"She’s gotta have it" season 2: Δυνατός Spike Lee

Σύνοψη: Η Nola Darling συνεχίζει την εξερεύνηση του εαυτού της, έχοντας γίνει πλέον μια αναγνωρίσιμη καλλιτέχνιδα. Αυτό που ψάχνει να βρει τώρα πέρα από την αγάπη, είναι τι την κάνει αληθινά ευτυχισμένη και πώς θα πορευτεί στον χώρο της τέχνης σε μια εποχή που βρίσκεται σε αναβρασμό.

Άποψη: Στην πρώτη σεζόν του «She’s gotta have it», της σειράς που ετοίμασε ο πάντοτε δυναμικός Spike Lee για το Netflix, εξαντλήθηκε η υπόθεση της ομώνυμης ταινίας του στην οποία βασίστηκε. Επιστρέφει λοιπόν με μία δεύτερη σεζόν με πρωτότυπο υλικό αυτήν την φορά, απομακρυνόμενος πλέον από την ταινία του 1986, μια από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του σκηνοθέτη και προσπαθώντας να εντάξει την ιστορία της ηρωίδας του σε ένα ευρύτερο, οικουμενικό context.

Στην προηγούμενη σεζόν η Nola είχε δύο βασικά προβλήματα, το ένα ήταν ότι ταλαντευόταν μεταξύ τριών ανδρών, του Mars, του Jamie και του Greer και το δεύτερο η ενασχόλησή της με την ζωγραφική και η προσπάθειά της να κάνει έκθεση. Τώρα η Nola έχει βγει από αυτό το αδιέξοδο, έχοντας παρατήσει και τους τρείς και κάνοντας σχέση με μια γυναίκα με παιδί, αντιμετωπίζοντας έτσι ο Spike Lee τόσο ζητήματα ομοφυλόφιλου έρωτα (μια από τις ωραιότερα σκηνοθετημένες σκηνές λεσβιακού έρωτα υπό τους ήχους της Madonna) όσο και το να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί χωρίς πατέρα, έχοντας μια ομόφυλη σύντροφο.

Ο σκηνοθέτης πάντοτε ειλικρινής, πάντοτε επίκαιρος και έντονα πολιτικός τολμάει να πιάσει όλα τα θέματα στο στόμα του, ή μέσα από το στόμα των ηρώων του καθώς αφηγηματικά ακολουθεί το ίδιο στιλ με την πρώτη σεζόν. Οι ήρωές του δηλαδή σπάνε τον τέταρτο τοίχο, μιλάνε απευθείας στον θεατή βγάζοντας μικρά μανιφέστα ελευθερίας και απελευθέρωσης. Διαφοροποιείται όμως αρκετά, διότι πλέον η σειρά γίνεται αρκετά πιο χιουμοριστική, πολύ πιο μουσική αν και ήδη είχε φανεί η αγάπη του για την μουσική παρεμβάλλοντας μέσα στην σειρά την εικόνα του album από το οποίο παίρνει το κάθε τραγούδι. Τώρα όμως σε κάθε επεισόδιο βλέπουμε να τραγουδούν οι ήρωες ή να πηγαίνουν να ακούσουν μουσική. Επιπλέον, αυτό που αλλάζει είναι ότι ενώ στην πρώτη σεζόν η ιστορία περιέκλειε πολιτικά και ακτιβιστικά σχόλια του πάντα μάχιμου Lee, στην δεύτερη σεζόν τα πολιτικοκοινωνικά του σχόλια περικλείουν και λίγη ιστορία.

Παραμένει ωστόσο μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά που βλέπεται απνευστί με τα εννιά μισάωρα επεισόδια,  μόνο που η αφήγηση είναι πιο συρρικνωμένη. Βλέπουμε την Nola που προσπαθεί να συνυπάρξει με την σύντροφό της και τις δύσκολες ισορροπίες που πρέπει να κρατήσει με την κόρη της, τους τρείς πρώην εραστές της και την ζωή που προσπαθούν να κάνουν αλλά πάνω από όλα αυτό που βλέπουμε είναι μια ντοκιμαντερίστικης λογικής βόλτα από το Μπρούκλιν και άλλες γειτονιές της Αμερικής, όπου η Nola συναντά ανθρώπους που κάτι έχουν να πουν, κάτι έχουν να δώσουν σε μια Αμερική που κατά βάση τους αγνοεί. Μια πολύ πιο άνετη Nola (DeWanda Wise) που λαχταρά για ζωή και έχοντάς την ως συνοδοιπόρο περισσότερο κάνουμε και εμείς  μια ξενάγηση σε μια αφανή Αμερική, κάτι που ο Lee παρά την παρορμητικότητα που τον διακατέχει και την παιδική χαρά που τον κάνει να βάζει την υπόθεση πίσω από τα συναισθήματα και από τους ίδιους τους ανθρώπους ως όντα, ξέρει εντούτοις να το κάνει καλά.