Πάρτι χωρισμού

Σύνοψη: Μετά από 14 χρόνια, η Άλε και ο Άλεξ, αγαπημένο κατά τ’ άλλα ζευγάρι, παίρνουν από κοινού τη δύσκολη απόφαση να χωρίσουν. Θέλουν, όμως, ο χωρισμός τους να είναι διαφορετικός από το συνηθισμένο, μια αφορμή για εορτασμό και όχι για πένθος.

 Έτσι, ανακοινώνουν στους πάντες γύρω τους γονείς, αδέλφια, φίλους, συναδέλφους και γείτονες (ακόμη και στον υδραυλικό τους!) ότι θα οργανώσουν ένα μεγάλο «πάρτι χωρισμού» - γιατί ποιος είπε ότι μόνο οι γάμοι αξίζουν το δικό τους πάρτι;

Άποψη: Μπορεί ο χωρισμός να αποτελέσει το έναυσμα για μια πιο ουσιαστική σχέση ανάμεσα στο εν δυνάμει πρώην ζευγάρι;

Αυτό φαίνεται να αναρωτιέται ο ισπανός σκηνοθέτης Χονάς Τρουέμπα (γιος του επίσης σκηνοθέτη Φερνάντο Τρουέμπα, που πρόσφατα γύρισε στην Ελλάδα το Isla Perdida με τον Ματ Ντίλον), που εμπνευσμένος αλλά και απομακρυνόμενος από τις θεματικές του πατέρα του, έρχεται να αφηγηθεί μια ιστορία αγάπης και σύγκρουσης μέσα από την κατάσταση του χωρισμού.

Μας θυμίζει την σχέση των συγγραφέων πατέρα και γιου Μπουκάι, Χόρχε και Ντέμιαν, που μοιράζονται κοινή αγάπη για τον άνθρωπο και την κατανόηση των σχέσεων, με τον γιο να κοιτάζει περισσότερο στην σύνδεση που μπορεί να βρεθεί μέσα σε «καθεστώτα» χωρισμού ή απιστίας.

Το όλο τρικ της ταινίας που την καθιστά αρκετά απολαυστική στα σημεία, είναι η φαινομενική πολιτισμένη συμπεριφορά που έχουν οι δυο τους. Θέλουν να κάνουν πάρτι, δεν έχουν κάτι να μοιράσουν, θυμούνται όμορφα πράγματα, συζητάνε και όλοι τους κοιτάνε σαν ούφο.

Με ένα κλείσιμο ματιού στις ρομαντικές κομεντί των 30s και 40s με τον Κάρι Γκραντ αλλά και τις σχεσιακές ταινίες δωματίου του Γούντι Άλεν ή ακόμα και του Γκοντάρ, το Πάρτι Χωρισμού φιλοδοξεί να πει κάτι πιο νέο και φρέσκο από τις χιλιοειπωμένες αφηγήσεις των αμερικάνικων rom com.

Δεν το καταφέρνει στον μέγιστο βαθμό, καθώς γρήγορα έχει εξαντλήσει την πλοκή και απλώς μετά συνεχίζει ευθύγραμμα μέχρι κάποια στιγμή να φτάσει στο τέλος, ενώ οι τόσο «πολιτισμένοι» χαρακτήρες γίνονται αρκετά κουραστικοί και ίσως λίγο μη πιστευτοί.

Δεν έχουν δηλαδή την τρέλα και την υπερβολή μιας πιο μπουφόνικης κωμωδίας που θα τους έκανε να μοιάζουν πιο καρικατούρες. Ο τρόπος κινηματογραφικής θέασής τους είναι τόσο σκεπτόμενος και ορθολογικός όσο μοιάζουν να είναι οι δυο παντρεμένοι, με αποτέλεσμα να μην ξεσπά ποτέ και να μην ανακουφίζεται κάπως το κωμικό απωθημένο που κρύβει πίσω της η ιστορία.

Δεν περιμέναμε το Πάρτι Χωρισμού να είναι το Πάρτι με τον Πίτερ Σέλερς αλλά έστω το Πάρτι της Σάλι Πότερ με πιο σπαρταριστούς διαλόγους και πιο ξέφρενη διάθεση.