"Wolf like me" season 1: Χαμηλά ο πήχης

Σύνοψη: Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο Gary (Josh Gad) μεγαλώνει την εντεκάχρονη κόρη του Emma (Ariel Donoghue) μόνος, γεγονός που αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολο καθώς περνάει ο καιρός. Η μικρή είναι θλιμμένη και αντιμετωπίζει έντονες κρίσεις άγχους, ο ψυχίατρος δεν φαίνεται να βοηθά κι ο ίδιος δυσκολεύεται να την προσεγγίσει, καθώς προσπαθεί παράλληλα να διαχειριστεί το δικό του πένθος.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Ένα τροχαίο ατύχημα φέρνει στην ζωή τους την Mary (Isla Fisher), η εγκαρδιότητα της οποίας εναλλάσσεται με την τάση της να εξαφανίζεται, ιδιαίτερα όταν νυχτώνει. Τι ακριβώς συμβαίνει και τι σχέση έχει αυτό με το σύμπαν που επιμένει να τους φέρνει κοντά;

Άποψη: Όλοι κουβαλάμε το δικό μας συναισθηματικό φορτίο, γεγονός που μπορεί να μοιάζει ιδιαίτερα απειλητικό όταν μπαίνουμε σε μια νέα σχέση. Κι αυτή είναι μια πολύ καλή ιδέα για να ξεκινήσει κανείς να γράφει ένα σενάριο, αν δεν καταλήξει μια άτσαλη, γλυκανάλατη, ατυχής ρομαντική ιστορία για το τι σημαίνει να αγκαλιάζει κανείς το δικό σου φορτίο.

Ο δημιουργός Abe Forsythe αποφάσισε να παίξει με τα κλασικά στοιχεία της ρομαντικής κωμωδίας, δίνοντας έξτρα ελαφράδα στο αγόρι-γνωρίζει-κορίτσι με στοιχεία του φανταστικού και προσγειώνοντάς το σε μια πραγματικότητα όπου ο θάνατος και η συναισθηματική δυσκολία αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της. Ο ρεαλισμός ωστόσο είναι το μικρότερο πρόβλημα της σειράς του Peacock “Wolf Like Me”, η αδύναμη προσέγγιση του οποίου ακυρώνει όλες τις επιδράσεις.

Η αφήγηση έχει καλές προθέσεις και μετρά μερικές συμπαθείς στιγμές, όμως η μπάλα χάνεται αργά και σταθερά, με την ίδια την αποκάλυψη του μυστικού να μην αποτελεί τίποτα παραπάνω απ’ ότι είχαμε ήδη φανταστεί και την εξέλιξη να ακολουθεί μια αδιάφορη και άτονη πορεία.

Όλο το βάθος που δίνει η θεματική του πένθους, που ενισχύεται σημαντικά από την ερμηνεία της μικρής Ariel Donoghue και προσφέρει μια κάποια οπτική στην αντιμετώπιση της απώλειας από τα παιδιά, χάνεται στην προσπάθεια της σειράς να γεμίσει έξι μισάωρα επεισόδια με μερικές ακατανόητες αποφάσεις, ενώ τα στοιχεία περί μοίρας, σύμπαντος, συμπτώσεων απλά ενισχύουν την κλισέ επιφανειακότητα του εγχειρήματος.

Οι πινελιές χιούμορ βοηθούν και το σκηνικό της Αυστραλίας έχει ενδιαφέρον, δεδομένου ότι δεν το βλέπουμε τόσο συχνά, αλλά ούτε αυτά αρκούν για να σώσουν τις ελλείψεις. Ο πήχης βρίσκεται ιδιαιτέρως χαμηλά.