19ο ΦΝΘ: "Ο τερματισμός"

∆ιασχίζοντας την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη, το νέο αυτό συναθλητικό ντοκιµαντέρ της Ελιάνας Αμπραβανέλ που προβλήθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, παρακολουθεί τις ζωές τριών ασπροµάλληδων µαραθωνοδρόµων που δεν βιάζονται να τερµατίσουν.

Ο Ιδοµενέας είναι ένας εύρωστος Κρητικός που τρέχει τον Αυθεντικό Μαραθώνιο ξυπόλητος, φορώντας αρχαιοελληνική πανοπλία. Ο Αντώνης είναι ένας βοσκός του παλιού καιρού, που ανακάλυψε το ταλέντο του στο τρέξιµο όταν προσπέρασε κατά λάθος ένα λύκο που του είχε κλέψει ένα πρόβατο. Ο Στέλιος είναι ο γηραιότερος Έλληνας µαραθωνοδρόµος, που µοιάζει να τρέχει πρόσω ολοταχώς προς την αθανασία. Οι τρεις τους µοιράζονται µια εντελώς δική τους φιλοσοφία για το τρέξιµο. Κάθε φορά που περνούν τη γραµµή του τερµατισµού, έρχονται ένα βήµα πιο κοντά στον καθηµερινό ήρωα που κρύβουν µέσα τους!

Όπως παραδέχεται η σκηνοθέτιδα: «Η έµπνευση συνήθως έρχεται εκεί που δεν το περιµένεις. Σε µένα ήρθε όταν διάβασα το «Για τι πράγµα µιλάω όταν µιλάω για το τρέξιµο» του Χαρούκι Μουρακάµι. Το είχα αγοράσει στο αεροδρόµιο, περιµένοντας µια πτήση για Αµερική. Θυµάµαι ότι το διάλεξα, τόσο για τον τίτλο του, όσο και για το βολικό του µέγεθος. Πλησιάζοντας τα πενήντα, µε τρία παιδιά που σιγά-σιγά ανεξαρτητοποιούνταν και µια οικογενειακή επιχείρηση που όδευε προς πώληση, είχε έρθει η ώρα των µεγάλων αποφάσεων. Είχα ήδη κάνει την αρχή, επιστρέφοντας στα θρανία σε ηλικία 48 ετών για να σπουδάσω κινηµατογράφο.  Το βιβλίο - ένα δοκίµιο για το τρέξιµο και τη ζωή του συγγραφέα - µου ξύπνησε µια επιτακτική ανάγκη για αλλαγή και κάπως έτσι, ξεκίνησα το τρέξιµο.

Ο Τερµατισµός είναι η ιστορία τριών "αειθαλών εφήβων" που ουδεµία σχέση έχουν µε τον µέσο Έλληνα µαραθωνοδρόµο. ∆εν ξέρω αν ήταν η ηρεµία ή η έκφραση ευτυχίας στο πρόσωπό τους που µου τράβηξε την προσοχή, αλλά τρέχοντας πλάι τους ένιωσα µια έντονη αίσθηση συναδελφικότητας, σαν να ήµουν κι εγώ µια από "αυτούς". Αποφάσισα λοιπόν να καταγράψω την καθηµερινότητά τους, αναζητώντας τον αόρατο δεσµό που έµοιαζε να µας ενώνει. Παρόλο που είχαµε ελάχιστα κοινά, το τρέξιµο καταργούσε τη µεταξύ µας απόσταση για ένα πολύ βασικό λόγο: γιατί είχαµε κατακτήσει εκείνο το µαγικό ρυθµό που έκανε τη γραµµή του τερµατισµού να µοιάζει µε νέα αρχή! Κι αυτή η ταινία δεν είναι παρά ένας φόρος τιµής σε όλους όσους βρήκαν το κουράγιο να γυρίσουν σελίδα, σε πείσµα του χρόνου και της ηλικίας...