Πανόραμα 17: "Arrhythmia" - Κριτική

Σύνοψη: Η Κάτια και ο Όλεγκ δουλεύουν στο νοσοκομείο μίας Ρώσικης πόλης. Η πίεση της δουλειάς τους, και ο αλκοολισμός του Όλεγκ, θα ωθήσουν την Κάτια να ζητήσει διαζύγιο.

Άποψη: Υπάρχει μία πειθαρχία στην κινηματογράφηση της Αρρυθμίας, από τον σκηνοθέτη της Μπόρις Χλεμπνίκοβ που σε κάνει να ξεχνάς ότι παρακολουθείς ένα μελό. Και δύο ερμηνείες από τους Αλεξάντρ Γιατσένκο και Ιρίνα Γκορμπάτσεβα που είναι υπόδειγμα μέτρου, όπου το λίγο, λέει πολλα. Αλλά στο τέλος, παραμένει το γεγονός ότι πρόκειται για ένα μελό.

Η Κάτια, ασκούμενη και ο Όλεγκ, διασώστης, ζουν σε μία ανώνυμη Ρώσικη πόλη, και δουλεύουν στο ίδιο νοσοκομείο. Αυτή στα επείγοντα, αυτός στο ασθενοφόρο. Μένουν σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα και η ζωή τους είναι δουλειά-σπίτι. Ο Όλεγκ είναι αλκοολικός. Ευτυχώς γι αυτόν, δεν πίνει ποτέ στη δουλειά. Αλλά αυτό προσθέτει στην φθορά της σχέσης του με την γυναίκα του, που του ζητά να χωρίσουν.

Η ταινία εναλλάσσει βινιέτες καθημερινής ζωής του ζευγαριού, με στιγμιότυπα από την δουλειά, κυρίως του Όλεγκ. Είναι μια πολύ απαιτητική εργασία, που αφήνει βαρύ αποτύπωμα πάνω του, που δεν σβήνει με το τέλος της βάρδιας. Μαχαιρώματα, ατυχήματα, καρδιακά, υποχόνδριοι. Ο Όλεγκ είναι γεννημένος γι αυτή τη δουλειά. Παίρνει συνήθως τις σωστές αποφάσεις, μπορεί να πάει πέρα από τους κανονισμούς, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, και δείχνει μια ψυχραιμία και μία αποστασιοποίηση, που τελικά τον κάνει πιο αποδοτικό και τελικά ανθρώπινο.

Ο Χλεμπνίκοφ επιλέγει να επικεντρώσει πάνω του, αφήνοντας τα επαγγελματικά της Κάτια στο παρασκήνιο και εμφανίζοντας την μόνο στην σχέση τους. Γιατί χωρίζουν; Γιατί έχασαν τον έλεγχο της ζωής τους και γιατί ο Όλεγκ πια δεν επικοινωνεί ουσιαστικά, ούτε στη δουλειά, ούτε στην σχέση.

Το Arrhythmia παρακολουθεί ένα συνηθισμένο δράμα, δύο νέων ανθρώπων με μία γραμμικότητα, μία στο σπίτι, μία σε ένα ακόμη επεισόδιο από την δουλειά του Όλεγκ. Κάποια στιγμή το χάνει μια που πέφτει σε επαναλήψεις που δεν πάνε την ιστορία παρακάτω. Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο δράμα, κάποια βία, κάποια απιστία. Ούτε καν το αλκοολίκι του δεν είναι πραγματικά πρόβλημα. Όταν μεθάει γίνεται σαν κουτάβι. Υπάρχουν δυο άνθρωποι που η ζωή τους δεν προχωράει όπως θα θέλανε. Ο ένας το αποδέχεται, η άλλη όχι. Κάποια στιγμή, ενώ συμπαθείς τους πρωταγωνιστές, νιώθεις ότι δεν υπάρχει διέξοδος και σταματάς να νοιάζεσαι.

Αυτό που στο τέλος μένει, είναι μια τρυφερή ταινία, με κενά στην αφήγηση, δυο καλούς ηθοποιούς και μία κάμερα που ξέρει τι κάνει. Όσον αφορά την πίεση της δουλειάς, τα λέει καλύτερα από το πομπώδες Bringing Out The Dead. Όσον αφορά το δράμα, τα έχουν πει άλλοι καλύτερα. Και όμως, κάτι υπάρχει σε αυτή την ταινία, που σου μένει. Και αυτό είναι ένα συν του σκηνοθέτη της. Θα τον ψάξουμε και θα τον παρακολουθήσουμε στο μέλλον.

6 / 10