"State of the union" season 1: Σενάριο που θριαμβεύει

Σύνοψη: Στα δέκα επεισόδια της σειράς βλέπουμε την εβδομαδιαία συνάντηση της Λουίζ και του Τομ λίγο πριν συναντήσουν την σύμβουλο γάμου τους και μαθαίνουμε μέσα από τις ολιγόλεπτες συζητήσεις τα προβλήματα που οδήγησαν τον γάμο τους σε κρίση.

Άποψη: Το έκανε πάλι το θαύμα του ο Νικ Χόρνμπι δίχως να τραβήξει πολύ την προσοχή, ήσυχα και διακριτικά αλλά με περισσό θάρρος στο σενάριο όπου πάντα θριαμβεύει. Ο ταλαντούχος συγγραφέας, υπεύθυνος για τα “High Fidelity”, “About a Boy”, “An Education”, “Brooklyn” και άλλες γνωστές feel good δημιουργίες μας μεταφέρει στο εσωτερικό μιας σχέσης προβληματικής και υπό διάλυση, φέρνοντας τους δύο υπαίτιους αντιμέτωπους με τα ίδια τους τα λάθη. Εάν όλο αυτό σας προϊδεάζει για ένα χλιαρό, δραματικό περιεχόμενο τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε καθώς το “State of The Union”, που έκανε πρεμιέρα στο Sundance προβάλλοντας καθημερινά ένα νέο επεισόδιο, ίσως να είναι η πιο διαφωτιστική εισαγωγή στις σχέσεις που βαλτώνουν μέσα στον γάμο και τους συντρόφους που πνίγονται μέσα σε αυτόν.

Την καθημερινότητά τους, φυσικά, δεν την βλέπουμε ούτε στο ελάχιστο αφού τα 10 μόλις λεπτά που διαρκεί κάθε επεισόδιο η Λουίζ (Ρόζαμουντ Πάικ) και ο Τομ (Κρις Ο’Ντάουντ) κάνουν μία μικρή συζήτηση στο καφέ απέναντι από το γραφείο της συμβούλου τους. Ακόμα και έτσι, ωστόσο, χωρίς άμεση απεικόνιση της δυσλειτουργίας που θεωρητικά υπάρχει σε καθημερινή βάση, ο Χόρνμπι έχει ετοιμάσει ένα σενάριο γρήγορο και ευθύ, όπως θα ήταν αν ο Άαρον Σόρκιν έγραφε μια ιστορία ενός ζευγαριού σε συζυγικό τέλμα. Η συγκεκριμένη ιδιομορφία της σειράς επιτρέπει στον Χόρνμπι αλλά και στους χαρακτήρες να μην πλατειάζουν σε διάρκεια μισής ώρας για παράδειγμα, αλλά να κρατάνε την το τέμπο με δέκα λεπτά ουσιαστικής επικοινωνίας.

Άλλοτε με ατάκες που κρύβουν πικρές αλήθειες για τις σχέσεις και άλλοτε με κοφτά αλλά αιχμηρά σχόλια για το Brexit, η σχέση τους καταλαβαίνουμε ότι ζει σε παρόντα χρόνο και είναι κοντά στους περισσότερους από εμάς. Οι ανασφάλειες τους σταδιακά θυμίζουν όλο και περισσότερο δικές μας γνωστές σχέσεις, νιώθουμε από πρώτο χέρι τις ενοχές τους και, μέχρι να φτάσει το τέλος, η εξαιρετική δυναμική της Πάικ και του Ο’Ντάουντ εδραιώνεται πανηγυρικά και απόλυτα.

Ό,τι απομένει μετά από την μίνι αναμέτρηση τους και την αναπόληση του ιδανικού παρελθόντος είναι ότι σε λίγα μόνο λεπτά το “State of The Union” καταφέρνει επαρκέστερα μία τομή στις ανθρώπινες σχέσεις από ό,τι ισχυρίζονται ότι κάνουν πολλές ταινίες στον διπλάσιο χρόνο δικαιώνοντας έτσι όχι ένα μεγάλο κείμενο αλλά ένα κείμενο με νόημα.