Νύχτες Πρεμιέρας-Παρασκευή 23/9: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 24 Σεπτεμβρίου 2011, 15:08

To ΜΟVE IT συνεχίζει εκεί που οι άλλοι αγκομαχούν. Οι συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού βρέθηκαν και χθες στις Νύχτες Πρεμιέρας και ακολουθούν reviews από 5 ταινίες.

Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Cutter’s Way που τρέχουν ΕΔΩ

Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ

Revenge: a love story (7,5/10)

Σκηνοθεσία: Ουόνγκ Τσινγκ Πο

Παίζουν: Τζούνο Μακ, Σόλα Αόι, Τσιν Σιού Χου

Το ταινιάκι από το Χονγκ Κονγκ που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Μόσχας, είναι μια μικρή έκπληξη. Και, μάλιστα, φροντίζει να διαφοροποιηθεί από ένα από θρίλερ εκδίκησης με τις εναρκτήριες σκηνές, όταν οι δύο αποτρόπαιοι φόνοι που διαπράττει ο πρωταγωνιστής (δολοφονεί δύο πρώην αστυνομικούς και τις έγγυους γυναίκες τους, εξάγει τα έμβρυα και τα πετάει στην θάλασσα!) ακολουθούνται από ένα μακροσκελές flash back στο οποίο εξηγείται η μανία για εκδίκηση που τον έχει καταβάλλει και που δεν σταματά ακόμα και μετά την σύλληψή του.

Μπορεί οι χαρακτήρες να είναι σχετικά μονοδιάστατοι, όμως η σκηνοθετική ικανότητα του Πο (που υποστηρίζεται από εξαιρετική φωτογραφία και χρήση της μουσικής) να στήσει 3-4 απίθανες στυλιστικά βίαιες σκηνές (με αποκορύφωμα το φινάλε που με ξετρέλανε), να μπολιάσει σφήνες λυρισμού στο mix, να διατηρήσει αξιοπρεπή ρυθμό σε όλη την διάρκεια του φιλμ και να ισορροπήσει υποδειγματικά μεταξύ του αρρωστημένου και του συναισθηματικού (τρυφερού), είναι που αποφεύγουν τον κίνδυνο της καρρικατούρας που ελοχεύει αμείλικτος και απογειώνουν τελικά το «Revenge: a love story» σε ένα διαμαντάκι που πρέπει να αναζητήσεις και να δεις a.s.a.p, γιατί θα πρέπει να το συγκρίνεις με το αμερικανικό remake που βάζω στοίχημα ότι θα γίνει.

Απόστολος Κίτσος

Natural Selection (7,5/10)

Σκηνοθεσία: Ρόμπι Πίκερινγκ

Παίζουν: Ρέιτσελ Χάρις, Ματ Ο’Λίρι

Έχουμε ένα θρησκόληπτο ζευγάρι που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Βασικά είναι τόσο θρησκόληπτο που ο άντρας δεν θέλει να κάνει σεξ με τη γυναίκα γιατί δεν πρέπει και με τη σύζυγο να το ανέχεται γιατί θέλει να είναι ευτυχισμένη με ότι είναι ο άντρας της. Ξέρετε αυτά τα χαζά που πλασάρει η κάθε εκκλησία. Βέβαια η άμοιρη σύζυγος Λίντα, έμαθε κάπως απότομα τι κάνει ευτυχισμένο τον σύζυγό της. Όταν μαθαίνει ότι ο άντρας της έπαθε εγκεφαλικό, παθαίνει ένα έξτρα σοκ γιατί μαθαίνει ότι ο άντρας της τόσα χρόνια πήγαινε σε κλινική σπέρματος και χάριζε το δικό του αβέρτα. 'Ετσι η Λίντα ξεκινάει ένα road trip για να βρει ένα από τα παιδιά του.

Χαίρομαι πάρα πολύ που πήρα την απόφαση και πήγα. Φοβόμουν λίγο μη βγει κανα βαρίδι και μου κάνει την καρδιά περιβόλι. Τελικά αποδείχθηκε να είναι μία πάρα πολύ γλυκιά ταινία με αρκετό χιούμορ και ενώ ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να μας κάνει να πλαντάξουμε στο κλάμα με το δράμα της κατάστασης μας έκανε να συγκινηθούμε (ευχάριστα ντε). Είναι ένα ταξίδι των χαρακτήρων προς την απελευθέρωσή τους, αντιμετωπίζοντας την αλήθεια και τους εαυτούς τους. Είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Robbie Pickering, ο οποίος ετοίμαζε την ταινία 6 χρόνια. (Αμέ, δεν χρειάζεται να τα κάνει αυτά μόνο ο Κάμερον).

