"Ο αθώος" season 1: Προσεγμένη, ατμοσφαιρική επιλογή είδους

Σύνοψη: Ένας ακούσιος φόνος οδηγεί έναν άντρα σε έναν σκοτεινό ιστό ίντριγκας και φόνων. Μόλις βρίσκει την αγάπη και την ελευθερία, ένα τηλεφώνημα επαναφέρει τον εφιάλτη.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Άποψη: Ένα νέο ισπανικό ψυχολογικό θρίλερ στο Netflix, αυτή την φορά σε μορφή σειρά οκτώ επεισοδίων, που όμως δεν δικαιώνει όποιες ελπίδες έχει κανείς βάσει πλοκής ή βάσει είδους.

Ο Αθώος βασίζεται στο ομώνυμο best-seller βιβλίο του Harlan Coben, με τον οποίο υπέγραψε το Netflix συμφωνία για την μεταφορά 14 (!) βιβλίων του. Ήδη έχει μεταφερθεί το Safe (2018), το The Stranger (2020), το The Woods (2020) και έρχεται το Stay Close.

Στον Αθώο ένας άντρας χρόνια πριν έχει σκοτώσει άθελά του έναν νεαρό σε ένα μπαρ, καθώς τσακωνόντουσαν έξω από αυτό. Θα μπει φυλακή για τέσσερα χρόνια για φόνο εξ αμελείας, αλλά όταν βγει κάποιοι δεν θα είναι ήσυχοι, όπως οι γονείς του παιδιού. Φτιάχνει την ζωή του κάνοντας σχέση με μια γυναίκα και περιμένουν το πρώτο παιδί. Όλα αλλάζουν όταν εκείνη πηγαίνει στο Βερολίνο για δουλειές και ένας άντρας απειλεί την ζωή τους.

Και αν όλα αυτά φαντάζουν ενδιαφέροντα, στην πράξη κάπου σκοντάφτει. Κατ΄αρχάς στο γεγονός ότι εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς, κάτι το οποίο ευθύνεται και το βιβλίο, μιας και όλες οι σειρές που βασίζονται στα βιβλία του εξελίσσονται αργά. Το βασικότερο όμως είναι ότι η ιστορία περιπλέκεται ανούσια με άλλα δευτερεύοντα στοιχεία σε σημείο που εν τέλει απομακρύνεται από τον κεντρικό άξονα. Για παράδειγμα, στο δεύτερο επεισόδιο η ντετέκτιβ που θα ψάξει στην συνέχεια να δει τι συνέβη στην κύρια ιστορία, ερευνά την υπόθεση αυτοκτονίας (?) μιας καλόγριας που αργότερα θα δούμε ότι κάπως σχετίζονται οι δύο υποθέσεις. Βλέποντας όμως κάποιος ανυποψίαστα το δεύτερο επεισόδιο νομίζει ότι βλέπει είτε άλλη σειρά, είτε αυτοτελή επεισόδιο, καθώς τίποτα από όσα γίνονται στο πρώτο και δεύτερο επεισόδιο δεν συνδέονται μεταξύ τους και πρέπει να έρθει το τρίτο για να βγάλουμε λίγη άκρη. Αυτό όμως αποσταθεροποιεί το βάρος της βασικής ιστορίας όπως επίσης απομακρύνει σιγά-σιγά το ενδιαφέρον του θεατή.

Στην σκηνοθεσία όλων των επεισοδίων συναντούμε τον πολύ ικανό Oriol Paulo, τον  άνθρωπο που σκηνοθέτησε δύο από τα καλύτερα ισπανικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας, το Σώμα (2012) και τον Αόρατο Επισκέπτη του Netflix (2017). Σκηνοθετικά καταφέρνει να δώσει μια ενιαία ταυτότητα και να ομογενοποιήσει το υλικό του, όπως επίσης να έχει και μια ενδιαφέρουσα, dark αισθητική. Όμως πέραν αυτών δεν πλάθει μια τόσο δυνατή ιστορία που θα σε κρατήσει ή ξαφνιάσει όπως στα δύο προηγούμενα θρίλερ του, τα οποία σκηνοθέτησε και έγραψε. Επιλέγει μάλιστα για πρωταγωνιστή τον Mario Casas, τον πρωταγωνιστή του Αόρατου Επισκέπτη και του Τραυματιοφορέα, ένα ακόμα ισπανικό ψυχολογικό θρίλερ του Netflix, ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός που σαν χαμαιλέοντας χάνεται μέσα σε κάθε ρόλο, όπως κάνει και εδώ και σίγουρα βοηθάει αυτό πολύ στην σειρά, Το ίδιο κατορθώνει και η Alexandra Jimenez που υποδύεται την ντετέκτιβ, καθώς μέσα στα επεισόδια μαθαίνουμε πολλά και για αυτήν, οπότε η ερμηνεία της επίσης συμβάλλει πολύ στο πλάσιμο της ηρωίδας.

Σίγουρα δεν βλέπεται το ίδιο ξεκούραστα και αβίαστα με άλλες αντίστοιχες ταινίες ή σειρές που τις βλέπεις μονορούφι, διότι κουράζει η έκταση που παίρνει, παρόλα αυτά είναι μια αξιοσημείωτη παραγωγή με καλές ερμηνείες.