Αφιέρωμα: Κινηματογραφικά μιούζικαλ που έγραψαν ιστορία

Δημοσίευση: 21 Δεκ. 2020, 15:52
Συντάκτης:

Το μιούζικαλ είναι ένα θεατρικό και κινηματογραφικό είδος που άλλοι αγαπάνε και άλλοι αγαπάνε να μισούν. Άλλοι δεν χάνουν μιούζικαλ για μιούζικαλ και άλλοι αδυνατούν να κατανοήσουν το είδος, θεωρώντάς το τρομερά απλό ή απλοϊκό, ευδιάθετο χωρίς λόγο, ακόμα και παράταιρο μιας και σταματούν την πλοκή και τους διαλόγους για να πουν τραγουδιστά αυτό που θέλουν. Το μιούζικαλ είναι ένα είδος πολύ παλιό μιας και είναι μια μοντέρνα εκδοχή της όπερας όπου και εκεί συνδυάζεται η μουσική και το θέατρο. Και για να θυμηθούμε τον Richard Wagner και την ιδέα του περί ολικού έργου τέχνης, το μιούζικαλ είναι ένα από εκείνα που πλησιάζουν τον βαγκνερικό στόχο. Ολικό έργο τέχνης, κατά Wagner, είναι εκείνο που συνδυάζει διάφορες τέχνης και δεν εγκλωβίζεται μόνο σε εκείνη που ανήκει φαινομενικά, με αποτέλεσμα έτσι να μπορέσει να φτάσει την τελείωση, τον στόχο. Στον κινηματογράφο από τότε που υπάρχει ο ήχος, υπάρχει και το μιούζικαλ, ένα είδος που ξεκίνησε από το θέατρο και γι' αυτό τα περισσότερα κινηματογραφικά μιούζικαλ, πλην κάποιων εξαιρέσεων, βασίζονται σε θεατρικά.

<a href="/afieromata/afieroma-skinothetes-poy-ekanan-remake-ston-eayto-toys/69666">Αφιέρωμα: Σκηνοθέτες που έκαναν remake στον εαυτό τους</a>ΣΧΕΤΙΚΑΑφιέρωμα: Σκηνοθέτες που έκαναν remake στον εαυτό τους

Με αφορμή την κυκλοφορία στο Netflix του «The Prom» από τον Ryan Murphy με την Meryl Streep, τον James Corden, την Nicole Kidman, ας θυμηθούμε μερικά διάσημα κινηματογραφικά μιούζικαλ: 

An American in Paris (1951)

Η MGM, η εταιρεία με τα πολλά αστέρια, περισσότερα και από τον ουρανό, όπως φιλόδοξα υπερηφανευόταν, προβάλλει το 1951 τον Αμερικάνο στο Παρίσι σε σκηνοθεσία του Vincente Minnelli που αφορά έναν απόμαχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που μετά το τέλος του πολέμου ζει πλέον στο Παρίσι. Στόχος του να γίνει ζωγράφος. Κάποια στιγμή συναντά μια γυναίκα της καλής κοινωνίας που προσφέρεται να τον βοηθήσει. Εκείνος όμως ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα, την Λιζ, μια Γαλλίδα. Η ταινία βασίζεται σε ένα ορχηστρικό έργο του George Gershwin, τον Αμερικανό στο Παρίσι του 1928. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Gene Kelly. Προτάθηκε για οκτώ Όσκαρ και κέρδισε έξι, μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας. Ένα πολύ επιδραστικό μιούζικαλ για το είδος, από το οποίο επηρεάστηκε και το La La Land (2016), κυρίως όσον αφορά το τέλος του. Το 2014 μετατράπηκε σε ένα εξαιρετικό θεατρικό μιούζικαλ ανεβαίνοντας αρχικά στο Παρίσι και το 2015 στο Broadway, κερδίζοντας βραβεία Tony.

 

 

 

Singin' in the Rain (1952)

Την αμέσως επόμενη χρονιά ο Gene Kelly πρωταγωνιστεί σε ένα ακόμα μιούζικαλ, μόνο που αυτή την φορά παίζει σε ένα από τα σπουδαιότερα μιούζικαλ όλων των εποχών, το Τραγουδώντας στην Βροχή. Σε σκηνοθεσία και χορογραφία του ίδιου του Kelly μαζί με τον Stanley Donen, η ταινία αφηγείται την μετάβαση από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, μια περίοδο δύσκολη για τους ηθοποιούς του βωβού που το κοινό δεν τους είχε ακούσει ξανά να μιλάνε. Για την ιστορία η πρώτη ομιλούσα ταινία είναι το The Jazz Singer (1927) που ακούγεται μια ατάκα στο τέλος και μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιον τρόπο μιούζικαλ, επομένως η πρώτη ταινία με ήχο ανήκει σε αυτό το είδος. Εκτός του Kelly, πρωταγωνιστούν οι Debbie Reynolds και Donald O' Connor. Τα τραγούδια είναι σε μουσική του Nacio Herb Brown και στίχους του Arthur Freed. Επηρέασε καθοριστικά τόσο την ταινία The Artist (2011) όσο και το La La Land.

