Ο καλός καθηγητής

Σύνοψη: Ο Ζουλιέν, νεαρός καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε ένα σχολείο της Γαλλίας, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τις κατηγορίες μιας μαθήτριας για σεξουαλική παρενόχληση. Καθώς ο μεγάλος αδερφός του κοριτσιού κινείται νομικά (και σωματικά) εναντίον του, γονείς, διευθυντής, καθηγητές, αλλά και ο επί χρόνια σύντροφος του Ζουλιέν θα τον πιέσουν προοδευτικά να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να αποκαταστήσει την αλήθεια.

Άποψη: Πολύ μακριά από τον anti - woke/ anti - metoo ηθικό πανικό που ενδεχομένως προοιωνίζεται η σύνοψη του Καλού Καθηγητή, ο Τεντί Λουσί - Μοντέστ εκκινεί από την προσωπική του εμπειρία ως καθηγητής γαλλικών σε προάστιο του Παρισιού, για να μιλήσει για τις συχνά επώδυνες περιπλοκότητες του σχολικού οικοσυστήματος και τ@ συναισθηματικά παραμελημέν@ εφηβ@ του σήμερα.

Φαινομενικά, η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα σχόλιο πάνω στις παγίδες που κρύβει το cancel culture για την επαγγελματική και ψυχική ισορροπία των κατηγορουμένων, στην πραγματικότητα όμως ο πυρήνας της βρίσκεται μάλλον πιο κοντά στο Adolescence.

Όχι πως λείπουν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που πυροδοτεί η καταγγελία της μαθήτριας, το σαρωτικό ντόμινο εξελίξεων που μετατρέπει ένα μέχρι πρότινος safe space σε κινούμενη άμμο για τον καθηγητή. Κάθε άλλο: η σκηνοθεσία φροντίζει να υπογραμμίζει την αγωνιώδη, σχεδόν θριλερική υφή των γεγονότων, θυμίζοντας αρκετά στην κλειστοφοβία και τον υπόγειο κοχλασμό της το προπέρσινο "Γραφείο Καθηγητών".

Μυστικά, απωθημένα, δεύτερες σκέψεις, παρανοήσεις, φοβίες - όλα τους χρησιμοποιούνται μεν για να ανεβάσουν την ένταση, να "στενέψουν τον κλοιό" γύρω από τον πρωταγωνιστή, αλλά κυρίως για να αναδείξουν ένα λυπηρό δίπολο.

Ανόρεχτοι, διεκπεραιωτικοί εκπαιδευτικοί λειτουργοί από τη μια πλευρά, κι από την άλλη τμήματα πολλαπλών ταχυτήτων κι ετερογενών αναγκών, αποτελούμενα από ανήσυχ@, εφηβ@ σε αναταραχή κι αναζήτηση.

Όπως ακριβώς κι ο Τσατάκ του Teacher's lounge, ο σκηνοθέτης αποφεύγει να "κλειδώσει" την πλοκή του σε οριστικές απαντήσεις, δείχνοντας πως προτιμάει απλώς να θέσει τις (επιτακτικές) ερωτήσεις.

Κι ενώ η συναρμογή cancel culture κι εκπαιδευτικού συστήματος ακούγεται σαν ιδανικό σεναριακό έδαφος για ένα δυνατό φιλμ, η εκτέλεση κάπου χωλαίνει. Το σενάριο είναι ενδιαφέρον αλλά όχι αξιοσημείωτο κι η σκηνοθεσία προσπαθεί να υποβάλει μια ατμόσφαιρα απειλής και πίεσης με ελαφρώς forced τρόπο. 

Έτσι, ο Καλός Καθηγητής μένει εν τέλει με το παράσημο της ευγενούς πρόθεσης να ανοίξει έναν διάλογο για τις παθογένειες των εκπαιδευτικών θεσμών, κι ας μην οδηγούν απαραίτητα οι πρώτες σε ένα κινηματογραφικά επιδραστικό αποτέλεσμα.