Υπάρχω

Σύνοψη: Το "Υπάρχω" αφηγείται τη συγκινητική ιστορία ενός παιδιού μιας οικογένειας προσφύγων του Πόντου που κατάφερε να επιβιώσει και να μεγαλουργήσει χάρη στο τεράστιο ταλέντο του και κόντρα σε κάθε κοινωνική και προσωπική δυσκολία. Μουσική, έρωτες, οικογένεια, φίλοι, ψάρεμα, δημιουργία, μπράβοι της νύχτας, φανατικοί θαυμαστές, μεγάλες διαμάχες, δημιουργούν το ψηφιδωτό της ζωής του.

Μία ταινία - αφιέρωμα σε έναν μεγάλο τραγουδιστή, που η φωνή του 'μίλησε' στις καρδιές όλων των Ελλήνων, ανά τον κόσμο, τον Στέλιο Καζαντζίδη - για όσους τον αγάπησαν, και όσους θέλουν να τον γνωρίσουν.

Άποψη: Το αμερικανικό εμπορικό και λαϊκό σινεμά έχει βρει την επιτυχία στις υπερηρωικές ταινίες εδώ και αρκετά χρόνια, σε αυτά τα κινηματογραφικά θεματικά πάρκα, όπως τα αποκαλεί ο Σκορσέζε.

Αντίθετα, το ελληνικό εμπορικό mainstream σινεμά έχει αγαπήσει και το κοινό έχει αγκαλιάσει τις ταινίες εποχής και τις βιογραφίες εποχής, από την Φόνισσα, την Σμύρνη μου Αγαπημένη και Ρόζα της Σμύρνης μέχρι την Ευτυχία και τώρα το Υπάρχω.

Οι ήρωες του ελληνικού σινεμά είναι λαϊκοί, βγαλμένοι από την ελληνική ιστορία και συνώνυμοι με τον μόχθο, την κακουχία και το success story εκ του αποτέλεσματος, αλλά και με πολλά τραύματα και απωθημένα βάσει της αρχαιοελληνικής έννοιας του μέτρου και της ισορροπίας ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

 Ο έμπειρος Γιώργος Τσεμπερόπουλος, αν και έχει ξαναχαθεί μέσα στην ατμόσφαιρα των 60s στο Πίσω Πόρτα, αυτή την φορά έχει το χρέος να αναστήσει τον Στελάρα των Ελλήνων, μια από τις μεγαλύτερες φωνές της ελληνικής μουσικής, τον Καζαντζίδη.

Εστιάζει σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του, αν και υπάρχουν λίγες εισαγωγικές σκηνές των παιδικών χρόνων, μια περίοδος φωταγωγημένης και ιλουστρασιόν φτώχειας, και λίγες σκηνές στα 70s καθώς δίνει συνέντευξη στον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη (Δημήτρης Καπουράνης) ενθυμούμενος τα παλιά.

Ωστόσο, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η στιγμή που ο καλλίφωνος νεαρός γίνεται ένας θρύλος και αρχίζει να υπογράφει συμβόλαια και να κάνει επιτυχίες, ενώ παράλληλα έχει να κουμαντάρει τρεις γυναίκες που όρισαν και διαμόρφωσαν την ζωή του: την ηγεμονική και ασφυκτική φιγούρα της μάνας του (εξαιρετική η Αγορίτσα Οικονόμου), την ήδη ντίβα της εποχής και σύντροφός του τα πρώτα του χρόνια, Καίτη Γκρέι (ακροβατεί ισορροπημένα η Κλέλια Ρένεση ανάμεσα στην δύναμη της γυναίκας και την ταπείνωση της καψούρας) και φυσικά την Μαρινέλλα (εξωφρενικά ίδια η Ασημένια Βουλιώτη).

Κάτι έξυπνο που κάνει η ταινία, αν και αποδυναμώνει δραματουργικά την πλοκή και τρώει αρκετό κινηματογραφικό χρόνο, είναι τα τραγούδια του Καζαντζίδη, τα οποία είναι πολλά και έτσι εύκολα θα πιάσει τον λαϊκό παλμό συνεπαίρνοντας τους θεατές και κάνοντάς τους να θέλουν να σηκωθούν και να χτυπήσουν παλαμάκια.

Αυτό από την μία δίνει ρυθμό στην ταινία, από την άλλη «κλέβει» την προσοχή και από μερικά λαθάκια ή κάποιες αδυναμίες της κάμερας και του τρόπου με τον οποίο κινείται κάπως ερασιτεχνικά σε σημεία που απαιτείται κίνηση στον χώρο.

Το μεγάλο στοίχημα βέβαια είναι η παράδοξη επιλογή του επιτυχημένου τραγουδιστή Χρήστου Μάστορα.

Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάζει και τον πλέον καχύποπτο με το ταλέντο του καθώς και μιμείται καλά την φωνή του αλλά και τραγουδάει σωστά και με μέτρο όλα του τραγούδια και πράγματι αξίζει συγχαρητηρίων.

Όσο όμως θαυμάσιος είναι στο μουσικό κομμάτι, τόση απειρία κρύβει στο διαλογικό κομμάτι που, παρότι κάνει μια τίμια προσπάθεια και για κάποιον που δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, είναι πολύ καλός, ωστόσο φαίνονται τα υποκριτικά στοναρίσματα και η άβολη συνθήκη να πιάσει κάποιες πιο χαμηλές «νότες» του χαρακτήρα.

Θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα και στην Κατερίνα Μπέη για την δομή του χαρακτήρα, μιας και επιλέγει κάτι που ίσως ξενίσει αρκετούς, να μην αγιοποιήσει τον τραγουδιστή, αλλά να δείξει ξεκάθαρα τα αδύνατα σημεία του, σε τόσο μεγάλο βαθμό που σε πολλές σκηνές καταλήγει να είναι ένας εκνευριστικός και «κακός» χαρακτήρας. Εγωπαθής, αδύναμος να κουμαντάρει τον εαυτό του και ιδίως την μάνα του που τον διαφεντεύει, με μια λαϊκή ντομπροσύνη αλλά παράλληλα και μια αυτοθυματοποίηση που του στερεί την δυνατότητα να δει τα δικά του λάθη και σίγουρα κακός στην συμπεριφορά του και προς τις δύο γυναίκες της πρώιμης ζωής του.

Μαζί με αυτά βέβαια, φαίνεται και η προστατευτική του σχέση απέναντι στο τραγούδι και την αξία του, διεκδικώντας δικαιώματα για τους μεροκαματιάρηδες συναδέλφους του και ένας άνθρωπος που με θάρρος αποφάσισε να πάει πίσω την καριέρα του, όταν είδε πόσο σκοτεινά σημεία είχε. Ο ίδιος ήθελε να παραμείνει ο Στέλιος, όσο και αν η μάνα του τον πίεζε να γίνει Καζαντζίδης.