 

 

 

Mary Poppins (1964, 2018)

Ίσως ακουστεί ιερόσυλο αλλά αγάπησα εξίσου το πρωτότυπο μιούζικαλ του 1964 και το σίκουελ-remake του 2018. Το μόνο σφάλμα του δεύτερου είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβε αν είναι είναι σίκουελ (καθώς βάσει υπόθεσης είναι σίκουελ, συνεχίζεται η ιστορία σε σχέση με την πρώτη ταινία) ή remake (μιας και ξεπατικώνει πολλές σκηνές από το παλιό). Η πρώτη Mary Poppins, η οριγκινάλε, σε σκηνοθεσία Robert Stevenson και παραγωγή Walt Disney, αφορά μια νταντά με μαγικές δυνάμεις που με την ομπρέλα της κατεβαίνει από τον ουρανό. Βασίστηκε σε βιβλίο της Pamela Lyndon Travers. Μάλιστα για την μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο ασχολήθηκε η ταινία Saving Mr. Banks με την Emma Thompson ως Travers και τον Tom Hanks ως Walt Disney. Η Julie Andrews πρωταγωνίστηκε ως η βρετανίδα γκουβερνάντα. Πρόκειται για την παρθενική της εμφάνιση στον κινματογράφο, έχοντας ήδη παίξει στο θέατρο. Μάλιστα, είχε παίξει στο έργο My Fair Lady, το οποίο το 1964 μεταφέρθηκε και αυτό στο σινεμά, αλλά ο παραγωγός Jack Warner, της Warner Bros. δεν διάλεξε την Andrews αλλά προτίμησε την ήδη διάσημη Audrey Hepburn. Έτσι, ο Disney διάλεξε την Andrews για την Poppins, κερδίζοντας Όσκαρ ερμηνείας μαζί με άλλα τέσσερα Όσκαρ που απέσπασε η ταινία σε σύνολο 13 υποψηφιοτήτων. Η μουσική ήταν των αδερφών Sherman. To 2018 ο έμπειρος στο μιούζικαλ Rob Mashall (Chicago, Nine, Into the Woods) κάνει το Mary Poppins Returns με την Emily Blunt, τον Lin-Manuel Miranda, τον Ben Whishaw, τον Dick Van Dyke που είχε παίξει και στην πρώτη ταινία, την Angela Lansbury αλλά και την εξαιρετική Meryl Streep που παρότι εμφανίζεται λίγο, είναι απολαυστική στο δικό της μουσικό νούμερο. Προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ. Η μουσική είναι του Marc Shaiman.

 

 

 

Οι Ομπρέλες του Χερβούργου (1964)

Ένα all time clasic γαλλικό μιούζικαλ, οι Ομπρέλες του Χερβούργου, που επηρέασε αισθητικά το La La Land. Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Jacques Demy, η ταινία αφηγείται ένα love story καταδικασμένο να αποτύχει. Μια ιστορία έρωτα ανάμεσα σε έναν άνδρα που καλείται να υπηρετήσει στον στρατό και να πάει στην Αλγερία λόγω του πολέμου εκείνη την εποχή και σε μια κοπέλα που έχει μαγαζί με ομπρέλες. Η Catherine Deneuve σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της μακρόχρονης καριέρας της. Η μουσική είναι του Michel Legrand. Το ιδιαίτερο στοιχείο της ταινίας είναι ότι δεν διακόπτονται οι διάλογοι για τραγούδια αλλά όλοι οι διάλογοι λέγονται τραγουδιστά. Η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, σε μια εποχή που στην Γαλλία μεσουρανούσε η Nouvelle Vague, μέρος της οποίας ήταν και η σύζυγός του, Agnes Varda. Προτάθηκε και για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Το 1979 ανέβηκε στο θέατρο σε αγγλόφωνη εκδοχή στην Νέα Υόρκη. Τα χρώματα της ταινίας και η μελαγχολική της διάθεση θα μας συντροφεύουν ες αεί.

 

 

 

Cabaret (1972)

