23ο ΦΝΘ: "Wuhan Wuhan" - Κριτική

Σύνοψη: Όταν η κινεζική πόλη Γιουχάν μπήκε σε λόκνταουν στην αρχή της πανδημίας του Covid-19, ήταν σχεδόν αδύνατο να σχηματίσει κανείς μια ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης. Ωστόσο, ένα κινηματογραφικό συνεργείο κατάφερε να καταγράψει τη ζωή στο επίκεντρο της πανδημίας.

ΣΧΕΤΙΚΑ26o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αύξηση-ρεκόρ σε θεατές

Ανάμεσα στα πορτρέτα συναντάμε ένα ζευγάρι που περιμένει παιδί, οικογένειες σε καραντίνα έγκλειστες σ' ένα δαιδαλώδες καταφύγιο, αφοσιωμένους επαγγελματίες υγείας, καθώς και μια ψυχολόγο, η οποία αντιμετωπίζει τη δική της οικογενειακή κρίση ενώ βοηθά τους ασθενείς της να διαχειριστούν την άγνωστη απειλή.

Άποψη: Ο κορωνοϊός ακόμα βασανίζει τον κόσμο και ίσως να μην μας αφήσει εντελώς πολύ σύντομα. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 2019, κάπου στην Κίνα στην πόλη Γιουχάν, όπου ακούγαμε ότι έχει ξεσπάσει μια ασθένεια με ευρεία και γρήγορη διάδοση, όπως επίσης για το λοκντάουν το οποίο επιβλήθηκε και φάνταζε κάτι μακρινό. Τον Φεβρουάριο του 2020 ξεσπά η πανδημία στην Ευρώπη, αρχικά στην Ιταλία και έπειτα φτάνει και στην χώρα μας.

Το ντοκιμαντέρ Γιουχάν Γιουχάν του Yung Chang παρουσιάζει εκείνη την εποχή, όταν επιβλήθηκε η καραντίνα, όταν ένα συνεργείο γύρισε την πόλη με την κάμερα και κατέγραψε εκείνες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες με συνεντεύξεις με διάφορους πολίτες που εξέθεσαν την δική τους ζωή μέσα στον κορωνοϊό. Από γεννήσεις μέχρι θανάτους, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, μιλούν για την ζωή τους, για το πώς βιώνουν την κατάσταση με ειλικρίνεια και αυθορμητισμό.

To MOVE IT παρακολουθεί Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από κοντά

Η ταινία βλέπεται εύκολα, παρότι μιλάει για κάτι τόσο δύσκολο και δυσάρεστο που ακόμα είναι εν εξελίξει διότι βασίζεται στα συναισθήματα και στις προσωπικές ιστορίες και όχι σε επιστημονικές ή παραεπιστημονικές εξηγήσεις. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει πώς έγιναν όλα, δεν μιλάει για θεωρίες συνωμοσίας και λοιπές εικασίες για το πώς και γιατί ήρθε ο ιός στην ζωή μας.

Αν ψάχνει κάποιος μια πιο πολιτικοκοινωνική προσέγγιση, σίγουρα δεν θα την βρει. Εδώ δένονται όμορφα ιστορίες μέσα από νοσοκομεία, μέσα από σπίτια, μέσα από ταξί, πιο προσωπικές που συνάμα ταυτίζονται με τα δικά μας βιώματα δείχνοντας την οικουμενικότητα της πανδημίας και της κοινής εμπειρίας. Όμορφη σκηνοθεσία, πλάνα γεωμετρικά και καλοφωτογραφημένα, με κάμερα που ακολουθεί τους ανθρώπους και στρέφεται σε αυτούς ακούγοντας τις διηγήσεις τους. Γι΄αυτό και είναι επίκαιρο χωρίς να γίνεται περίεργο στην θέαση, όπως ήταν το Death to 2020, που αν και αστείο ανά στιγμές ξένισε λόγω της κοντινής χρονικής επαφής με δυσάρεστα γεγονότα.

Το Γιουχάν Γιουχάν δεν ξενίζει, απλώς αναδεικνύει στιγμές που θα έβλεπες και σε ένα δελτίο ειδήσεων, όμως εδώ γίνεται με μεγαλύτερη ανθρωπιά και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Μπορείτε να το δείτε εδώ.