Πιστεύω ότι είναι τόσο πετυχημένο το αποτελέσμα γιατί ο Pickering ουσιαστικά, όπως είπε, χρησιμοποίησε χαρακτήρες με τους οποίους ζούσε καθημερινά. Είναι μέρος της ζωής του και πιο συγκεκριμένα είναι μία ιστορία για την μητέρα του. Για την Rachael Harris είπε τα καλύτερα και μάλιστα ανέφερε ότι δεν την ήθελε αρχικά. Ευτυχώς που άλλαξε γνώμη, γιατί είναι καταπληκτική. Γενικότερα η ταινία μου θύμισε κάπως το Little Miss Sunshine, τουλάχιστον στο ύφος και ας λένε ότι το Natural Selection έχει Κοεν-ικές επιρροές. Δες το απόψε Σάββατο 24/9 στον Δαναό 2 (8.15 μ.μ.)

Και ένα μικρό κράξιμο γιατί θα σκάσω. Το θεωρώ τουλάχιστον γυφτιά, ενώ έχει έρθει ο σκηνοθέτης με το τέλος της ταινίας για να παρουσιάσει ουσιαστικά την ταινία του σε Ευρωπαϊκή πρεμιέρα, να σηκώνεσαι και να φεύγεις στα μούτρα του, πριν καλά καλά προλάβει να πει ένα ευχαριστώ που ήρθατε και είδατε την ταινία. Και μεγαλύτερη γυφτιά να σηκώνεσαι να φεύγεις την ώρα που μιλάει. Seriously dudes, μιλάμε το πολύ για ένα τέταρτο υπόθεση.

Αγγελική Ρούσκα

Sound It Out (8/10)

Σκηνοθεσία: Τζίνι Φίνλεϊ

Όταν το High Fidelity είναι στο τοπ 10 των αγαπημένων σου ταινιών, όταν ο φίλος σου είναι αρρωστάκι με τα βινύλια, τότε είναι λογικό και μόνο η υπόθεση του Sound it Out να σου κινήσει το ενδιαφέρον. Η εξάπλωση του internet και του downloading έκανε την μουσική βιβλιοθήκη πραγματικότητα σε κάθε σπίτι, αφού πλέον ολόκληρη η παγκόσμια μουσική παραγωγή στην ψηφιακή της μορφή χωρούσε μέσα σε έναν σκληρό χωρίς να απαιτούνται χρήματα και χρόνος. Μέχρι εκεί καλά. Όμως, αυτή η εξέλιξη είχε οδυνηρές συνέπειες στην αγορά της μουσικής, με αποτέλεσμα να μειωθεί η πελατεία στα δισκοπωλεία και πολλά από αυτά (κυρίως μικρά και ανεξάρτητα) να εκτοπιστούν από τις μεγάλες αλυσίδες και να κλείσουν.

Το Sound it Out Records, το τελευταίο εν ζωή μικρό δισκάδικο σε μια πόλη της Αγγλίας, καταφέρνει να ξεφύγει από αυτή τη μάστιγα και να επιβιώσει, ενώ ο ιδιοκτήτης του Tom Butchart -αυθεντικός και με μεράκι- μας ξεναγεί σε κάθε γωνιά του δικού του κόσμου και μας αφήνει να περάσουμε περίπου μιάμιση ώρα μέσα στο μαγαζί του. Το Sound it Out Records είναι το μαγαζί που θα αποτελούσε τον παράδεισο του Quentin Tarantino καθώς και κάθε κολλημένου συλλέκτη βινυλλίων. Ο Tom αγαπά τη δουλειά του και σέβεται τους κολλημένους θαμώνες του, οπότε κάνει τα πάντα για να κρατήσει τη “φλόγα” αναμένη: διοργανώνει συναυλίες εντός του μαγαζιού, κάνει εκδηλώσεις με ειδικές εκπτώσεις στο κοινό, κάνει κρατήσεις βινυλίων για τους καλούς του πελάτες και πάντα έχει αυτό που θέλεις προκειμένου να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία σου(εκτός από γυναίκες από την Tαϊβάν, όπως χαριτωμένα λέγεται στην ταινία...).

Πέρα από ένα ντοκυμανταίρ, το Sound it Out είναι κάτι το βιωματικό, μια εμπειρία, αφού αν έχεις τρέλα με τη μουσική και τις 45 στροφές, ταυτίζεσαι με όλους αυτούς τους “περίεργους” τύπους που συχνάζουν εκεί μέσα και σου λένε το δικό τους στόρυ. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα, θα μπορούσε να πεί κάποιος, αφού από γιάπηδες μέχρι συνταξιούχοι ξημεροβριαδιάζονται στου Τόμ, με κοινή συνισταμένη την αγάπη τους για το βινύλιο. Ο κάθε ένας από αυτούς μιλά στην κάμερα για το τί είναι για εκείνον η μουσική, ποια η σχέση του με το βινύλιο και τι ρόλο παίζουν αυτά στη ζωή του.Εάν δε σου αρέσουν τα βινύλια και δεν έχεις κόλλημα με τη μουσική, καλύτερα μην μπεις στον κόπο να δεις την ταινία, θα βαρεθείς, δεν θα καταλάβεις.