Ο Bob Fosse υπήρξε θρύλος στο μουσικοχορευτικό θέαμα. Το 1972 αναλαμβάνει την σκηνοθεσία του Cabaret, σε σενάριο του Jay Allen, με την Liza Minnelli, τραγουδίστρια και κόρη του θρυλικού σκηνοθέτη και γνώστη του μιούζικαλ, Vincente Minneli και της ντίβας ηθοποιού Judy Garland. Στην ταινία παίζουν ακόμα ο Michael York και ο Joel Grey. Το 1966 ανεβαίνει στο Broadway το μιούζικαλ Cabaret των Kander και Ebb, ένα δίδυμο που δημιούργησε το Cabaret και το Chicago. Σε αυτό το θεατρικό μιούζικαλ βασίστηκε ελαφρώς η ταινία. Τοποθετείται στο μεσοπολεμικό Βερολίνο, της περιόδου της Βαϊμάρης, λίγο πριν ανέβει ο Χίτλερ στην εξουσία αλλά η δύναμη του ναζιστικού κόμματος αρχίζει να αυξάνεται. Εκεί θα βρεθεί ένας φοιτητής του Κέιμπριτζ και θα γνωρίσει μια γυναίκα που δουλεύει στο περιβόητο Κιτ-Κατ. Ο Fosse είχε ήδη σκηνοθετήσει ένα μιούζικαλ στον κινηματογράφο, το Sweet Charity (1969) αλλά είχε αποτύχει. Τώρα όμως ήρθε η επιτυχία τόσο εισπρακτικά όσο και στα βραβεία, μιας και προτάθηκε για δέκα βραβεία Όσκαρ, κερδίζοντας τα οκτώ, χάνοντας όμως από το The Godfather του Coppola το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και το Όσκαρ σεναρίου. Μέχρι και σήμερα το Cabaret έχει το ρεκόρ περισσότερων νικών στα Όσκαρ χωρίς να έχει κερδίσει εκείνο της καλύτερης ταινίας. Κέρδισε όμως όσκαρ η Minelli που έκανε αίσθηση με την εμφάνισή της, που ακόμα και σήμερα επηρεάζει το στιλ της, ένα στιλ που βασίστηκε σε εκείνο της Louise Brooks, ηθοποιού και χορεύτριας των 20s και 30s, ο Joel Grey Β΄ ανδρικού, ο Fosse ως σκηνοθέτης και φυσικά για την μουσική.

 

 

 

The Rocky Horror Picture Show (1975)

Το 1973 ανεβαίνει στο Λονδίνο ένα νέο μιούζικαλ, το The Rocky Horror Show, σε κείμενο, μουσική και στίχους του ηθοποιού Richard O' Brien και σε σκηνοθεσία του Jim Sharman. Το 1975 ανεβαίνει στο Broadway. Ο O'Brien ήταν ένας άνεργος ηθοποιός που δεν έβρισκε ρόλους. Καθόταν σπίτι του και έβλεπε ταινίες, κυρίως B movies και επιστημονικής φαντασίας ενώ παράλληλα έγραφε ένα έργο. Το έργο αποτίνει φόρο τιμής στις B movies, στα sci-fi και στο αλά Φρανκεστάιν στιλ. Το έργο κατάφερε να ανέβει στο θέατρο παρόλο το θέμα του καθώς μέσα σε όλη αυτή την σάτιρα και την κιτς εξτραβαγκάντζα υπάρχει και ο κεντρικός ρόλος που είναι ένας τρανσέξουαλ, τον οποίο υποδύθηκε μοναδικά και στο θέατρο και έπειτα στην ταινία ο Tim Curry με τον O' Brien να κρατά ένα ρόλο για τον εαυτό και στο θεατρικό και στο κινηματογραφικό έργο, εκείνον του Riff Raff. Το 1975 η 20th Century Fox παίρνει το ρίσκο και κάνει την ταινία σε σκηνοθεσία του Jim Sharman με τους Tim Curry, Susan Sarandon, Barry Bostwick. Ένα νεαρό και όμορφο ζευγάρι μένει με το αυτοκίνητο στην μέση του πουθενά και βρίσκει ένα σπίτι ώστε να πάρει ένα τηλέφωνο. Μόνο που εκεί θα συναντήσουν ένα πεντάμορφο τέρας του Φρανκενστάιν, περίεργους υπηρέτες, έναν τρανσέξουαλ αφέντη, τρελούς επιστήμονες, εξωγήινους. Μια ταινία που γρήγορα απέκτησε καλτ φήμη και παραμένει μέχρι σήμερα η ταινία που έμεινε το περισσότερο διάστημα στις κινηματογραφικές αίθουσες καθώς εξακολουθεί να παίζεται σε λίγα σινεμά εδώ και 45 συνεχόμενα χρόνια. Το 1979 ο σεναριογράφος σκόπευε να γράψει ένα σίκουελ, το Rocky Horror Shows His Heels, ωστόσο ναυάγησε καθώς ούτε ο σκηνοθέτης ούτε ο Tim Curry ήθελαν να επαναλάβουν την επιτυχία της πρώτης ταινίας. Αντ΄αυτού ο O' Brien έκανε την ταινία Shock Treatment το 1981 σε σκηνοθεσία πάλι του Jim Sharman, στο οποίο εμφανίζονται και κάποιοι ρόλοι από το Rocky Horror αλλά με άλλους ηθοποιούς, όπως η Janet που την υποδύεται η Jessica Harper αντί της Sarandon. Το 2010 η σειρά Glee έκανε ένα επεισόδιο στην δεύτερη σεζόν με το όνομα The Rocky Horror Glee Show, ανεβάζοντας το μιούζικαλ, ενώ το 2016 έγινε ένα τηλεοπτικό remake του με την τρανσέξουαλ Laverne Cox να υποδύεται τον Dr. Frank-N-Furter.

