"The movies that made us" season 2: Ζεστό και νοσταλγικό

Το "The Movies That Made Us” έκανε το ντεμπούτο του στην πλατφόρμα του Netflix το 2019, θέλοντας να μας μιλήσει για τις ιστορίες πίσω από διάσημες, αγαπημένες κινηματογραφικές ταινίες.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Η πρώτη σεζόν της σειράς ασχολήθηκε με μια πολύ χοτ τετράδα: “Dirty Dancing”, “Home Alone”, “Ghostbusters”, “Die Hard”. Στη δεύτερη σεζόν, που έγινε διαθέσιμη πριν λίγες μέρες, οι δημιουργοί, με την ίδια χιουμοριστική και εύθυμη προσέγγιση, καταπιάνονται με ακόμα τέσσερις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος.

Στο “Back to the Future” μαθαίνουμε πώς οι Robert Zemeckis και Bob Gale απέτυχαν παταγωδώς πριν πετύχουν, ότι η διάσημη μηχανή του χρόνου πριν πάρει μορφή στο DeLorean ήταν ψυγείο αλλά και πως ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το μέλλον.

Στο “Pretty Woman” πληροφορούμαστε ότι η αγαπημένη ρομαντική κομεντί διέθετε δύο εκδοχές, με την αρχική να είναι πολύ πιο σκοτεινή και καθόλου ταιριαστή με την Disney που την ανέλαβε, ενώ το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε μέσα από ένα σεναριακό και σκηνοθετικό χάος.

Στο “Jurassic Park” απαντάμε στο ερώτημα του πώς πραγματικά κατασκευάστηκαν οι περίφημοι δεινόσαυροι, με την ταινία και τα ψηφιακά της πλάσματα να σηματοδοτούν ίσως την απαρχή του CGI animation, ενώ τα γυρίσματα της στη Χαβάη έρχονται αντιμέτωπα ακόμα και με ανεμοστρόβιλο.

Στο “Forrest Gump” γινόμαστε μάρτυρες των τρόπων με τους οποίους λειτουργεί ένα στούντιο παραγωγής και των διαφορών που μπορεί να προκύψουν με τους δημιουργούς, ενώ συγκινούμαστε σημαντικά με την ορατότητα που μπορεί να προσφέρει μια κινηματογραφική ταινία, με το “Gary Sinise Foundation” να αποτελεί μια υπέροχη εξέλιξη και μια έμπρακτη απόδειξη της επίδρασης του ρόλου του υπολοχαγού Dan Taylor.

H άποψη του MOVE IT για την πρώτη σεζόν.

Mε έναν παιχνιδιάρικο τόνο, μια συνεκτική, παρά τον όγκο των πληροφοριών, αφήγηση και ένα σύνολο συντελεστών και ανθρώπων του κινηματογραφικού χώρου, η σειρά είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και όχι μόνο για κάποιον που διψάει για παρασκηνιακές ιστορίες. Τα επεισόδια είναι σύντομα και αυτοτελή, ώστε αν θέλει κανείς να παρακολουθήσει μόνο αυτό που τον ενδιαφέρει, ενώ το ελαφρύ αποτέλεσμα δεν αντανακλά το περιεχόμενο που τολμά συχνά να είναι λίγο πιο ώριμο απ’ αυτό που αφήνει να εννοηθεί. Έπειτα, μέσα από τα επεισόδια προκύπτει σημαντική γνώση γύρω από το πώς γίνεται τελικά μια ταινία, από τα στάδια που περνά και τα εμπόδια που συναντά μέχρι να φτάσει τελικά στο box office.

Ζεστό όσο πρέπει, νοσταλγικό όσο χρειάζεται, πληροφοριακό όσο να μην κουραστούμε, το “The Movies That Made Us” έχει να μοιραστεί κάτι πολύ ευχάριστο και αποτελεί μια εύκολη επιλογή ακόμα και για τους πιο ένθερμους και γνώστες σινεφίλ. (Ίσως ιδιαίτερα γι’ αυτούς).