"Jupiter's Legacy" season 1: Σοβαροφανές και αργόσυρτο

Σύνοψη: Μετά από έναν αιώνα που κρατούν τον κόσμο ασφαλή, η πρώτη γενιά σούπερ ηρώων εκπαιδεύει τα παιδιά τους για να κρατήσουν την υστεροφημία τους. Αλλά απροσδόκητες εντάσεις κάνουν την εμφάνισή τους, όταν οι νεαροί υπερήρωες διψασμένοι να αποδείξουν την αξία τους, αγωνίζονται να σταθούν αντάξιοί στους γονείς του, αλλά στα αυστηρά προσωπικά στάνταρ τους.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Άποψη: Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Σε καμία περίπτωση το «Jupiter’s Lagacy» του Netflix δεν είναι κάτι αντίστοιχο ή η απάντηση στο «The boys» του Amazon Prime, όπως ισχυρίζονταν οι αρχικές εκτιμήσεις.

Βασισμένο στο best seller κόμικ του φοβερού Μαρκ Μίλαρ, υπεύθυνου για τα «Civil War», «Kick-Ass» και «Kingsman: Secret Service» (ο οποίος έχει υπογράψει μια πολυετή συνεργασία με το Netflix), προσπαθεί να διηγηθεί την ιστορία δύο γενιές σούπερ ηρώων -γονιών και παιδιών- επιδιώκοντας να την χρωματίσει πιο σκοτεινή και παρηκμασμένη ματιά στον κόσμο των σούπερ ηρώων, πολύ πιο σοβαροφανής και λιγότερο κάφρικη.

Τελικά μάλλον αποτυγχάνει.

Στήνει την ιστορία του σε δύο διαφορετικές χωροχρονικές περιόδους (στο 1929 με το οικονομικό κραχ όταν δεν είχαν αποκτήσει τις υπερδυνάμεις τους και στο παρόν όταν πλέον τις διαχειρίζονται), με άφθονα και συνεχόμενα φλασμπάκ που το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενοχλούν και τελικά να ακυρώνουν την ροή και την συνοχή της αφήγησης.

Αυτό δεν σημαίνει πάντως, ότι σε διαφορετική περίπτωση και με αλλαγμένη κεντρική οπτική στην αφήγηση η σειρά θα έλαμπε, καθώς τα περισσότερα συμβαίνουν με πομπώδη τρόπο και με κοινότυπες «εκπλήξεις» στο σύνολό τους. Το μείγμα οικογενειακού δράματος και superhero action δεν λειτουργεί: τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωές του τα έχουμε δει ξανά πολλές φορές, οι σκηνές δράσης δεν είναι εντυπωσιακές και δεν είναι και αρκετές.

Ένα μπερδεμένο δημιούργημα (η τηλεοπτική απόδοση τουλάχιστον, διότι το κόμικ δεν το έχουμε διαβάσει) που δεν τολμά να περάσει κάποιες ασφαλείς διαχωριστικές γραμμές, ενώ συνολικά σου αφήνει την αίσθηση ότι ολόκληρη η σεζόν λειτουργεί σαν μια προπαρασκευή για την επόμενη, προσπαθώντας να χτίσει με γερές βάσεις όλους τους χαρακτήρες. 

Υπερβολικά αισιόδοξα όλα αυτά, από τη στιγμή που δεν σου παρέχει αρκετά πατήματα για να ελπίζεις ότι το ύφος και οι καταστάσεις θα αλλάξουν δραματικά στον επόμενο κύκλο, ενώ και οι ερμηνείες ενός άστοχου καστ, παραμένουν όλες ανεξαιρέτως ανέμπνευστες, βαρετές, έως και υπνωτισμένες. Δεν σε προδιαθετουν για μια ουσιαστική δημιουργική αφύπνιση στον επόμενο κύκλο που έχει προαναγγελθεί μεν, αλλά ας μην είμαστε και τόσο σίγουροι ότι τελικά θα πραγματοποιηθεί.