 

 

 

Grease (1978)

"Θα γίνουμε σαν την Ελλάδα (Greece)" λέει ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στην πρόεδρο των ΗΠΑ Julia Louis Dreyfus στην επιτυχημένη σειρά Veep. Εκείνη σκέφτεται. Εκείνος της απαντά "όχι το μιούζικαλ, την χώρα" και εκείνη να αναφωνεί "Αααα". Το Grease είναι το μιούζικαλ που πάντα θα συμβολίζει την νεότητα, την εφηβεία, τον χαβαλέ και την ανεμελιά μαζί με τους πρώτους έρωτες, τα καμάκια και τις απογοητεύσεις. Σε σκηνοθεσία Randal Kleiser και σενάριο Bronte Woodard, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός μαθητή λυκείου που σε κάποιες διακοπές γνωρίζει την Sandy. Χωρίζουν οι δρόμοι τους καθώς έρχεται το φθινόπωρο και ανοίγει το σχολείο. Μόνο που εκείνη έχει πλέον μετακομίσει και θα έρθει να γραφτεί -χωρίς να το ξέρει- στο σχολείο του. Για να διαπιστώσει ότι ο ρομαντικός -όπως νόμιζε- Danny, είναι πολύ διαφορετικός. Στην ουσία δεν είναι, απλώς μπροστά στους φίλους τους μεταμορφώνεται σε έναν γόη που δεν ενδιαφέρεται για τα συναισθήματα των γυναικών, φοβούμενος να καταστήσει φανερά τα δικά του. "Μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή" όπως λέει ένα στίχος από το τραγούδι Κάθε Κήπος του Μάνου Χατζιδάκι. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο σταρ της εποχής John Travolta, ο οποίος την προηγούμενη χρονιά είχε πρωταγωνιστήσει στο επίσης επιτυχημένο Πυρετός το Σαββατόβραδο. Συμπρωταγωνίστρια του η Olivia Newton-John. Το 1971 είχε ανέβει στο θέατρο το μιούζικαλ Grease των Jim Jacobs και Warren Casey. Το 1972 πήγε στο Broadway και το 1973 στο West End. Όταν έγινε ταινία, έκανε τεράστια επιτυχία και έγινε το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά μιούζικαλ όλων των εποχώ, σπάζοντας το ρεκόρ της Μελωδίας της Ευτυχίας (1965). Το δικό του ρεκόρ το έσπασε το Mamma Mia (2008) και του Mamma Mia το Beauty and the Beast (2017). Το 1982 έγινε ένα σίκουελ, το Grease 2 με άλλους ηθοποιούς, την νεαρή Michelle Pfeiffer και τον Maxwell Caulfield. Η ταινία απέτυχε. Τώρα ετοιμάζεται από την Paramount+ τηλεοπτική σειρά με τον τίτλο Grease: Rise of the Pink Ladies, που προφανώς θα επικεντρώνεται στην ομάδα των κοριτσιών του σχολείου στην οποία εντάχθηκε και η Sandy.

 

 

 

All That Jazz (1979)

Μετά το Cabaret και το δραματικό Lenny με τον Dustin Hoffman το 1974, επιστρέφει το 1979 με ένα ακόμα μιούζικαλ που θα αφήσει εποχή. Το All That Jazz, ένα από τα σπουδαιότερα μιούζικαλ όλων των εποχών που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1980. Η ταινία σε σενάριο του Robert Alan Aurthur και του Fosse βασίζεται εν πολλοίς σε αυτοβιογραφικά στοιχεία του Fosse, στοιχεία από την προσωπικότητά του και την ζωή του ως ηθοποιός, χορευτής και χορογράφος. Ως alter ego του ο Joe Gideon (Roy Schneider), σκηνοθέτης και χορογράφος που προσπαθεί να συνδυάσει το ανέβασμα του νέου του μιούζικαλ, NY/LA, με το μοντάρισμα της νέας του ταινίας, The Stand-Up. Τι θυμίζει αυτό; Τον Fosse που το 1974 μόνταρε μανιακώς την νέα του ταινία, Lenny, ενώ παράλληλα έτρεχε για τις πρόβες της νέας του παράστασης, Chicago, που θα ανέβαινε το 1975 στο Broadway. Είναι επομένως το δικό του 8 1/2. Στην ταινία παίζει και η Jessica Lange ως άγγελος θανάτου. Ο χορογράφος κάποια στιγμή μπαίνει στο νοσοκομείο όπως και ο ίδιος ο Fosse την στρεσογόνα εκείνη περίοδο. Η ταινία προτάθηκε για εννιά Όσκαρ, εκ των οποίων απέσπασε τέσσερα. Η ιστορία του Fosse παρουσιάζεται και στην σειρά του Fox, Fosse/Verdon με τον Sam Rockwell ως Fosse και την Michelle Williams ως Gwen Verdon.

