Το 47

ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Ποντάρει πολύ σε κάτι που λείπει στις μέρες μας σε πολλές -αν όχι σε όλες- τις κοινωνίες: το πώς μια κοινωνία οργανωμένα και συντονισμένα μπορεί να αλλάξει τον μικρόκοσμό της, αρκεί να το προσπαθήσει. Για αυτό και το 47 είναι μια βαθιά αισιόδοξη και ονειροπόλα ταινία, με έναν ουσιαστικό σοσιαλιστικό παλμό.

Σύνοψη: Στη Βαρκελώνη των ‘70s, όταν οι αρχές αρνούνται να φέρουν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην περιοχή του, επικαλούμενες την κακή κατάσταση των δρόμων, ο Βιτάλ παίρνει το τιμόνι του λεωφορείου της διαδρομής 47, για να τους αποδείξει πως έκαναν λάθος.

Άποψη: Με πέντε βραβεία Γκόγια, μαζί με εκείνο της καλύτερης ταινίας, τίμησαν οι Ισπανοί το εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα «Το 47».

Στην Βαρκελώνη του 1978, και ενώ έχει πέσει η δικτατορία του Φράνκο και φυσά ένας άνεμος αισιοδοξίας και δημοκρατίας, ο Βιτάλ έρχεται αντιμέτωπος με τις άτεγκτες και απαρχαιωμένες δημοτικές αρχές.

Με μια παλιομοδίτικη αλλά και γλυκά νοσταλγική διάθεση, ο σκηνοθέτης Marcel Barrena (Mediterraneo: The Law of the Sea) διηγείται μια σύγχρονη λαϊκή Οδύσσεια ενός ανθρώπου που πέρα από το ατομικό, προβάλλει το συλλογικό καλό θέλοντας να φτάσει στον προορισμό του όχι ο ίδιος, αλλά το λεωφορείο για να εξυπηρετεί το κατά το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες.

Μια Βαρκελώνη που θυμίζει ελληνική επαρχία -και τότε και δυστυχώς και τώρα- με ιατρικές υπηρεσίες που υπολειτουργούν, δημόσιες υπηρεσίες που μοιάζουν να έχουν ξεμείνει σε ένα μόνιμο καθαρτήριο περιμένοντας την θεία δίκη και αστικές συγκοινωνίες ανύπαρκτες.

Ο Eduard Fernandez στον ρόλο ενός λαϊκού ήρωα παλιάς κοπής ανατροφοδοτεί το είδος με μια στιβαρή ερμηνεία που αποφεύγει και τους μελοδραματισμούς και την εξιδανίκευση του Κεν Λόουτς και τις κορώνες της λαϊκής κωμωδίας με τους μπουφόνικους τύπους αλά Κομέντια ντελ Άρτε.

Ακροβατεί κάπου ανάμεσα με αρκετή επιτυχία χωρίς να κατευθύνει την ιστορία προς κάποια αφηγηματική πρωτοτυπία.

Είναι προδιαγεγραμμένη η επιτυχία του εγχειρήματος του Βιτάλ, το κοινό το θέλει, το ισπανικό κοινό το ξέρει (αφού είναι αληθινά γεγονότα εν πολλοίς) και ο σκηνοθέτης το δίνει. Δεν απογοητεύει σε αυτό που προσφέρει δίχως να προσφέρει κάτι παραπάνω από το γνώριμο, μαμαδίστικο φαγητό που πολλές φορές είναι και το ζητούμενο.

Η ταινία ποντάρει πολύ στην ομαδικότητα και στο κοινωνικό αγκάλιασμα, ίσως σε κάτι που λείπει στις μέρες μας σε πολλές -αν όχι σε όλες- τις κοινωνίες: το πώς μια κοινωνία οργανωμένα και συντονισμένα μπορεί να αλλάξει τον μικρόκοσμό της, αρκεί να το προσπαθήσει.

Για αυτό και το 47 είναι μια βαθιά αισιόδοξη και ονειροπόλα ταινία, με έναν ουσιαστικό σοσιαλιστικό παλμό.