Είναι πράγματι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι παρά τα όσα συμβαίνουν και εν μέσω κρίσης, κάποια πράγματα με πολύ προσπάθεια και αγάπη συνεχίζουν και παραμένουν, επειδή είναι αυθεντικά. Μάλιστα, το συγκεκριμένο δισκάδικο λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Η ταινία του Φίνλει δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντίσταση μιας μικρής μερίδας ανθρώπων που με μεράκι και αγάπη, γυρίζουν την πλάτη στην τεχνολογία και προτιμούν το αληθινό και το αυθεντικό, έναντι του εύκολου και του φαγητού “στο πιάτο”. Ρομαντικό, με χιούμορ το ντοκυμανταίρ αυτό βλέπεται πολύ ευχάριστα , ενώ διαθέτει και μεγάλη δόση νοσταλγίας. Εάν δεν το προλάβατε στις Nύχτες Πρεμιέρας, κατεβάστε το όπωσδήποτε.

Ειρήνη Κατσαρά

Τhe Ides Of March (7,5/10)

Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνεϊ

Παίζουν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Πολ Τζιαμάτι, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν

Με αναφορά στο Καισάρειο πταίσμα και την ματαιοδοξία όσων έχουν εξουσία, η νέα ταινία του Τζορτζ Κλούνευ, δεν λέει καληνύχτα και καλή τύχη στους θεατές. Εντάξει, σίγουρα δεν τους στέλνει για ύπνο, τους προτρέπει όμως σε όνειρα γλυκά με την όποια λύση δίνει στο τέλος. Σε μια πολιτική εκστρατεία λίγο πριν την τελική αναμέτρηση, το λάθος ενός γερουσιαστή και η περιέργεια του φιλόδοξου υπεύθυνου καμπάνιας του θα ξεδιπλώσει την πραγματική εικόνα και των δύο.

Τα όρια, λιγότερο ευδιάκριτα πια, θα σπάσουν παρέα με την ηθική γιατί χωρίς αποτέλεσμα κανένα «όραμα» δεν είναι ικανό να ικανοποιήσει τον έχων εξουσία. Μακρύς ο Μάρτης και χωρίς μύγες, ζουζουνίζει χωρίς να τσιμπάει, σαν την σφήγκα που θέλει να δηλώσει παρουσία για να φάει παρασιτικά από το πιάτο σου. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε αυτό είναι η πολιτική. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε αυτό δεν είναι κατ ανάγκη ο κινηματογράφος.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

The Cateshism Cataclysm (0/10)

Σκηνοθεσία: Τοντ Ρόχαλ

Παίζουν: Στιβ Λιτλ, Ρόμπερτ Λόνγκστριτ

E, oκ ρε παιδιά. Ξέρω ότι αρκετοί θα πέσουν να με φάνε. Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει κάποια προϊστορία πίσω από το όλο project, από τον σκηνοθέτη, από τους ηθοποιούς. Διάβασα την περίληψη και πήγα να την δω. Ξεκινάει η ταινία πέφτουν οι τίτλοι αρχής και ο κόσμος χειροκροτάει. Ώπα λέω τι τρέχει εδώ; Αραξε Αγγελικούλα θα περάσεις καλά. Είμαι και σε ευχάριστο κλίμα μετά το Natural Selection, βλέπω και τον κόσμο δίπλα μου σε μια παρόμοια κατάσταση και περιμένω να λιώσω.

Τελείωσε η ταινία και έφυγα τρέχοντας. Για την ακρίβεια το όπου φύγει φύγει το ξέρετε; Αυτό ακριβώς έπαθα. Μου αρέσει το καμένο χιούμορ, μου αρέσουν τα σουρεάλ και αλλοπρόσαλα, μου αρέσουν οι μπι-μουβιές, αλλά δεν μου αρέσουν οι μαλακίες. Με δυο-τρεις εξαιρέσεις, πρόκειται για μία ακατάπαυστη μπουρδολογία. Ο κόσμος μπορεί να ξεκαρδιζόταν στα γέλια αλλά εμένα το γέλιο έβγαινε με το ζόρι και στο τέλος δεν έβγαινε καθόλου μέχρι που μου χάλασε τη διάθεση. Και να σας πω την αλήθεια, η συγκεκριμένη με έκανε να μετανιώσω για τους 2 άσσους που έριξα σε προηγούμενες ταινίες. Δεν ξέρω αν προοριζόταν για κάποιο συγκεκριμένο κοινό, πάντως δεν ήταν για τα δικά μου γούστα. Δεν την συνιστώ και μη μου ζητήσετε να βάλω βαθμολογία. Δεν παίζει.

Αγγελική Ρούσκα