 

 

 

Everyone Says I Love You (1996)

Ο Woody Allen είναι ένας σκηνοθέτης που έχει ασχοληθεί με αρκετά είδη, κωμωδία, κομεντί, ρομαντική, δράμα, ψευδοντοκιμαντέρ, σάτιρα, εποχής, νουάρ, μιούζικαλ. Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 είναι για αρκετούς μια περίοδος παρακμής για τον σπουδαίο νεοϋορκέζο δημιουργό, παρόλο που μέσα σε αυτά τα χρόνια έκανε και μερικές αξιομνημόνευτες ταινίες, όπως το Eveyrone Says I Love You, με τον ίδιο, την Goldie Hawn, την Julia Roberts, τον Alan Alda, τον Edward Norton, την Drew Barrymore, τον Tim Roth και την Natalie Portman. Είναι η εποχή που όλοι οι ηθοποιοί του Χόλιγουντ θέλουν να παίξουν σε ταινία του και ας έχει ξεσπάσει από το 1993 το σκάνδαλο με την υποτιθέμενη σεξουαλική παρενόχληση της υιοθετημένης κόρης του. Τότε δεν ενδιέφερε τους ηθοποιούς. Το μιούζικαλ είναι γυρισμένο στην λατρεμένη του Νέα Υόρκη αλλά και στο Παρίσι, από όπου είναι και η φωτογραφία παραπάνω, μια πόλη που θα ξανασυναντήσει με τον ίδιο μαγικό και ιδεαλιστικό τρόπο στο Midnight in Paris (2011). Φαίνεται πως για εκείνον το Παρίσι συμβολίζει αφενός την τέχνη και τον πολιτισμό, αφετέρου την μαγεία και την νοσταλγία. Άλλωστε η Γαλλία είναι μια χώρα που ανέκαθεν εκτιμούσε και τιμούσε το έργο του Allen, περισσότερο από τους Αμερικανούς. Μια ταινία που απέσπασε καλές κριτικές και θεωρήθηκε από τις καλύτερές του παρά την εισπρακτική αποτυχία της. Τα τραγούδια που ακούγονται είναι στην πλειοψηφία τους παλαιότερα της ταινίας τα οποία αποκτούν μια νέα πνοή, μια νέα ενορχήστρωση. Κάποια είναι και από ταινίες των αδερφών Marx, που τόσο εκτιμά ο Allen.

 

 

 

Dancer in the Dark (2000)

Μέχρι και ο Lars von Trier έχει κάνει μιούζικαλ, αλλά επειδή είναι ο Trier το κάνει με τον δικό του τρόπο και τους δικούς του όρους. Ένας από τους πιο ταλαντούχους και ιδιοφυείς δημιουργούς του ευρωπαϊκού κινηματογράφου κινείται με εξαιρετική μαεστρία σε αυτό το είδος, δίνοντάς του μάλιστα τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο ο ίδιος με την ισλανδή ιδιόρρυθμη ερμηνεύτρια και μουσικό Bjork να πρωταγωνιστεί σε αυτό το μελοδραματικό μιούζικαλ που διακρίνεται από την ίδια κυνικότητα  και σκληρότητα, όπως όλες οι ταινίες του σκηνοθέτη. Στην ταινία παίζει επίσης η Catherine Deneuve, που την έχουμε ξαναδεί σε μιούζικαλ και ο Joel Grey που πήρε Όσκαρ για την συμμετοχή του σε μιούζικαλ (Cabaret). Την μουσική των περισσότερων τραγουδιών έγραψε η Bjork και τους στίχους ο Trier. Με το Χορεύοντας στο σκοτάδι κλείνει η τριλογία της χρυσόκαρδης, έπειτα από το Breaking the Waves (1996) και το The Idiots (1998), όλες τους ταινίες που μιλούν για μια καλοκάγαθη πρωταγωνίστρια που εξαιτίας της καλοσύνης της βρίσκει τον μπελά της και ταλαιπωρείται. Μια τσέχα μετανάστρια στις ΗΠΑ βρίσκει τον μπελά της όταν προσπαθεί να την βιάσει ένας άνδρας και εκείνη πάνω στην συμπλοκή τον σκοτώνει με όπλο που εκείνος είχε μαζί του. Θα δικαστεί και αναδειχθεί όλος ο βαθιά κρυμμένος ρατσισμός των Αμερικανών, μιας και το βασικότερο παράπτωμά της είναι ότι ειναι μετανάστρια από μια φτωχή χώρα. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το τραγούδια Dancing in the Dark από την ταινία The Band Wagon (1953) με τον Fred Astaire. Η Bjork κέρδισε και εκείνη βραβείο ερμηνείας στις Κάννες. Ωστόσο, η σχέση της με τον σκηνοθέτη υπήρξε θυελλώδης, καθώς είναι γνωστό ότι δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά στα γυρίσματα. Το 2017 μάλιστα τον κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε και μέχρι τώρα τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αποδειχτεί.

