο την πρωταγωνίστριά του όσο και όποιον επιλέξει να ακολουθήσει το εξπρεσιονιστικό όραμά της μέχρι τέλους.

Η Μαντελίν είναι ένα ευαίσθητο, τρομακτικά ταλαντούχο πλάσμα που διχάζεται ανάμεσα στη θετή της οικογένεια, αυτή της θεατρικής ομάδας και στην πραγματική, με τη στοργική και ανασφαλή μητέρα της (η Μιράντα Τζουλάι στο στοιχείο της), η οποία δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τις εφηβικές εκρήξεις της , αποδίδοντας κάθε εναλλαγή της διάθεσή της στην κατάθλιψη, για την οποία η Μάντελιν ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή.

Η άλλη μητρική φιγούρα που μονοπωλεί σε βαθμό εμμονής την προσοχή της Μάντελιν είναι η σκηνοθέτης της παράστασης, μια προσωπικότητα εγωκεντρική, αδίστακτη και τελικά εξίσου ανασφαλής με τη μητέρα της, η οποία εκμεταλλεύεται το ταλέντο, την ψυχική και οικογενειακή κατάσταση της νεαρής πρωταγωνίστριάς της για να ικανοποιήσει τις δικές της καλλιτεχνικές επιδιώξεις. H Μόλυ Πάρκερ («Deadwood», «House of Cards») δημιουργεί έναν τόσο γοητευτικά απεχθή χαρακτήρα που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της και στις σκηνές που μοιράζεται με τη Χάουαρντ νιώθεις ότι μπορείς να κόψεις την μεταξύ τους ένταση με το μαχαίρι.

Το «Madeline’s Madeline» θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλοφτιαγμένο ψυχογράφημα των τριών γυναικών που έχει στον πυρήνα του, αλλά η Ντέκερ έχει πιο μεγαλεπήβολο στόχο: σε βάζει μέσα στον κόσμο του θεάτρου, μέσα από πολυάριθμες σκηνές αυτοσχεδιασμού των μελών της ομάδας, γυρισμένες με νεύρο και διάθεση να θολώσουν το χάσμα ανάμεσα στην ερμηνεία και την πραγματικότητα. Θολά είναι επίσης και τα όνειρα της Μάντελιν, με την κουνημένη κάμερα να αποκαλύπτει αποσπασματικές κινήσεις και να δημιουργεί μια εφιαλτική, αλλά όχι γκροτέσκα ατμόσφαιρα.

Τα ερωτήματα που θέτει το σενάριο της Ντέκερ και της Ντόνα ντι Νόβελι περισσότερο βιώνονται παρά βρίσκουν απάντηση, με αποτέλεσμα το «Madeline’s Madeline» να απαιτεί τη συναισθηματική επένδυση του θεατή, την οποία όμως αποζημιώνει με μια εκθαμβωτική κορύφωση που κάποιοι μπορεί να αποκαλέσουν pretentious, είναι όμως ένας ταιριαστός επίλογος σε αυτή την πειραματική απεικόνιση της αιώνιας λιακάδας ενός ταραγμένου, εφηβικού μυαλού.

6 / 10