Les Miserables

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα θετική με τα κινηματογραφικά μιούζικαλ. Θεωρώ πως βαδίζουν σε μία λεπτή κλωστή και πως εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε ένα κουραστικό θέαμα. Ωστόσο οι Άθλιοι του Tom Hooper με συγκίνησαν πάρα πολύ. Η ταινία ξεκινάει από την απόλυση του Γιάννη Αγιάννη από τις φυλακές και εστιάζει περισσότερο στην εσωτερική πάλη που ο ήρωας βιώνει και στην προσπάθειά του να πορευτεί στη ζωή, αφήνοντας πίσω το παρελθόν. Μέσα από τη ζωή του Αγιάννη περιγράφεται η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, η εξαθλίωση των ανθρώπων και η ανάγκη του κατώτατου κοινωνικού στρώματος να βιώσει την αλλαγή. Οι ερμηνείες ήταν συγκλονιστικές! Μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ο Russell Crowe τόσο με την υποκριτική όσο και με την ερμηνευτική του δύναμη και ικανότητα. Έντονα συναισθήματα μου προκάλεσαν η Anne Hathaway (Φαντίν) με την απόγνωση μιας μάνας που θέλει να συντηρήσει το παιδί της, όσο και η νέα Samantha Barks (Επονίν) με την ερωτική απογοήτευση την οποία τραγούδισε σε ένα γκρίζο, βροχερό τοπίο. Τέλος δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον μικρό Daniel Huttlestone (Γκαβρός), τον μικρό αγωνιστή της ιστορίας αυτής αλλά και στον επαναστάτη Aaron Tveit. Σε γενικές γραμμές ήταν μια ταινία η οποία με συγκίνησε, με εντυπωσίασε με τη μουσική και το ταλέντο όλου του καστ και με έκανε να μην μπω καν σε διαδικασία σύγκρισης με την παλαιότερη ταινία. Κατά τη γνώμη μου τα είχε όλα, δράση, αγωνία, συγκίνηση, υπέροχη μουσική, ωραία κουστούμια και φανταστικές ερμηνείες. Αυτό που με κούρασε λίγο ήταν τα πλάνα από υπολογιστή αλλά παράλληλα μου άρεσε που ο κάθε μονόλογος-τραγούδι συνοδευόταν από το κατάλληλο -κατά τη γνώμη μου- πλάνο. Πολύ καλή προσπάθεια για ένα τόσο γνωστό έργο.