 

 

 

Moulin Rouge! (2001)

Jukebox musical ονομάζεται εκείνο που δεν βασίζεται σε πρωτότυπα τραγούδια που γράφονται ειδικά για εκείνο, αλλά σε ήδη γνωστά, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του φανταχτερού Moulin Rouge! (το θαυμαστικό είναι στα πλαίσια του τίτλου και έχουν δίκιο, είναι αξιοθαύμαστο). Η ταινία του Baz Luhrmann με την Nicole Kidman, τον Ewan McGregor και τον John Leguizamo διαδραματίζεται στην γαλλική Μπελ Επόκ, στο λεγόμενο fin de siecle (τέλη 19ου-αρχές 20ού αιώνα) όπου σε ένα καμπαρέ εργάζεται η Satine (Kidman). Την ερωτεύεται ο άγγλος συγγραφέας Christian (McGregor), που έχει επισκεφτεί το Παρίσι. Θυμίζει έντονα την υπόθεση του Cabaret, απλώς ο Άγγλος δεν επισκέπτεται το Βερολίνο και το Κιτ Κατ αλλά το Παρίσι και το Moulin Rouge. Η ταινία αυτή κλείνει την τριλογία του Lurhmann που είχε ανοίξει με το Strictly Ballroom (1992) και είχε συνεχιστεί με το Romeo + Juliet (1996) με τον Leonardo di Caprio. Αρχική επιλογή ήταν ο Di Caprio για τον ρόλο του McGregor, όπως και ο Heath Ledger και ο Jake Gyllenhaal, Για τον ρόλο της Satine είχε περάσει από οντισιόν και η Courtney Love. Η ταινία προτάθηκε για οκτώ Όσκαρ και κέρδισε δύο. Είναι το πρώτο μιούζικαλ, μετά την Πεντάμορφη και το Τέρας που προτείνεται για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Ίσως φέρνει στο νου και μια άλλη ταινία, το Moulin Rouge του 1952 σε σκηνοθεσία John Huston με την Zsa Zsa Gabor και τον Jose Ferrer ως Jane Avril και Anri de Toulouse Lautrec αντίστοιχα. Στο Moulin Rouge! η Satine είναι βασισμένη στην Jane Avril (πραγματικό πρόσωπο που ήξερε ο γάλλος ζωγράφος Lautrec), ενώ εμφανίζεται και ο Lautrec στο καμπαρέ, με τον John Leguizamo να τον υποδύεται. Θρυλική στιγμή στην ταινία όταν ο Leguizamo τραγουδάει το El Tango de Roxanne.

 

 

 

Chicago (2002)

Ο Rob Mashall αγαπά το μιούζικαλ. Έχει σκηνοθετήσει επτά έως τώρα ταινίες με τις πέντε να είναι μιούζικαλ (Chicago, Nine, Into The Woods, Mary Poppins Retyrns και The Little Mermaid σε live action εκδοχή που αναμένεται να βγει προσεχώς). Οι δύο εξαιρέσεις είναι οι Αναμνήσεις μιας γκέισας (2005) και η τέταρτη ταινία των Πειρατών της Καραϊβικής (2011). Επίσης, έχει σκηνοθετήσει ένα τηλεοπτικό μιούζικαλ, την Annie (1999) με την Kathy Bates και τον Alan Cumming και φυσικά παραστάσεις στο θέατρο. Το Chicago είναι ένα από τα θρυλικότερα θεατρικά μιούζικαλ από τους Kander και Ebb. Ανέβηκε πρώτη φορά το 1975 από τον Bob Fosse, όπως έχουμε αναφέρει και παραπάνω, στο All That Jazz. Ο Fosse ήθελε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο αλλά δεν τα κατάφερε. Διαδραματίζεται κατά την δεκαετία του 1920, κατά την Jazz Age, την ακμή δηλαδή της Τζαζ μουσικής. Τόπος: το Σικάγο. Δύο γυναίκες βρίσκονται στην φυλακή. Η μία σκότωσε τον άνδρα της. Ζητήματα όπως η φυλακή, τα δικαιώματα, αλλά και η διασημότητα τίθενται επί τάπητος σε ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Κέρδισε έξι βραβεία Όσκαρ, ανάμεσά τους και εκείνο της Καλύτερης Ταινίας, το πρώτο μιούζικαλ που το καταφέρνει από το 1968, όταν είχε κερδίσει το Oliver! του Carol Reed. Το σενάριο υπογράφει ένας άνθρωπος που και αυτός αγαπά το μιούζικαλ, ο Bill Condon, αργότερα σκηνοθέτης του Dreamgirls (2006) και του Beauty and the Beast (2017).

 

 

 

8 Femmes (2002)

Οι οκτώ Γυναίκες δεν είναι απλώς ένα γαλλικό μιούζικαλ, είναι η παρέλαση όλου του γαλλικού σινεμά. Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Francois Ozon, στην ταινία βλέπουμε τις Isabbelle Hupert, Catherine Deneuve, Fanny Ardant, Emmanuelle Beart, Danielle Darrieux. Μια μαύρη κωμωδία μιούζικαλ που βασίζεται στο βιβλίο Οκτώ Γυναίκες του Robert Thomas. Γύρω στο 1950 την περίοδο των Χριστουγέννων η οικογένεια και το υπηρετικό προσωπικό προετοιμάζονται μόνο που ο οικοδεσπότης βρίσκεται νεκρός στο κρεβάτι του. Λόγω των καιρικών συνθηκών, είναι αναγκασμένες να μείνουν όλες εκεί και να εξιχνιάσουν ποια τον σκότωσε. Επηρεάζεται πολύ από την Αγκάθα Κρίστι και το And Then There Were None, τον Alfred Hitchcock αλλά και το μελόδραμα. Η ταινία προτάθηκε για Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ προτάθηκε για δώδεκα βραβεία Cesar. Μια πολύχρωμη, σχεδόν κιτς αισθητική που συχνά διακατέχει το έργο του Ozon, δίνει την απαραίτητη νότα σε αυτό το εξαιρετικό μιούζικαλ.

 

 

 

Sweeney Todd (2007)

Ο Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ είναι ένα μιούζικαλ τρόμου που βασίζεται στο ομώνυμο μιούζικαλ του 1979 του Stephen Sondheim (μουσική και στίχοι) και του Hugh Wheeler (βιβλίο), βασισμένο με την σειρά του σε ένα θεατρικό έργο του 1973 του Christopher Bond. Τοποθετημένο στην βικτωριανή εποχή στην Αγγλία, ο Sweeney Todd είναι ένας κουρέας που μετατρέπεται σε κατά συρροή δολοφόνο. Την ταινία σκηνοθετεί ο Tim Burton που είχε δει το θεατρικό μιούζικαλ το 1980 και είχε εντυπωσιαστεί τόσο που ήθελε να το μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη. Αρχικά για χρόνια ο Sam Mendes παιδευόταν για να το μεταφέρει, κάτι που δεν έγινε τελικά και έτσι εξασφάλισε τα δικαιώματα ο Burton. Φυσικά πρώτη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν ο φίλος και συνεργάτης του, Johnny Depp, αλλά και η τότε σύντροφός του Helena Bonham Carter. Η ταινία προτάθηκε για τρία Όσκαρ, κερδίζοντας ένα, για καλλιτεχνική διεύθυνση. Ένα σκοτεινό, αιματοβαμμένο μιούζικαλ, από τις καλύτερες στιγμές Burton-Depp, και ας μην έλαβε της εκτίμησης που άξιζε.

 

 

 

Hairspray (2007)

Μερικές φορές δεν χρειάζονται πολλά παραπάνω από διασκέδαση, χορό, μουσική και αλήθεια. Γι' αυτό και το Hairpsray μέσα στην ελαφράδα του παραμένει ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ των τελευταίων χρόνων. Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μιούζικαλ του 2002 των Marc Shaiman και Scott Wittman (μουσική-στίχοι), που με την σειρά του βασίστηκε στην ταινία του John Waters, Hairpsray (1988), η οποία ωστόσο δεν ήταν μιούζικαλ. Τότε έπαιζε η θρυλική Divine τον ρόλο της μητέρας, η Debbie Harry, ο Sonny Bono (σύζυγος της Cher) και ο Jerry Stiller (πατέρας του Ben Stiller). Στην νέα ταινία σκηνοθετεί ο Adam Shankman και παίζουν οι John Travolta, Michelle Pfeiffer, Christopher Walken, James Marsden, Queen Latifah, Zac Efron, ενώ εμφανίζεται και ο Jerry Stiller. Διαδραματίζεται στα 60s, όταν μια υπέρβαρη κοπέλα θέλει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, σε μια ζωή που είναι πολύ πιο σκληρή από όσο πίστευε. Έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα κινηματογραφικά μιούζικαλ. Λόγω της επιτυχίας, ζητήθηκε να γίνει σίκουελ και έτσι ο σκηνοθέτης με τον John Waters συμφώνησαν για το Hairspray 2: White Lipstick. Τελικά όμως δεν προχώρησε γιατί ούτε ο Travolta ήθελε να επιστρέψει, ούτε και άλλοι συντελεστές. Ο Waters εκμυστηρεύτηκε το 2019 ότι έχει γράψει ένα σίκουελ για το HBO αλλά δεν ξέρουμε αν θα προχωρήσει ποτέ σε παραγωγή.

 

 

 

La La Land (2016)

Προσωπικά μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Ένα γεμάτο συναισθήματα μιούζικαλ που παρότι πατάει πάνω στα μονοπάτια του Singin' in the Rain και του Ομπρέλες στο Χερβούργο, το μείγμα που εν τέλει δημιουργείται είναι απολύτως πρωτότυπο. Η ταινία του Damien Chazelle με την Emma Stone, τον Ryan Gosling και τον John Legend, αφορά ένα μουσικό της τζαζ που προσπαθεί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και μια φέρελπι ηθοποιό που προσπαθεί για το δικό της όνειρο. Θα συναντηθούν, θα ερωτευτούν μόνο που τα όνειρά τους θα συγκρουστούν και θα διαπιστώσουν ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν αρκούν για να παραμείνει μια σχέση ζωντανή. Είναι η απόδειξη αυτού που είχε πει ο σκηνοθέτης Wong Kar-Wai, ότι η αγάπη είναι θέμα timing, δεν είναι καλό να συναντήσεις τον σωστό άνθρωπο πολύ νωρίς ή πολύ αργά. Μια γλυκόπικρη ιστορία που συνεχώς εναλλάσσονται τα συναισθήματα, με ένα εν τέλει αβάσταχτα μελαγχολικό και συνάμα απολύτως ρεαλιστικό τέλος που σκίζει καρδιές αλλά δυστυχώς έτσι είναι η πραγματικότητα παρά τα ωραία τραγούδια τα οποία έγραψε ο Justin Hurwitz. Σίγουρα εντυπωσιάζει η αισθητική του, η φωτογραφία του που παραπέμπει στο technicolor μιας άλλης εποχής και οι ερμηνείες. Αρχικά, θα έπαιζαν ο Miles Teller με τον οποίο είχε συνεργαστεί στο Whilplash και η Emma Watson. Η δεύτερη αρνήθηκε λόγω του Πεντάμορφη και το Τέρας που θα έβγαινε την επόμενη χρονιά. Το αντίθετο έκανε ο Ryan Gosling. Όταν δεν προχώρησε η συνεργασία με τον Teller, πρότειναν τον ρόλο στον Gosling και έτσι εκείνος αρνήθηκε τον ρόλο του τέρατος στο Πεντάμορφη και το Τέρας (2017) για να παίξει στο La La Land. Την Stone την είχε δει ο Chazelle στο θέατρο, όταν έπαιζε στο Cabaret και έτσι σκέφτηκε εκείνη. Η ταινία πήγε πολύ καλά εισπρακτικά κερδίζοντας δεκάδες βραβεία. Κατ' αρχάς προτάθηκε για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε βραβείο γυναικείας ερμηνείας η Stone. Προτάθηκε για 14 βραβεία Όσκαρ, φτάνοντας το ρεκόρ του Τιτανικού και του All About Eve, που είναι οι μόνες ταινίες που έχουν προταθεί για τόσα, κερδίζοντας έξι (χάνοντας το καλύτερης ταινίας από το Moonlight με επεισοδιακό τρόπο). Κέρδισε όμως όσκαρ σκηνοθεσίας με τον Chazelle να γίνεται ο νεαρότερος σκηνοθέτης που παίρνει Όσκαρ, και η Stone κέρδισε Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.

 

 

 

Mamma Mia 2: Here We Go Again (2018)

Άλλο ένα jukebox musical μιας και βασίζεται στα τραγούδια του σουηδικού συγκροτήματος Abba. Το 2008 κυκλοφόρησε το μιούζικαλ Mamma mia! βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό μιούζικαλ του 1999. Σκηνοθετημένο από την Phyllida Lloyd και με πρωταγωνιστές τους Meryl Streep, Amanda Seyfried, Pierce Brosnan, Colin Firth και Stellan Skarsgard, η ταινία μας μιλάει για την Donna, μια ελεύθερη γυναίκα που ζει στο ελληνικό (φανταστικό) νησί Καλοκαίρι με την κόρη της, η οποία δεν ξέρει ποιος είναι ο πατέρας της, ενώ ετοιμάζεται για τον γάμο της. Οι τρεις υποψήφιοι πατεράδες θα έρθουν. Γυρίστηκε κυρίως στην Σκόπελο και αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία της χρονιάς. Ωστόσο, όσο και αν φανεί περίεργο, προσωπικό αγαπημένο είναι το δεύτερο Mamma Mia, που μπορεί να μην γυρίστηκε στην Ελλάδα, αλλά στην Κροατία, κάνοντας τα σκηνικά  να θυμίζουν ελληνικό νησί, μπορεί να παίζει ελάχιστα η αγαπημένη Meryl Streep (αν και πρωταγωνιστεί στην πιο συγκινητική σκηνή και των δύο Mamma Mia), ωστόσο το σίκουελ-πρίκουελ (είναι και σίκουελ εφόσον εξελίσσει την ιστορία από εκεί που την άφησε και πρίκουελ εφόσον μας δείχνει το παρελθόν της Donna) είναι μια πολύ καλύτερη ταινία. Καλύτερα σκηνοθετημένη (από τον Ol Parker), καλύτερα γραμμένη (από τον Parker), μια πιο εντυπωσιακή παραγωγή με ενδιαφέρουσα πλοκή που δεν περιμένεις απλώς πότε θα πέσει το επόμενο τραγούδι αλλά το βασικότερο παίζει η Cher την μαμά της Meryl Streep και τραγουδάει ως  υπέρτατη ντίβα. Τι παραπάνω χρειάζεται από αυτό ένα μιούζικαλ που ανήκει στην ποπ κουλτούρα. Θα ήταν καλό ακόμα και αν το μόνο που είχε ήταν η Cher!

 

 

Περισσότερα ανάλογα κινηματογραφικά αφιερώματα μπορείτε να βρείτε εδώ.

Πρώτη δημοσίευση: 21 Δεκ. 2020, 15:52
Ενημέρωση: 21 Δεκ. 2020, 15:56
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos